Πέμπτη 3.6.21 Μαραθών: Ο κήπος, ο μπαξές, το μποστάνι της Αθήνας (Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκη*)
Η απόσταση ανάμεσα στην Αθήνα και στον Μαραθώνα είναι ένας μαραθώνιος δρόμος.
Μπορούμε να προστατεύσουμε τα σπάνια φυτά και ζώα του οικοσυστήματος του Μαραθώνος
– Μαραθών: Ο τόπος των υδάτων, των υδροβιότοπων, της άγριας φύσεως, της μυθολογίας, της ιστορίας, της μάχης του Μαραθώνος, του Μαραθώνιου δρόμου, του Εθνικού Πάρκου Σχινιά Νatura 2000.
Ο τόπος των «άγριων¨ φαγώσιμων χόρτων όπως τα μάραθα, που έδωσαν το όνομα τους στην περιοχή. Ο τόπος που προμηθεύει την Αθήνα, μέσω των λαϊκών αγορών γεωργικά προϊόντα, φρούτα, λουλούδια.
– Στην περιοχή του Μαραθώνος είναι κυρίαρχος και καθοριστικός ο ρόλος των νερών: Γλυκά νερά, υφάλμυρα, αλμυρά, ποταμίσια, πηγαία, λιμναία, ελώδη, θαλάσσια.
– Στον Μαραθώνα υπάρχει το σημαντικότερο παράκτιο οικοσύστημα( βιότοπος) της Αττικής. Η θέση αυτή συμπίπτει στο μεγαλύτερο τμήμα της με τον χώρο όπου στρατοπέδευσαν οι Πέρσες το 490 π. Χ.
Πρέπει να προστατεύσουμε τα σπάνια φυτά και ζώα του θνήσκοντος οικοσυστήματος του Μαραθώνος.
Πρέπει να προστατεύσουμε:
Το δάσος της Κουκουναριάς( Pinus Pitea, Pin Parasol, Umbrella Pine, Parasol Pine, Italian stone Pine, Stone Pine)
-Το Μέγα έλος.
-Το τυπικό μεσογειακό οικοσύστημα της χερσονήσου Κυνόσουρας και της Δρακονέρας.
-Την ζώνη της ακτής και η θαλάσσια ζώνη του βιότοπου.
-Το ενδημικό ψάρι που το έλεγαν Μαραθωνικόν: Pseudophoxinus Stymphalicus Marathonicus.
Το ψαράκι αυτό, οι Μαραθωνίτες το λένε Ντάσκα, κολυμπά ακόμα στα γαλήνια νερά της Μακαρίας Πηγής με νεροχελώνες και χέλια, εκεί λίγο βορειότερα του Ολυμπιακού κωπηλατοδρόμιου. Το λένε και Αττικόψαρο. Είναι μικρούλι, 4-7 εκατ. και χρειάζεται άμεση προστασία.
Πράσινες σαύρες και γουστέρες, λιακόνια, δενδρογαλιές, οχιές, κρασπεδοχελώνες, γραικοχελώνες, σκαντζόχοιροι, ασβοί, ζουρίδες, λαγοί, αλεπούδες και πολλά άλλα ζώα υπάρχουν στο Εθνικό Πάρκο Σχινιά ενώ ο πλούσιος υδάτινος χώρος αποτελεί το ιδιαίτερο ενδιαίτημα νεροχελώνων, ποταμοχελώνων,βαλτοχελώνων, νερόφιδων, χελιών, βατράχων, δενδροβατράχων…
Το δυσκολόβρετο κομψό και ωραίο ορχεοειδές Orchis Palustris και τα απειλούμενα και φοβισμένα όμορφα βαλτοπούλια Phoenicopterus Ruber, Falco naumanni και Himantopus himantopus.
Μερικές θέσεις με αρχαιότητες στο Μαραθώνα.
– Σπήλαιον Πανός.
– Τσέπι με το πρωτοελλαδικό νεκροταφείο. 3200- 2700 π.Χ.
– Βρανάς με το προϊστορικό νεκροταφείο. 1800- 1400 π.Χ.
– Πλάσι με τον πρωτοελλαδικό οικισμό και το αρχαϊκό τείχος.
– Αρνός με τον θολωτό μυκηναϊκό τάφο.
– Σκόρπιο ποτάμι, Σκάλιζα και Αρνός με τα γεωμετρικής εποχής νεκροταφεία.
– Δρακονέρα με το αρχαίο λατομείο.
– Τρόπαιον της Νίκης του Μαραθώνος στην αυλή της Παναγιάς της Μεσοσπορίτισας, κοντά στο Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο.
– Πύθιον και Οινόη κοντά στο σπήλαιο του Πανός.
– Τρικόρυ(ν)θος.
– Μπόριζα.
-Σεφέρια με τον μυκηναϊκό τοίχο- φράγμα στον ορμητικό και θυμωμένο Ποτάμιο Θεό Χάραδρο.
Η Μάχη του Μαραθώνος το 490 π.Χ. και η κομβική ιστορική της σημασία.
Δέσποτα, μέμνεο των Αθηναίων.Ω! Μέγιστε Βασιλέα μην λησμονείς( να τιμωρήσεις) τους Αθηναίους, Αυτήν την φράση έλεγε άνδρας Πέρσης τρεις φορές κάθε μέρα στον Δαρείο, κατόπιν δικής του διαταγής. Ηρόδοτος, 5, 105.
Αθηναίοι δε επείτε αθρόοι προσέμιξαν τοίσι βαρβάροισι, εμάχοντο αξίως λόγου. Πρώτοι μεν γαρ Ελλήνων πάντων…εσθήτα τε Μηδικήν ορέοντες και τους άνδρας ταύτην εσθημένους. Τέως δε ήν τοίσι Έλλησι και το ούνομα το Μήδων φόβος ακούσαι.Ηρόδοτος, Ερατώ, 112.
-Γιατί η Νίκη των Αθηναίων, στο Μαραθώνα το 490 π. Χ. επί του αξιόμαχου- με τη φήμη του ανίκητου- και υπεράριθμου πολυεθνικού Περσικού στρατού θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα συμβάντα στην ευρωπαϊκή αλλά και στην παγκόσμια ιστορία;
-Βρισκόταν πράγματι την εποχή αυτή η Περσική Αυτοκρατορία στην μέγιστη δύναμη της;
-Το όνομα Δαρείος προφέρεται στα Περσικά Da ray wus και σημαίνει: Ο προσφέρων το καλό.
-Ποια ήταν η σχέση του Ιππία Πεισιστράτου με τον Μέγα Βασιλέα;
Ο Ηρώδης ο Αττικός και το Ιερό των Αιγυπτίων Θεοτήτων στο Μικρό έλος του Μαραθώνος.
-Ίσις, Όσιρις, Σέραπις, Ώρος.
…
Αλλά τώρα θρηνώ
οδύρομαι, Χριστέ, για τον πατέρα μου
μ` όλο που ήτανε – φρικτόν ειπείν-
στο επικατάρατον Σεράπιον ιερεύς. Κ. Καβάφης, Ιερεύς του Σεραπίου, αποσπ.
Στην πεδιάδα του Μαραθώνα κοντά στο Μεγάλο Έλος και σε απόσταση λίγων μέτρων από την εκκλησία της Παναγίας Μεσοσπορίτισσας, υπάρχει ένας κίονας ιωνικού ρυθμού, ύψους περίπου 10 μέτρων.
Πρόκειται για σύγχρονο αντίγραφο ενός αρχαίου μαρμάρινου κίονα. που έστησαν οι Αθηναίοι στα μέσα του 5ου αι. π.Χ., σε ανάμνηση της νίκης τους κατά των Περσών στη μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Το μνημείο αυτό ήταν αρκετά γνωστό στην αρχαιότητα, καθώς αναφέρεται στις φιλολογικές πηγές και ο Παυσανίας το περιγράφει ως «τρόπαιον λίθου λευκού»….
Το 1965 ο αμερικανός αρχαιολόγος, Eugene Vanderpool, ανέσκαψε και δημοσίευσε τα τμήματα αυτά του Τρόπαιου. Σήμερα εκτίθενται στην κεντρική αίθουσα του Αρχαιολογικού Μουσείου Μαραθώνα. Εκτός από τα τμήματα του κίονα, στην ανασκαφή του πύργου βρέθηκε και ένα θραύσμα από γλυπτό το οποίο απεικονίζει τμήμα πτύχωσης χιτώνα που μάλλον ανήκε σε άγαλμα Νίκης -της αλληγορικής πτερωτής μορφής που τιμούσε τη στρατιωτική νίκη- και ήταν τοποθετημένο στην κορυφή του κίονα. Ο Vanderpool θεωρούσε ότι το Τρόπαιο είχε από την αρχή στηθεί στον ίδιο χώρο όπου βρέθηκαν τμήματά του σε δεύτερη χρήση…
Η άποψή του φαίνεται ότι επιβεβαιώθηκε το 2003, όταν ο Μανώλης Κορρές εντόπισε στα θεμέλια του βυζαντινού πύργου πέντε λίθους οι οποίοι ανήκαν πιθανότατα στην ευθυντηρία της κρηπίδος του Τρόπαιου, η οποία ήταν τετράγωνη, με μήκος πλευράς 2,4 μέτρα. Η ανακάλυψη αυτή αποτέλεσε ένα ισχυρό στοιχείο ότι πράγματι το Τρόπαιο είχε τοποθετηθεί αρχικά στην ίδια θέση, όπου αιώνες αργότερα ανεγέρθη ο πύργος.
Σήμερα ο επισκέπτης μπορεί να διαπιστώσει ότι το αντίγραφο του Τροπαίου στέκει πάνω στην ευθυντηρία της κρηπίδος του αυθεντικού μνημείου. Η μελέτη και η αποκατάσταση του Τροπαίου οφείλεται στον ιδιοφυή και ακάματο Μανόλη Κορρέ.
Επισκέψεις:
-Αρχαιολογικό Μουσείο Μαραθώνος,
-Τύμβος των Πλαταιέων
– Χώροι των ανασκαφών κοντά στην περιοχή του Μουσείου.
-Τύμβος των Αθηναίων.
-Παναγία της Μεσοσπορίτισσα, όπου έχει στηθεί το Τρόπαιον της Νίκης της Μάχης του Μαραθώνος( 490 π. Χ.).
-Θέση όπου έγινε η Μάχη του Μαραθώνος, το παρακείμενον έλος και η Κυνόσουρα.
-Αγριλίκι: η κορυφή της εποπτείας του Μιλτιάδη. Η κοντινή Ιερά Μονή του Οσίου Εφραίμ.
-Το Ιερό των Αιγυπτίων Θεοτήτων.
-Κωπηλατοδρόμιο και υδροβιότοπος.
-Πευκοδάσος του Σχινιά.
-Σπήλαιο Πανός και πύργος Οινόης.
– Αφετηρία και Μουσείο Μαραθώνιου Δρόμου.
-Φράγμα Μαραθώνος και αντίγραφο του Ιερού των Αθηναίων Δελφών στη βάση του φράγματος.
-Κτήμα Μπενάκη.
Above the lower plants it towers,
The Fennel with its yellow flowers;
And in an earlier age than ours
Was gifted with the wondrous powers
Lost vision to restore.
Henry Wadsworth Longfellow ( 1807 – 1882), The Goblet of Life, απόσπ.
* Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης. Στη Λίτσα και το Γιώργο Δεπόλλα που αγαπάνε την περιοχή του Μαραθώνος
Κυριακή 30.5.21 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Αθήνα 30.5.2021
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Βιαννιτών Αττικής «ο Διαβάτης» συνεδρίασε την Κυριακή 30.5.2021 και ανακοινώνει τα εξής:
Ο Διαβάτης θεωρεί χρέος του να συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην απόδοση τιμής στη μνήμη του μεγάλου Βιαννίτη λογοτέχνη και πρώτου προέδρου της ΕΣΗΕΑ Ιωάννη Κονδυλάκη. Με αφορμή δε τον διάλογο που έχει ανοίξει αναφορικά με την έλλειψη ταφικού μνημείου του Ιωάννη Κονδυλάκη στη γενέτειρά του και αναλαμβάνοντας την ευθύνη που μας αναλογεί ως πολιτιστικό σωματείο των Βιαννιτών της Αττικής αποφασίσαμε τα εξής:
Είναι αναγκαία μία παμβιαννίτικη συστράτευση για την επίλυση του θέματος ώστε να τιμηθεί ο σπουδαιότερος πνευματικός άνθρωπος του τόπου μας, του οποίου το έργο συνεχίζει να μας ενώνει και να μας εμπνέει.
Στο πλαίσιο αυτό ανακοινώνουμε την έναρξη καμπάνιας για την κινητοποίηση των Βιαννιτών της Αττικής με σκοπό τη συμβολή τους στην κατασκευή του μνημείου.
Στο πλαίσιο της καμπάνιας αυτής ο Διαβάτης θα ανοίξει ειδικό λογαριασμό όπου τα μέλη και οι φίλοι του θα μπορούν να καταθέσουν όποιο ποσό επιθυμούν.
Καλούμε το Δήμο Βιάννου, τους πολιτιστικούς και κοινωνικούς φορείς του τόπου μας και τους Βιαννίτες όπου γης να συμβάλουν στην ευόδωση του κοινού μας σκοπού για την ανάδειξη του ρόλου του Ιωάννη Κονδυλάκη και την απόδοση της δέουσας τιμής στη μνήμη του.
Τετάρτη 24.3.21 ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ «ΔΙΑΒΑΤΗ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
Η 25η Μαρτίου 2021 αποτελεί ένα ιστορικό ορόσημο ύπαρξης μας ως Ελληνικού Έθνους και ως Νεώτερου Ελληνισμού. Η συμπλήρωση 200 ετών από τον ξεσηκωμό υπογραμμίζει την ευθύνη μας για συνέχεια, ανανέωση και αγωνιστική παρουσία. Είναι μία πρόκληση για αυτογνωσία και δικαίωση.
Οφείλουμε το 2021 να δεσμευτούμε απέναντι στις επερχόμενες γενιές ότι θα διασφαλίσουμε, με τις πράξεις μας, την ύπαρξη και την ευημερία της Ελλάδας και για τα επόμενα 200 χρόνια.
Πέμπτη 11.3.21 Η κλοπή του Big Ben.Προσέξτε το όνομα του κλέφτη: Αριστοτέλης Ελγινιάδης. Μπες στο www/Bring Them Back και στείλε κι εσύ το δικό σου μήνυμα.
Τετάρτη 3.3.21 Για τον Αμαλό… Του Νίκου Εμμ. Κικάκη
Παίρνοντας αφορμή από διάφορα κατά καιρούς δημοσιεύματα για τον Αμαλό της Βιάννου, θεώρησα σωστό να καταθέσω τις προσωπικές μου εμπειρίες γι’ αυτό το ανεπανάληπτης ομορφιάς τοπίο που βρίσκεται στα μέρη μας. Είχα την τύχη όλα μου τα καλοκαίρια από το 1957 έως και το 1965 να τα περάσω στον Αμαλό.
Στο οροπέδιο ανεβαίναμε με τα ζώα ή (κυρίως) με τα πόδια. Υπάρχει δρόμος που ξεκινά από τον Απάνω Πεύκο και φτάνει στον Πόρο τ’ Αμαλού. Από τον Πόρο τ’ Αμαλού (φυσικό πέρασμα ανάμεσα στα βουνά που ακόμα υπάρχουν αμπελιτσές), φτάνεις στο «Στρογγυλό Λιβάδι» που κατά κάποιο τρόπο είναι ο προθάλαμος του κάμπου Οροπεδίου. Η λίμνη που σχηματίζεται πολλές φορές και στο «Στρογγυλό Λιβάδι», σε περιόδους έντονων βροχοπτώσεων, ενώνεται με τη λίμνη του κυρίως κάμπου και σχηματίζεται μια ενιαία μεγαλύτερη λίμνη. Πολλές φορές βλέπαμε (κυρίως τον Απρίλιο – Μάιο) αγριόπαπιες κι άλλα υδρόβια πουλιά να κολυμπούν στη λίμνη.
Γύρω από τον κάμπο υπήρχαν τότε τέσσερις μάντρες: του Εμμανουήλ Γρυσμπολάκη, του Εμμανουήλ Κικάκη, των αδελφών Σταυρακάκηδων και του Αθανασίου Ραπτάκη. Στον Αμαλό ανέβαιναν συνήθως τον Απρίλη, ενώ αρχές Νοεμβρίου έφευγαν και κατέβαιναν στα χειμαδιά. Στο πλούσιο γρασίδι του κάμπου έβοσκαν τα ωζά (κυρίως τα πρόβατα) των παραπάνω βοσκών. Ο καθένας είχε τον τόπο του, φύλαγε τα ωζά του κι έτσι δεν υπήρχαν πουθενά περιφράξεις. Τα δικά μας έγγαλα (γαλακτοφόρα) έβοσκαν κι αυτά στον κάμπο, ενώ τα αρνιά τα είχαμε στην κορφή. Μαζί με τα ωζά των βοσκών, έβοσκαν στον κάμπο και ζώα (μουλάρια, γαϊδούρια, αγελάδες και λίγα άλογα) που ανήκαν σε κατοίκους από τα γύρω χωριά. Τα άφηναν ελεύθερα στον κάμπο (κυρίως Ιούλιο – Αύγουστο), όταν δηλαδή τέλειωναν οι πολλές αγροτικές εργασίες. Ορισμένοι άνθρωποι ανέβαιναν τότε στον Αμαλό για να μαζέψουν τις καβαλίνες των ζώων, πολύ καλή κοπριά για τα χωράφια τους.
Οι βοσκοί, στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την τροφή για τα ωζά τους (γρασίδι, βελάνια, αχλάδες κλπ.), «προστάτευαν» το φυσικό αυτό περιβάλλον και έρχονταν σε προστριβές με όσους χρησιμοποιούσαν σκαλίδες στον κάμπο για να βγάζουν ασκορδουλάκους, αμαλιώτιο ροδίκιο (σταμναγκάθι) ή ήθελαν να κόψουν αχλαδιές και πρίνους. Κοντά στο Άγιο Πνεύμα, αλλά και στη βόρεια πλευρά του κάμπου, υπήρχαν περιβόλια, καλά περιφραγμένα, που ανήκαν σε βοσκούς ή σε κάποιους κατοίκους από τ’ Αμιρά. Τα περβόλια, όπως και τα ωζά, τα πότιζαν ή από το νερό του Αγίου Πνεύματος ή από πηγάδια που έβγαζαν το νερό με μαγγανοπήγαδο, γεράνι κλπ.
Το Οροπέδιο ήταν ένα βασίλειο για τα πουλιά με κυρίαρχα είδη, πέρδικες (στις γύρω πλαγιές), γαρδέλια, ασπρόκωλοι, κορυδαλλοί, καλιακούδες κλπ. Μαζί με αυτά, ήταν κι ένα πλήθος από αρπακτικά πτηνά, όπως γεράκια, κοράκια, γύπες (θράσες ή σκάρες), γυπαετοί (κοκκαλάδες), αετοί (βιτσίλες). Συνηθισμένη ήταν μια έκφραση ανάμεσα στους βοσκούς «Ήσπασέ μου η βιτσίλα σήμερο ένα αρνί».
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, οι βοσκοί φύλαγαν τα ωζά τους με μεγάλη επιμέλεια, γιατί, εκτός των άλλων, πάντοτε υπήρχε ο κίνδυνος της ζωοκλοπής. Δεν είναι σωστό να λέγεται ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ζωοκλοπή. Βέβαια δεν υπάρχει σύγκριση με τη ζωοκλοπή του σήμερα που σχετίζεται, συνήθως, με το οργανωμένο έγκλημα (κλοπές ολόκληρων κοπαδιών, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών κλπ.). Η ζωοκλοπή τότε γινόταν (κυρίως ) από εκδίκηση ή για να αυξήσουν το κοπάδι τους (ζωντάρι) ή έκλεβαν ένα δυο ωζά για να τα φάνε που ήταν και η πιο συνηθισμένη κλοπή. Σε κάποιες περιπτώσεις, εκτός από ωζά έκλεβαν και κουδούνια. Το κλεψιμαίϊκο κρέας συνήθως το έτρωγαν βραστό, που το έβραζαν στις σίγλες ή σε γκαζοντενεκέδες. Δυο βοσκοί, έφαγαν ένα βράδυ σε μάντρα στον Αμαλό ένα κριάρι 14 οκάδες! Παρακάτω θα σας διηγηθώ μια περίπτωση κλοπής, που είχε γίνει ευρέως γνωστή εκείνα τα χρόνια. Ένας βοσκός από τις Τάπες Λασιθίου ήταν σε προστριβή με βοσκό από την Σύμη και ήρθε στην περιοχή μας για να του κλέψει ωζά. Νύχτα όπως ήταν, αντί να κλέψει τα ωζά του Συμιανού, έκλεψε έντεκα πρόβατα από τον πατέρα μου, γιατί έμοιαζαν οι σαμιές των δύο βοσκών. Την άλλη μέρα ο παππούς μου έφυγε με τα πόδια δυτικά, ψάχνοντας και έφτασε μέχρι το Γεράκι Πεδιάδος, ενώ ο πατέρας μου τράβηξε ανατολικά. Ρωτώντας γνωστούς και φίλους και φτάνοντας στο Σελάκανο, έμαθε, τελικά, ποιος ήταν ο κλέφτης. Με την παρέμβαση κοινού γνωστού, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι ο πατέρας μου δεν θα πήγαινε στα δικαστήρια, του επιστράφηκαν τα δέκα από τα έντεκα πρόβατα.
Τελειώνοντας, θέλω να κάνω μια αναφορά για τον Αφέντη Χριστό. Προσωπικά δεν ξέρω ποιος έχτισε την εκκλησία ή ποιος την επισκεύασε. Γι’ αυτό και δεν αμφισβητώ τα γραφόμενα του κυρίου Αδάμη Κρασανάκη στο viannitika.gr σχετικά με την ιδιοκτησία του ναού. Σε ηλικία όμως δέκα ετών που πρωτοπήγα στον Αφέντη από τον Αμαλό λειτούργησε ο παπά Γιάννης Μηλιαράκης από τον Πεύκο, ο οποίος εξακριβωμένα λειτουργούσε στον Αφέντη Χριστό πάνω από 25 χρόνια. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως ισχυρίστηκε ο κύριος Κρασανάκης, ότι στον Αφέντη Χριστό δεν ανέβαιναν Βιαννίτες βοσκοί. Όπως προανέφερα τα αρνιά μας έβοσκαν στην κορφή (Λακκούδια του Αφέντη, Καλό Κεφάλι, Κολύμπους κλπ.) και ο πατέρας μου ανέβαινε κάθε πρωί από τον Αμαλό για να τα επιβλέψει. Εκεί πολλές φορές συναντούσε τον Κρασαναδάμη και τον Κρασανογιάννη. Πάντοτε μου μιλούσε με εκτίμηση γι’ αυτούς τους δύο ανθρώπους γιατί υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και «δεν πείραζε» ο ένας τον άλλον.
Η αναφορά μου αυτή έχει σκοπό να «φωτίσει» κάποιες πλευρές, να ενώσει και όχι να διχάσει. Πεποίθησή μου είναι άλλωστε ότι ο Αμαλός, ο Αφέντης Χριστός αλλά και όλα τα μνημεία της φύσης (θρησκευτικά, ιστορικά κλπ.) πρέπει να ενώνουν τους κατοίκους των γύρω περιοχών, αλλά και γενικότερα όλους τους ανθρώπους. Να τους ενώνουν και να τους εμπνέουν σε κοινές δράσεις για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, της χλωρίδας και της πανίδας κάθε περιοχής.
ΥΓ1: Εκείνα τα χρόνια κανένας βοσκός ή κάτοικος από τα γύρω χωριά δεν έλεγε «Ομαλός», αλλά μόνο «Αμαλός» και προτείνω να το καθιερώσουμε. Είναι και πιο έυηχο.
ΥΓ2: Το 1973, η έκτη τάξη (κλασικό και πρακτικό) του Γυμνασίου Βιάννου πήγαμε εκδρομή στον Αμαλό. Οι αδερφοί Σταυρακάκηδες μας έψησαν αρνί σε πετρόφουρνο δίπλα στο Άγιο Πνεύμα. Το υπέροχο τοπίο, το καλό κρασί και η νιότη συνέβαλαν στο να περάσουμε μια αξέχαστη μέρα.
Κρίμα που, νομίζω, δεν υπάρχει κάποια φωτογραφία!
*Ο Νίκος Κικάκης, είναι Οδοντίατρος, MSc, πρώην αντιδήμαρχος του δήμου Ζωγράφου.
Δευτέρα 21.2.21 Αποσπερίτης ή Αυγερινός ή Αφροδίτη ή Εωσφόρος ή Έσπερος ή Μεράστρι. Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης*
Ο Αποσπερίτης και το Βορράστρι στο μυθιστόρημα « Ο καπετάν Μιχάλης» του Νίκου Καζαντζάκη – Βορράστρι ή αστέρι του Βοριά ή Πολικός Αστέρας • Η Αφροδίτη ανήκει σε όλους και δεν ανήκει σε κανένα. Η Αφροδίτη είναι res nullius.
«Θυμήσου να κοιτάς τα αστέρια» Στίβεν Χόκινγκ
Η Αφροδίτη ή Αποσπερίτης ή Αυγερινός ή Εωσφόρος ή Έσπερος ή Μεράστρι ή δίδυμη αδελφή της Γης, είναι εύκολα ορατή στον ουρανό και ο δεύτερος σε απόσταση από τον Ήλιο πλανήτης του Ηλιακού μας συστήματος. Είναι το πιο λαμπρό αντικείμενο στο νυκτερινό ουρανό, μετά τη Σελήνη. Έχει σχεδόν το μέγεθος της Γης. Η ομοιότητα της Αφροδίτης σε μάζα και μέγεθος με τον πλανήτη μας οδήγησε στον χαρακτηρισμό της ως «αδελφή» ή «δίδυμη αδελφή» της Γης. Η Αφροδίτη ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους, Στην αρχαιότητα είχε δυο ονόματα: Εωσφόρος το πρωί, αφού φέρνει την αυγή, και Έσπερος το βράδυ, αφού φέρνει την Εσπέραν. H θεά Αφροδίτη κατά τη μυθολογία ήταν θεά της ομορφιάς και προστάτιδα του έρωτα. Άρα είναι προφανής ο λόγος που δόθηκε το όνομα της πιο όμορφης και ερωτικής θεάς, στον πιο λαμπρό και όμορφο πλανήτη.
Η Αφροδίτη σε κάποιες περιπτώσεις, είναι ορατή με γυμνό μάτι στο φως της ημέρας. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για την θέαση της Αφροδίτης κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Ο Συμεών Καπετανάκης μου διηγήθηκε το 2010: Όταν ήμουν 12-13 ετών, στη δεκαετία του 1940, και ζούσα στον Μέρωνα Αμαρίου Ρεθύμνης, μου είπε ένας σόκαιρος (συνομήλικος) φίλος μου ότι έχει δει το Μεράστρι. Ήταν πολύ περήφανος γι` αυτό του το κατόρθωμα. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να δω το περίφημο Μεράστρι που εκτός των άλλων έφερνε και καλή τύχη. Μεράστρι λέγαμε στον τόπο μου τον πλανήτη Αφροδίτη που τον ονοματίζαμε και Αποσπερίτη και Αυγερινό, αφού τον βλέπαμε μόνο στα διαφωτίσματα (την Αυγή- Αυγερινός) και τα σουρουπώματα (Εσπέρα- Αποσπερίτης). Δε βλέπαμε ποτέ τον λαμπερό αυτό πλανήτη να ταξιδεύει την νύχτα στον ουρανό αφού το πρωί τον προλάβαινε η μέρα και το βράδυ η Δύση. Άρα «ταξίδευε» την ημέρα στον ουράνιο θόλο. Υπήρχε τρόπος να τον δει κάποιος κατά τη διάρκεια της ημερήσιας κίνησης του; Ο σοφός λαός βρήκε τρόπο να δει τον πλανήτη Αφροδίτη μέσα στην ημέρα και γι` αυτό του έδωσε ακόμα ένα όνομα στα τόσα πολλά που είχε: Μεράστρι. Αναζητάς ένα πυκνό, σκοτεινό σύδεντρο, με ψηλά δέντρα. Βρίσκεις ένα μικρό «άνοιγμα» στα δέντρα στο ζενίθ του ουρανού. Ξαπλώνεις από κάτω κοιτάζοντας συνεχώς στο άνοιγμα της «οροφής» των δέντρων. Τα πυκνά δέντρα συμβάλλουν να σκοτεινιάσει ο τόπος γύρω σου. Έτσι στο μισοσκόταδο και μέσα στη μέση της μέρας νάτο το Μεράστρι ολόφωτο στον ημερήσιο ουρανό. Το βλέπεις όσα δευτερόλεπτα χρειάζονται για να διασχίσει το «άνοιγμα» πάνω ψηλά στα δέντρα.
Η Αφροδίτη με την τόσο μεγάλη λαμπρότητα της, φαίνεται στον ημερήσιο ουρανό για λίγα δευτερόλεπτα, σ` ένα σκοτείνιασμα του ουρανού κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης ηλίου. Σ` αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα η Αφροδίτη κυριαρχεί στον ημερήσιο ουρανό και με το μαγικό της σκήπτρο κάνει το θαύμα της: Αλλάζει τη μέρα με την νύχτα, κάνει τη μέρα νύχτα, μπερδεύει τα ζώα τα οποία δε βλέπουν καθαρά, νομίζουν ότι νύχτωσε και πάνε στις φωλιές τους ενώ τα νυκτόβια βγαίνουν από τις κρυψώνες τους, τα πουλιά σταματούν τα τραγούδια τους και τα λουλούδια κλείνουν τα πέταλά τους. Η θεά του έρωτα «ζαλίζει» τον κόσμο.
οι πεδιάδες του διαστήματος αυλακωμένες σε λοξές διασταυρώσεις
αυτά τ’ ατέλειωτα εκατομμύρια έτη φωτός…
Ε, και λοιπόν; Τίτος Πατρίκιος, Κατάφατσα στον ουρανό, απόσπ.
Ακολουθούν αυτούσια αποσπάσματα από το μυθιστόρημα «Ο καπετάν Μιχάλης» του Νίκου Καζαντζάκη. Κάθε απόσπασμα περιέχει αναφορά στον Αποσπερίτη ή στο Βορράστρι και τελειώνει με την αναγραφή της σελίδας. Ακολουθούν σχόλια του υπογράφοντος.
«Μέσα στον αέρα που σκοτείνιαζε, πήραν κουράγιο οι νέοι κι άρχισαν πάλι να κάνουν βόλτες, κοντοζύγωναν τις κοπέλες και τις κοίταζαν αρπαχτά, και τα πρόσωπα τους τα περιλάμπαζε ζεστός, ερωτικός αέρας. Από τη μια μεριά τα βουνά, από την άλλη το Κρητικό πέλαγος, κι από πάνω ένας ουρανός γαλάζος, όλο χνούδι. Και απάνω από του κάθε ανύπαντρου το κεφάλι χόρευε (1) με χίλια τσαλίμια ο Αποσπερίτης». σ.124.
(1) Όλα στο σύμπαν έχουν έναν ρυθμό, όλα χορεύουν.
Maya Angelou, Αμερικανίδα ποιήτρια
• Κατά το δειλινό, ξεχύθηκαν λαμπροστολισμένοι χριστιανοί και χριστιανές στις Τρεις Καμάρες. Φυσούσε αέρας, κυμάτιζαν οι μεταξωτές κορδέλες στα κοριτσίστικα μαλλιά, καταβορρά τριανταφυλλένια αναπαύουνταν η θάλασσα, πίσω, κατά νότου χλωροπρασίνιζαν τα χωράφια, ροδάμιζαν τα βουνά, έλαμπαν ασημοκαπνισμένες οι ελιές, κι απάνω ο ουρανός σκέπαζε μενελένιος, χνουδωτός, ήρεμος πολύ, τους καλοφαγωμένους Καστρινούς, που βγήκαν σεργιάνι για τους δούνε και να χωνέψουν. Έπεφτε σιγά σιγά το δειλινό, ισκιώνουνταν και μέρωναν τα πρόσωπα, κι ο Αποσπερίτης ξαφνικά κρεμάστηκε, γελαστός, θριαμβευτικός, σαν αναστημένος Χριστός, απάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων. σ.196.
• Το λιγνό μεσοφέγγαρο έλιωσε, χάθηκε, και τ` άστρα άρχισαν να ροβολούν κοπάδια στον ουρανό. Στέκουνταν ασάλευτο το βορράστρι (2), σα βοσκός, και τα προγκούσε. σ.383.
(2). Βορράστρι είναι ο πολικός αστέρας που όταν τον κοιτάμε βλέπουμε προς Βορρά. Για το βόρειο ημισφαίριο είναι ο πλέον συνηθισμένος νυχτερινός προσανατολισμός.
«Σταθερό σαν το Βόρειο Άστρο»,
Σαίξπηρ, Ιούλιος Καίσαρας.
«Οur Star of Arcady, or Tyrian Cynosure»,
Milton, Comus.
Τη λέξη Βορράστρι την σκέφτηκε ο γλωσσοπλάστης Νίκος Καζαντζάκης.
Αυγερινός θε να γενώ
Ριζίτικο
Αυγερινός θε να γενώ να ‘ρθώ στην κάμερά σου
να ιδώ την τάβλα που δειπνάς, την κλίνη απού κοιμάσαι
την κόρη π’ αγκαλιάζεσαι αν είν’ καλιά από μένα
κι’ αν είναι γαϊτανόφρυδη.
Το παραπάνω ριζίτικο το τραγούδησε με ιδιαίτερο και αρχετυπικό τρόπο, πριν λίγα χρόνια, η λεπταίσθητη μουσικός και τραγουδίστρια Μαρίνα Δακανάλη που τότε ήταν έφηβη.
Ο «Καπετάν Μιχάλης» είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του συγγραφέα και έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες. Τα γεγονότα αναφέρονται στον ξεσηκωμό του 1889. Κεντρικός ήρωας είναι ο καπετάν Μιχάλης που μένει ασυμβίβαστος, επιθετικός, απρόσιτος, αγέλαστος, άγριος, ανυπόταχτος, στιφύς, μαυροντυμένος και αξύριστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη (όπως δήλωνε ο ίδιος).
Όταν άρχισα τώρα στα γεράματα να γράφω τον Καπετάν Μιχάλη, ο κρυφός μου σκοπός ήταν τούτος: να σώσω, ντύνοντας το με λέξεις, τ’ όραμα του κόσμου όπως το πρωταντίκρισαν και το δημιούργησαν τα παιδικά μου μάτια. Κι όταν λέω τ’ όραμα του κόσμου, θέλω να πω το όραμα της Κρήτης. Δεν ξέρω τι γίνουνταν, την εποχή εκείνη, στ’ άλλα παιδιά της λευτερωμένης Ελλάδας· μα τα παιδιά της Κρήτης ανάπνεαν έναν αέρα τραγικό στα ηρωικά και μαρτυρικά χρόνια του Καπετάν Μιχάλη, όταν οι Τούρκοι πατούσαν ακόμα τα χώματα μας και συνάμα άρχιζαν ν’ ακούγονται να ζυγώνουν τα αιματωμένα φτερά της Ελευτερίας. Στην κρίσιμη αυτή μεταβατική στιγμή, τη γεμάτη πυρετό κι ελπίδες, τα παιδιά της Κρήτης γίνουνταν γρήγορα άντρες· οι ανύπνωτες έγνοιες των μεγάλων γύρα τους για την πατρίδα, για τη λευτεριά, για το Θεό που προστατεύει τους Χριστιανούς, για το Θεό που σηκώνει το σπαθί του να διώξει τους Τούρκους, κατασκέπαζαν τις συνηθισμένες χαρές και στεναχώριες του παιδιού.
Νίκος Καζαντζάκης, η αρχή του προλόγου του «καπετάν Μιχάλη».
Ο καπετάν Μιχάλης. Έκδοση Ελένης Ν.Καζαντζάκη, Αθήνα. Επανεκτύπωση Λευκωσία 1981, επιμέλεια Πάτροκλου Σταύρου. ΙΑ΄επανεκτύπωση, Περιστέρι, Αθήνα.
Τρίτη 2.2.21 Απεβίωσε σήμερα ο Χρυσόστομος Ευαγγέλου Διακάκης ετών 102. Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί αύριο στον Ι.Ν. Παναγίας και Αγίου Στυλιανού στον Άγιο Βασίλειο Βιάννου, ακολούθως η κηδεία στο Νεκροταφείο Αγίου Βασιλείου. Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ εκφράζει τα συλλυπητήρια του στην οικογένεια του εκλιπόντος.
Πέμπτη 28.1.21 Αναμνήσεις από την Αίτνα στη Σικελία,Ιούνιο 2017 με τους Στέλιο, Βούλα, Λένα, Νίτσα, Μιχάλη, Έλενα, Ρόδω, Κασσιανή, Βούλα…, με την τέφρα να καίει και να αναβλύζει ηφαιστειακό καπνό
Σάββατο16.1.21 Μερικά ιστορικά στοιχεία για το Ηράκλειο
ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΡΝΑΡΟΥ ή «Βαλντέ Τζαμί», όπως έχει μείνει στη μνήμη των κατοίκων του Ηρακλείου, βρίσκεται στη συμβολή των οδών Έβανς και Αβέρωφ. Η τελευταία έρχεται από την Πλατεία Ελευθερίας και συνεχίζει σαν οδός Βικέλα προς τον Άγιο Μηνά. Στην Πλατεία Κορνάρου θα φτάσετε επίσης μέσα από την κεντρική αγορά του Ηρακλείου (οδός 1866) από τα Λιοντάρια και το Μεϊντάνι. Η Πλατεία Κορνάρου πήρε το όνομα της από το μεγάλο κρητικό ποιητή Βιτσέντζο Κορνάρο (1553-1613), με καταγωγή από τη Σητεία, που μεγάλωσε στον Χάνδακα. Είναι από τους κυριότερους εκπροσώπους της Κρητικής Αναγέννησης, και το γνωστότερο έργο του είναι ο «Ερωτόκριτος». Πρόκειται για αφηγηματικό ποίημα ή έμμετρο μυθιστόρημα γραμμένο στο κρητικό ιδίωμα, που αποτελείται από χιλιάδες στίχους με θέμα τον έρωτα του Ερωτόκριτου με την Αρετούσα. Το ποίημα αυτό μένει ζωντανό μέχρι και σήμερα στις καρδιές των Κρητικών και αποσπάσματά του απαγγέλλονται συχνά σε παρέες, αφού δεν υπάρχει κάποιος Κρητικός που να μην γνωρίζει έστω και λίγους στίχους του. Σήμερα την Πλατεία Κορνάρου κοσμούν ένα σιντριβάνι κι ένα γλυπτό που παριστάνει τον έφιππο Ερωτόκριτο ν’ αποχαιρετά την αγαπημένη του Αρετούσα. Αν σας προκαλέσει εντύπωση το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές της σκηνής έχουν πολλά κεφάλια, η ερμηνεία του καλλιτέχνη είναι ότι με αυτό τον τρόπο απεικονίζεται η δραματικότητα και η κίνηση του αποχαιρετισμού. Η πλατεία Κορνάρου υπήρξε σημαντικό κέντρο των προαστίων (των βούργων) επί Ενετοκρατίας, καθώς η πόλη επεκτεινόταν σταδιακά έξω από τα τείχη. Εκείνη την εποχή στο χώρο κυριαρχούσε ο Ναός του Σωτήρος (San Salvatore), του τάγματος των Αυγουστινιανών, ένας επιμήκης, επιβλητικός σε μέγεθος, αλλά απλός σε κάτοψη και διακόσμηση ναός, ο οποίος κατάφερε να γλιτώσει από τους διάφορους σεισμούς που έπληξαν το Ηράκλειο στους αιώνες. Αργότερα, στην Τουρκοκρατία, μετατράπηκε σε τζαμί αφιερωμένο στη βαλιδέ σουλτάνα (μητέρα του Σουλτάνου, βασιλομήτωρ). Από το «βαλιδέ τζαμί» προέκυψε το «Βαλντέ τζαμί», ονομασία με οποία είναι γνωστή ακόμα στους μεγαλύτερους Ηρακλειώτες η Πλατεία Κορνάρου. Στην οθωμανική περίοδο η πλατεία Κορνάρου αποτελούσε ένα σημαντικό χώρο συνάθροισης των μουσουλμάνων, καθώς υπήρχαν τριγύρω αρκετά καφενεία με ναργιλέδες. Στον ίδιο χώρο γιόρταζαν το Ραμαζάνι και τη μεγάλη τριήμερη γιορτή του μπαϊραμιού. Ο Ναός του Σωτήρος στέγασε τους Έλληνες πρόσφυγες μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1922. Δυστυχώς, ο ναός αυτός που κάποτε είχε στεγάσει και το πρώτο Γυμνάσιο Θηλέων της πόλης μέχρι τη δεκαετία του 1960, γκρεμίστηκε επί Δικτατορίας για οικονομικούς λόγους, με αποτέλεσμα άλλο ένα θαυμάσιο, ιστορικό κτίριο του Χάνδακα να θυσιαστεί για να δώσει τη θέση του σε νέα, μοντέρνα κτίρια χωρίς χαρακτήρα και αισθητική.
ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΕΜΠΙΛ Τα σεμπίλια ήταν δημόσιες κρήνες στο δρόμο, χτισμένες από επιφανείς Τούρκους, για να βρίσκει ο διψασμένος διαβάτης πόσιμο νερό, να δροσίζεται και να μακαρίζει αυτόν που το έχτισε. Οι Βυζαντινοί είχαν αντίστοιχα τις φιάλες για τον ίδιο σκοπό. Αν το να βρει σήμερα κάποιος ένα δροσερό ποτήρι νερό θεωρείται δεδομένο, δεν ήταν έτσι πάντα. Σε παλαιότερες εποχές ο πεζοπόρος θα δυσκολευόταν αρκετά, καθώς το τρεχούμενο πόσιμο νερό ήταν κάτι σπάνιο, ειδικά στο Ηράκλειο. Όταν φτάσετε στην πλατεία Κορνάρου, ακριβώς μπροστά σας είναι η κρήνη του Χατζή Ιμπραήμ αγά, το πιο καλοχτισμένο και όμορφο τούρκικο σεμπίλ. Η κρήνη χτίστηκε το 1776 από τον Χατζή Ιμπραήμ αγά, που μάλιστα αφιέρωσε σχεδόν όλη του την περιουσία για τη συντήρησή της. Αναφέρεται ότι επιθυμία του ήταν το καλοκαίρι να μεταφέρεται χιόνι από τον Ψηλορείτη, για να προσφέρει το σεμπίλ κρύο νερό στους διψασμένους διαβάτες. Είναι το μοναδικό στο είδος του σεμπίλι που διασώζεται σήμερα. Πρόκειται για ένα κυκλικό θολωτό κτίριο με ημικυκλικά καγκελωτά παράθυρα ολόγυρα. Μπροστά από κάθε παράθυρο υπάρχει μια βρύση με μια πέτρινη λεκάνη όπου παλαιότερα συγκεντρωνόταν το νερό. Η κρήνη αυτή κινδύνευσε να κατεδαφιστεί, όπως συνέβη δυστυχώς με το Ναό του Σωτήρος, με την προτροπή μάλιστα πολλών Ηρακλειωτών και τοπικών εφημερίδων. Σήμερα έχει μετατραπεί σε καφενείο, από τα γραφικότερα στο Ηράκλειο, συνεχίζοντας μια χρήση που είχε ξεκινήσει από την οθωμανική περίοδο. Ο επισκέπτης μπορεί να καθίσει, να ξεκουραστεί και να δροσιστεί πίνοντας ένα αναψυκτικό ή καφέ, πάντα με τη συνοδεία κρύου νερού, απ’ το ψυγείο πλέον.
ΚΡΗΝΗ ΜΠΕΜΠΟ Δίπλα απ’ το σεμπίλ σώζεται σε καλή κατάσταση η μνημειώδης κρήνη Μπέμπο. Το όνομά της το πήρε από τον Ενετό Γενικό Προβλεπτή Κρήτης Gian Matteo Bembo, ο οποίος την έχτισε το 1552-1554. Τότε ήταν η πρώτη φορά που οι Ηρακλειώτες είδαν τρεχούμενο νερό στην πόλη, γεγονός που σηματοδοτεί την αξία της κρήνης. Αποτελείται από έναν κρουνό και μία μικρή ορθογώνια δεξαμενή. Πάνω από τον κρουνό έχει τοποθετηθεί ένα ακέφαλο άγαλμα Ρωμαίου αξιωματούχου, από την περιοχή της Ιεράπετρας (ΝΑ Κρήτη), ενώ το όλο μνημείο κοσμείται με οικόσημα ενετικών οικογενειών.
ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ Για να φτάσετε στην πλατεία, όπου βρίσκεται ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Μηνά, από την Πλατεία Κορνάρου, θα προχωρήσετε στην Οδό Βικέλα και στη συνέχεια στην οδό Αγίου Μηνά. Η απόσταση είναι 5-10 λεπτά το πολύ. Η μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία καταλαμβάνεται από τον τεράστιο ναό του Αγίου Μηνά, από τους μεγαλύτερους ναούς στην Ελλάδα και μπορεί να χωρέσει 8.000 άτομα. Δεξιά της πλατείας είναι το κτίριο της Αρχιεπισκοπής Κρήτης, ενώ αριστερά βρίσκεται η πρώτη εκκλησία του Αγίου Μηνά, με αρχιτεκτονικά στοιχεία που παραπέμπουν σε καθολική εκκλησία και είναι διακοσμημένος με τοιχογραφίες μεγάλων αγιογράφων της Κρήτης κι όχι μόνο. Ο μικρός Άγιος Μηνάς όπως λέγεται σήμερα, χτίστηκε το 1735 και στέγασε για πρώτη φορά, κατά την Τουρκοκρατία, την άστεγη ως τότε μητρόπολη Κρήτης. Ο Άγιος Μηνάς καθιερώθηκε πολιούχος του Ηρακλείου κατά την Τουρκοκρατία. Η διαφορετική θρησκεία Κρητικών και Τούρκων υπήρξε κύρια αιτία βιαιοπραγιών από τους Μουσουλμάνους εναντίον των Χριστιανών. Η παράδοση λέει ότι το Πάσχα του 1826, ενώ οι Χριστιανοί βρίσκονταν στο ναό και παρακολουθούσαν τη λειτουργία της Ανάστασης, όχλος Μουσουλμάνων προετοίμαζε σφαγή εναντίον τους, η οποία αποφεύχθηκε με την επέμβαση ενός ηλικιωμένου αξιωματικού καβαλάρη, ο οποίος έμοιαζε με το πρωτοπαλίκαρο των Τούρκων, τον Αγιάν Αγά, που τους ηρέμησε και τους απέτρεψε από τη σφαγή των Χριστιανών. Την επέμβαση αυτή του καβαλάρη, οι χριστιανοί την απέδωσαν σε θαύμα του Αγίου Μηνά, πιστεύοντας ότι ήταν αυτός που παρουσιάστηκε στους Τούρκους και όχι ο Αγιάν Αγάς. Από τότε ο Άγιος Μηνάς απεικονίζεται έφιππος ως Ρωμαίος στρατηγός και τιμάται ως προστάτης της πόλης. Ο Γεώργιος Συλλαμιανάκης αναφέρει στο βιβλίο του «Άγιος Μηνάς» το 1939, πως όχι μόνον οι Χριστιανοί τον θεωρούσαν προστάτη της πόλης, αλλά και οι Τούρκοι, οι οποίοι τον αντίκριζαν με φόβο και σεβασμό. Ο επιβλητικός ναός του Αγίου Μηνά θεμελιώθηκε στις 25 Μαρτίου 1862 και είναι μια από τις πιο όμορφες εκκλησίες της Κρήτης. Αληθινά επιβλητική, είναι από τα πιο χαρακτηριστικά κτίσματα βυζαντινής αρχιτεκτονικής της Κρήτης, σε ρυθμό σταυροειδή εγγεγραμμένο με τρούλο που εδράζεται σε ψηλό τύμπανο. Εσωτερικά, η διαρρύθμισή του παραπέμπει σε στοιχεία τρίκλιτης βασιλικής. Αρχιτέκτονας του ναού ήταν ο Ηπειρώτης Αθανάσιος Μούσης, που είχε αναλάβει επίσης τον Άγιο Τίτο και τους στρατώνες (το κτίριο που στεγάζει σήμερα τη Νομαρχία Ηρακλείου και τα Δικαστήρια) στην Πλατεία Ελευθερίας. Η ανοικοδόμησή του ναού σταμάτησε στη διάρκεια της επανάστασης του 1866 και συνεχίστηκε το 1883. Η προσπάθεια για την ανέγερση του ναού σε τόσο δύσκολους καιρούς υποστηρίχτηκε από όλους τους Ηρακλειώτες με ενθουσιασμό. Αναφέρεται στην εφημερίδα «Ηράκλειο» της εποχής εκείνης, ότι στο λιμάνι του Ηρακλείου έφτασε ιστιοφόρο που μετέφερε οικοδομικά υλικά για το κτίσιμο του ναού. Ωστόσο η επιτροπή που είχε αναλάβει την ανέγερση του ναού, δεν είχε τα χρήματα για να πληρώσει εργάτες για να μεταφέρουν τα υλικά από το καράβι στον τόπο της οικοδομής. Όταν οι μαθητές του Ηρακλείου πληροφορήθηκαν το γεγονός, με ενθουσιασμό προσφέρθηκαν να ξεφορτώσουν το καράβι και να μεταφέρουν τα υλικά. Στήθηκε έτσι μια ανθρώπινη αλυσίδα από το λιμάνι μέχρι τον Άγιο Μηνά, που με τραγούδια ολοκλήρωσε την κοπιαστική εργασία. Τα εγκαίνια του ναού έγιναν με μεγαλοπρέπεια το 1895 επί μητροπολίτη Τιμόθεου Καστρινογιαννάκη. Αν και η Κρήτη βρίσκονταν ακόμα υπό τουρκική κατοχή, οι γιορτές για τα εγκαίνια του Αγίου Μηνά κράτησαν 3 μέρες και ολόκληρο το Ηράκλειο είχε γίνει αγνώριστο από τους στολισμούς και τον λαμπρό φωτισμό. Το όνομα Μηνάς είναι σπάνιο στο Ηράκλειο, και αυτό ακούγεται περίεργο για μια πόλη που έχει τον Άγιο Μηνά σαν προστάτη της. Η αιτία βρίσκεται σε μια παλιά ιστορία, που ελάχιστοι θυμούνται πια. Τον καιρό του τούρκικου ζυγού ήταν συνηθισμένο να αφήνουν τα νόθα παιδιά στα σκαλιά της εκκλησίας του Αγίου Μηνά. Η εκκλησία φρόντιζε τα παιδιά αυτά, και στα αγόρια έδινε το όνομα Μηνάς, μια και βρέθηκαν μπροστά στην εκκλησία του αγίου. Έτσι για πολλά χρόνια, το όνομα Μηνάς στο Ηράκλειο δήλωνε ότι αυτός που το έφερε ήταν νόθος, οπότε όλοι απέφευγαν να δώσουν στο παιδί τους το όνομα αυτό.
ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Σε απόσταση 100 μέτρων, θα δείτε και το μεσαιωνικό Ναό της Αγίας Αικατερίνης, που ήταν μετόχι της ομώνυμης μονής του Σινά. Ιδρύθηκε κατά τη Β’ Βυζαντινή περίοδο και έπαιξε σημαντικό πνευματικό και καλλιτεχνικό ρόλο ανάμεσα σε 15ο και 17ο αιώνα. Υπήρξε μάλιστα έδρα της Ακαδημίας των Stravaganti (Αλλόκοτων) που την ίδρυσαν το 1590 λόγιοι Κρητικοί που σπούδασαν στην Ιταλία (ανάμεσα τους κι ο Ανδρέας Κορνάρος, αδερφός του Βιτσέντζου), με αξιόλογη φιλολογική και λογοτεχνική δραστηριότητα. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, όπως κι οι πιο πολλοί χριστιανικοί ναοί της πόλης μετατράπηκε σε τζαμί. Μέχρι τώρα στέγαζε μία σημαντική συλλογή πινάκων της Κρητικής Αναγέννησης, φορητές εικόνες του Μιχαήλ Δαμασκηνού, αλλά και συλλογές αμφίων, εκκλησιαστικών σκευών και τοιχογραφίες. Δυστυχώς, πλέον δε μπορείτε να την επισκεφτείτε παρά μόνο την ημέρα του εορτασμού της. Όμως, τα εκθέματα έχουν απομακρυνθεί καθώς γίνονται εργασίες συντήρησης. Η πλατεία ανάμεσα στην Αγία Αικατερίνη και στα σκαλιά που οδηγούν στον Άγιο Μηνά είναι μια ήσυχη γωνιά στην πόλη. Χάζεψε τα περιστέρια και τα παιδιά που παίζουν μπάλα, σε κάποιο παγκάκι ή σ’ ένα από τα καφέ της πλατείας.
ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ Στη συνέχεια της βόλτας μας στην πόλη, θα αφήσουμε την πλατεία αυτή και μέσα από πλακόστρωτα στενά θα βγούμε στη λεωφόρο Καλοκαιρινού για να γυρίσουμε στο Μεϊντάνι. Η λεωφόρος Καλοκαιρινού πήρε το όνομα της από την οικογένεια Καλοκαιρινού, μια οικογένεια που έχει προσφέρει πολλά στο Ηράκλειο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μίνως Καλοκαιρινός ήταν αυτός που έκανε τις πρώτες ανασκαφές στη Κνωσό, πολύ πριν τον Έβανς. Η λεωφόρος Καλοκαιρινού είναι από τους πιο εμπορικούς δρόμους της πόλης με πολλά μοντέρνα καταστήματα, που το δυτικό της άκρο τελειώνει στη Χανιόπορτα. Συχνά οι Ηρακλειώτες την αναφέρουν ως Πλατιά Στράτα, όπως την αποκαλούσαν κι οι Ενετοί (Strada Larga). Αν σήμερα η λεωφόρος Καλοκαιρινού δεν σας φαίνεται τόσο πλατιά, μη ξεχνάτε ότι πρόκειται για έναν από τους παλιότερους δρόμους στην πόλη, που με τη συνεχή κατοίκηση στη διάρκεια των αιώνων έχει στενέψει, μη δικαιολογώντας πια την ονομασία του. Στην αρχή της Καλοκαιρινού, αριστερά σας, όπως προχωράτε προς τα Λιοντάρια, στο ύψος που είναι σήμερα το κατάστημα Χατζηιωάννου ήταν επί Ενετοκρατίας ο καθεδρικός ναός της Κυρίας των Αγγέλων. Στις μέρες μας σώζονται ελάχιστα ίχνη από την εκκλησία αυτή. Συνεχίζοντας επί της Καλοκαιρινού φτάνετε στο Μεϊντάνι, απ’ όπου στα αριστερά σας ξεκινά η οδός 25ης Αυγούστου που φτάνει μέχρι το λιμάνι. Από το Μεϊντάνι (σαν προέκταση της λεωφόρου Καλοκαιρινού) ξεκινά και η Λεωφόρος Δικαιοσύνης που καταλήγει στην Πλατεία Ελευθερίας.
ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ η κεντρική πλατεία στο Ηράκλειο, εκεί που βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, το ξενοδοχείο Αστόρια, η Νομαρχία και η Πύλη Αγίου Γεωργίου. Αν αναλογιστούμε τις επαναστατικές μάχες που έδωσαν οι Κρητικοί για να κερδίσουν την ελευθερία τους από τους διάφορους κατακτητές, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η ελευθερία για κάθε Κρητικό και τι πόσες ζωές χάθηκαν στο βωμό της. Γι’ αυτό ακριβώς και το όνομα της μεγαλύτερης πλατείας του Ηρακλείου ακούγεται απόλυτα ταιριαστό για την ιστορία του. Ο ελεύθερος χώρος στον οποίο σήμερα έχει διαμορφωθεί η πλατεία Ελευθερίας, επί Ενετοκρατίας χρησίμευε για την άσκηση του μισθοφορικού στρατού των Βενετών. Από αυτή τη χρήση πήρε και το όνομα Campo Marzio ή Piazza d’ Armi. Αργότερα όταν χτίστηκε η πύλη του Αγ. Γεωργίου τον 16ο μ.Χ. αιώνα, η πλατεία ονομάστηκε πλατεία Αγίου Γεωργίου. Το 1628 στα πλαίσια της υδροδότησης του Ηρακλείου με την μεγαλεπήβολη κρήνη Μοροζίνι (κρήνη Λιονταριών), χτίστηκε ΝΔ του ξενοδοχείου Αστόρια μία υδρογέφυρα στηριζόμενη σε τρία τόξα, πάνω από την οποία περνούσε αγωγός νερού για την Κρήνη. Από την υδρογέφυρα αυτή η πλατεία άκουγε και ακούει συχνά μέχρι σήμερα στο όνομα Τρεις Καμάρες, αν και αυτές γκρεμίστηκαν από τους Τούρκους τον 19ο μ.Χ. αιώνα. Τμήμα των 3 καμαρών στη Πλατεία Ελευθερίας, πάνω από την πύλη του Αγίου Γεωργίου (1900-1905) Επίσης από την πλατεία Ελευθερίας χάθηκαν οι υπόγειες κυκλικές σιταποθήκες των Ενετών, όπου αποθηκεύονταν σιτηρά για καταστάσεις ανάγκης, όπως πολιορκία της πόλης, και η μεγάλη Ενετική δεξαμενή νερού επί της οδού Δικαιοσύνης βόρεια της Νομαρχίας. Η δεξαμενή ήταν λιθόκτιστη, υπόγεια και είχε χωρητικότητα 6.000 βαρέλια, ενώ το νερό που αποθηκευόταν εκεί ερχόταν από την περιοχή Πελεκητά των Αρχανών. Και αυτή είχε φτιαχτεί για έκτακτες περιπτώσεις ώστε να καλύπτει τις υδρευτικές ανάγκες της πόλης. Ας μη ξεχνάμε ότι το Ηράκλειο ήταν ουσιαστικά ένα μεγάλο φρούριο, που χάρη στις οχυρώσεις του και τις άλλες εγκαταστάσεις του μπόρεσε να αντέξει επί 22 χρόνια την πολιορκία από τους Τούρκους. Άποψη της Πλατείας τη δεκαετία του 1960 Αργότερα επί Τουρκοκρατίας η πλατεία Ελευθερίας παρέμεινε γυμνός ακάλυπτος χώρος. Με την ανακήρυξη της ημιαυτονομίας της Κρήτης υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου το 1898, στο νησί εγκαταστάθηκαν στρατεύματα των Μεγάλων Δυνάμεων για την τήρηση της τάξης, τα οποία έφυγαν στις 26 Ιουλίου του 1909. Στο Ηράκλειο ήρθαν Άγγλοι, οι οποίοι αρχικά εγκαταστάθηκαν πάνω στα τείχη ενώ έκαναν τα γυμνάσιά τους στην πλατεία, όπως οι Ενετοί μερικούς αιώνες πριν. Άποψη της πλατείας τη δεκαετία του 1970 Οι αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνα βρήκαν την πλατεία ως τον κυριότερο τόπο αναψυχής των Ηρακλειωτών. Λίγο αργότερα, στα μέσα του 20ου ένα μέρος της διαμορφώνεται σε κήπο και αποκτά τσιμεντένιο περίβολο και κάγκελα, ο οποίος έκλεινε κάθε βράδυ. Μέχρι το 1975 περίπου, η Πλατεία Ελευθερίας ήταν το επίκεντρο της κυριακάτικης βόλτας των κατοίκων του Ηρακλείου. Μικροί και μεγάλοι περπατούσαν από το σχολείο Καπετανάκειο (ανατολικά της πλατείας) προς το άγαλμα του Βενιζέλου, διέσχιζαν την πλατεία Ελευθερίας και συνέχιζαν στη Λεωφόρο Δικαιοσύνης μέχρι το Μεϊντάνι, το κεντρικό σταυροδρόμι του Ηρακλείου κοντά στα Λιοντάρια. Από το σημείο αυτό επέστρεφαν προς την Πλατεία Ελευθερίας ξανά, και η διαδρομή επαναλαμβανόταν μέχρι να κουραστούν. Άποψη της πλατείας τη δεκαετία του 1980 Η πιο πρόσφατη διαμόρφωση της πλατείας Ελευθερίας θέλησε να προσδώσει στο κέντρο του Ηρακλείου μοντέρνα άποψη και τον αέρα της ευρωπαϊκής μεγαλούπολης. Πλακοστρώνεται με μάρμαρο, αποκτά παγκάκια μινιμαλιστικής αντίληψης ενώ διατηρεί μερικά από τα δέντρα (ευκαλύπτους) και διακοσμείται με μεταλλικούς πυλώνες που συμβολίζουν κατάρτια πλοίων, υπενθυμίζοντας τη ναυτική ιστορία του Ηρακλείου. Ο κόσμος του Ηρακλείου ποτέ δεν αποδέχτηκε τη νέα αυτή μορφή της Πλατείας Ελευθερίας και έχουν ξεκινήσει συζητήσεις για την αλλαγή της. 1. Αρχαιολογικό Μουσείο, 2. Ξενοδοχείο Αστόρια, 3. Νομαρχία Ηρακλείου, 4. Άγαλμα Άγνωστου Στρατιώτη, 5. Πύλη Αγίου Γεωργίου, 6. Καφετέριες, 7. Άγαλμα Ελευθερίου Βενιζέλου, 8. Έξοδος Πύλης Αγίου Γεωργίου, Δημοτικό Πάρκινγκ, 9. Λεωφόρος Ικάρου προς λιμάνι και αεροδρόμιο, 10. Οδός Δουκός Μποφώρ προς λιμάνι και Κούλε, 11. Οδός Δαιδάλου, 12. Λεωφόρος Δικαιοσύνης και Δικαστήρια, 13. Οδός Αβέρωφ (προς Πλατεία Κορνάρου και Άγιο Μηνά), 14. Πάρκινγκ, 15. Λεωφόρος Δημοκρατίας (προς πάρκο Γεωργιάδη και Κνωσό), 16. Οδός Ιδομενέως (στενά παλιάς πόλης και περιοχή Βίγλα) Σήμερα η πλατεία αυτή με τις δημόσιες υπηρεσίες, το Αρχαιολογικό Μουσείο, με τις καφετέριες και τα μεζεδοπωλεία της και τον χώρο που συχνά γίνονται εκθέσεις (βιβλίου, λουλουδιών κ.ά.), σφύζει από ζωή όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Είναι βασικό σημείο συνάντησης και διασκέδασης των μεγαλύτερων ηλικιών, ενώ οι πιο νέοι προτιμούν την Πλατεία Λιονταριών και κυρίως τα καφέ στην οδό Κοραή και Μιλάτου (παράλληλοι της οδού Δαιδάλου). Στο κέντρο της πλατείας δεσπόζει το άγαλμα του Αγνώστου Στρατιώτη, έργο του 20ου αιώνα. Στις εθνικές επετείους (25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου) και στην επέτειο της Μάχης της Κρήτης, οι αρχές του Ηρακλείου καταθέτουν εκεί στεφάνι αποδίδοντας φόρο τιμής σε αυτούς που έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Η ΝΟΜΑΡΧΙΑ Η ιστορία του κτιρίου που στεγάζει τη Νομαρχία Ηρακλείου, στο ΝΔ τμήμα της Πλατείας Ελευθερίας, ανάγεται στην Ενετοκρατία, όταν το 1585 χτίστηκαν οι στρατώνες του Αγίου Γεωργίου. Αργότερα οι Τούρκοι τροποποίησαν το ενετικό κτίριο και το χρησιμοποίησαν σαν στρατώνα των αυτοκρατορικών γενιτσάρων. Αναφέρεται ότι το 1625 οι στρατώνες είχαν ένα κεντρικό διάδρομο 200 μέτρων και 200 δωμάτια σε 2 ορόφους για τις ανάγκες της φρουράς, και ειδικές αίθουσες για κατοικία των αξιωματικών. Οι τούρκικοι κισλάδες (στρατώνες) καταστράφηκαν από μεγάλο σεισμό, στις 30 Σεπτεμβρίου 1856, που ισοπέδωσε όλη την πόλη του Ηρακλείου κι εγκαταλείφθηκαν. Το 1883, ξεκίνησε η οικοδόμηση νέων στρατώνων από τον αρχιτέκτονα Αθανάσιο Μούση. Για οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη από την Κνωσό, ενώ το θύρωμα της βόρειας κεντρικής μαρμαρόγλυπτης εισόδου προέρχεται από το ναό του Αγίου Φραγκίσκου (στο σημείο όπου είναι σήμερα το Αρχαιολογικό Μουσείο). Αρχιτεκτονικά ακολουθεί το νεοκλασικό ρεύμα της εποχής, με λιτό σχεδιασμό και σχεδόν ανύπαρκτη διακόσμηση. Οι στρατώνες κατά το 1934 Το κτίριο φιλοξένησε το Γυμνάσιο (1898-1907), τη Συλλογή Αρχαιολογικών Ευρημάτων Ηρακλείου μέχρι την ίδρυση του Μουσείου στη σημερινή του θέση, την «Κρητική Πολιτοφυλακή», δηλαδή τον πρώτο τακτικό στρατό της Κρήτης την εποχή που το νησί βρισκόταν υπό την επικυριαρχία του σουλτάνου, το Γερμανικό διοικητήριο (Κράις Κομαντατούρ, 1942-44), ενώ στα υπόγειά του από το 1885 λειτουργούσαν οι κεντρικές φυλακές της πόλης. Σήμερα το κτίριο έχει χωριστεί στα 3 και στεγάζει τη Νομαρχία, τα Δικαστήρια και την Αστυνομική Διεύθυνση Ηρακλείου. Ακριβώς δίπλα, η πλατεία Δασκαλογιάννη και λίγο πιο πάνω η πλατεία Κορνάρου με το πανέμορφο άγαλμα του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας.
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ Μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία είναι η επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, που βρίσκεται στη ΒΑ γωνιά της πλατείας Ελευθερίας. Το μουσείο είναι χτισμένο στη θέση που υπήρχε παλαιότερα το καθολικό της μονής του Αγίου Φραγκίσκου, του πιο μεγαλοπρεπούς καθολικού ναού του Χάνδακα, που ανήκε στο Τάγμα των Φραγκισκανών μοναχών. Επί Τουρκοκρατίας, μετά την άλωση του Χάνδακα το 1669, ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί, αφιερωμένο στον σουλτάνο Μωάμεθ τον Πορθητή (Φετίχ) και λεγόταν Χουγκιάρ (αυτοκρατορικό) Τζαμί. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα σωζόταν μόνο το παρεκκλήσι του ναού, το Διακονικό (Sacristie), το οποίο κατεδαφίστηκε κατά την ανέγερση του νέου κτιρίου του Μουσείου Ηρακλείου. Από τη μονή σώζεται η κύρια πύλη του ναού, που διακοσμεί σήμερα την είσοδο των Δικαστηρίων. Στο μουσείο υπάρχουν τα πιο σπουδαία ευρήματα του Μινωικού Πολιτισμού, από ανασκαφές στην Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλλια, την Αγία Τριάδα και τα υπόλοιπα κέντρα των Μινωιτών. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά μουσεία της Ελλάδας και το μοναδικό στον κόσμο που φιλοξενεί τους θησαυρούς του Μινωικού Πολιτισμού. Στις 20 αίθουσές του εκτίθενται τεχνουργήματα από μινωικά ανάκτορα, κατοικίες, τάφους, σπήλαια, που εμφανίζονται κατά χρονολογικές ενότητες (από τη Νεολιθική εποχή μέχρι την Ρωμαϊκή περίοδο) ταξινομημένα θεματικά και χρονολογικά. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες κατηγορίες ευρημάτων που αποτελούν ενότητες και είναι συγκεντρωμένες σε ξεχωριστές αίθουσες του μουσείου, όπως οι σαρκοφάγοι της Υστερομινωικής περιόδου, οι μινωικές τοιχογραφίες και όλα τα γλυπτά (ανάγλυφα, αρχιτεκτονικά και αγάλματα). Επίσης η συλλογή του γιατρού Στυλ. Γιαμαλάκη που αγοράστηκε το 1962 από το Ελληνικό Δημόσιο εκτίθεται στο μουσείο, η συλλογή επιγραφικής, η Αρχαιολογική Συλλογή Αρχανών και η Γλυπτοθήκη Γόρτυνας. Υπάρχει και το Μουσείο Μάχης Κρήτης, που βρίσκεται στην οδό Δουκός Μποφόρ και Μεραμβέλου στο κέντρο του Ηρακλείου.
ΠΑΡΚΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Το πάρκο βρίσκεται ανάμεσα στη λεωφόρο Δημοκρατίας και την πλατεία Ελευθερίας, στο χώρο της επιχωματωμένης ενετικής τάφρου. Πήρε το όνομά του από τον δήμαρχο Μηνά Γεωργιάδη, που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις 3 Ιουνίου 1942, και την προτομή του θα συναντήσετε στο κεντρικό μονοπάτι του πάρκου. Με το αναψυκτήριο, την αγορά των βιοκαλλιεργητών που γίνεται 3 φορές τη βδομάδα, τα πολλά πουλιά που βρίσκουν καταφύγιο στο πυκνό φύλλωμα των δέντρων αλλά και τα διάφορα καλλιτεχνικά δρώμενα που φιλοξενούνται κυρίως το καλοκαίρι, το πάρκο είναι μια μικρή όαση στο κέντρο της πόλης. Ακόμη κι αν μεγάλα τμήματά του παραμένουν σχετικά απεριποίητα, ακόμη κι αν ο φωτισμός το βράδυ είναι ανεπαρκής και η παιδική χαρά κάπως παλιά. Πριν λίγα χρόνια, το πάρκο ήταν απλά ένα πέρασμα για τους κατοίκους της πόλης, μια σύντομη «πράσινη» διαδρομή δίπλα στο κέντρο. Μετά τα πράγματα άλλαξαν. Λειτούργησε το αναψυκτήριο, διάφορα μικρά και μεγάλα φεστιβάλ επέλεξαν να φιλοξενηθούν εδώ, καθιερώθηκε η υπαίθρια αγορά των βιοκαλλιεργητών και το πάρκο ξαφνικά απέκτησε ζωή. Για την ακρίβεια απέκτησε ένα φανατικό κοινό από άτομα όλων των ηλικιών που έρχονται εδώ για να πιούν καφέ, ή μια κρύα μπύρα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, να συμμετάσχουν σε δωρεάν συναυλίες και άλλα καλλιτεχνικά δρώμενα ή απλώς να ξαπλώσουν στο γρασίδι. Σε αυτή τη συγκυρία, ο Δήμος Ηρακλείου φιλοδοξώντας να φτιάξει υπόγειο σταθμό αυτοκινήτων στην πλατεία Ελευθερίας, σχεδίαζε να καταστρέψει μεγάλο μέρος του πάρκου. Σύμφωνα με τη μελέτη, σχεδόν το 1/3 του πάρκου θα έπρεπε να ξηλωθεί, να κοπούν όλα τα φυτά και να ξεριζωθεί μεγάλο μέρος των δέντρων. Σε ό,τι απέμενε από το πάρκο θα στριμώχνονταν τόσες χρήσεις που δεν θα έμενε ελεύθερος χώρος πια. Μεταξύ άλλων, η μελέτη προέβλεπε ένα «κλουβί για πουλιά» και παιχνίδια στην παιδική χαρά. Σε μια πόλη, όπου οι ελεύθεροι δημόσιοι χώροι δεν αφθονούν, οι πολίτες αντέδρασαν έντονα, έφτιαξαν ομάδες προστασίας του πάρκου, συγκέντρωσαν υπογραφές, το θέμα απέκτησε δημοσιότητα και κάπως έτσι τα πλάνα μετατροπής του πάρκου σε πάρκινγκ έχουν παγώσει. Ευχόμαστε στο εξής ό,τι παρεμβάσεις γίνουν να είναι μόνο για τη βελτίωση και επέκταση του πάρκου.
ΕΝΕΤΙΚΑ ΤΕΙΧΗ Σημαντικό μνημείο για το Ηράκλειο είναι τα βενετσιάνικα τείχη, που αποτελούν το μεγαλύτερο οχυρωματικό έργο της Μεσογείου και ίσως το καλύτερα συντηρημένο. Είναι από τα πιο σημαντικά κτίσματα που έμειναν στην πόλη, από την περίοδο της Ενετοκρατίας. Όλα ξεκίνησαν το 1462. Ο καλύτερος μηχανικός της Βενετίας, ο Michele Sanmicheli, έκανε τα σχέδια και με πάνω από 100 χρόνια δουλειάς από τους Κρητικούς, χτίστηκε το επιβλητικό αυτό τείχος, μήκους 3 χλμ. με τις 4 πύλες και τους 7 προμαχώνες. Υπήρχαν επίσης οχυρά, στοές, πυριτιδαποθήκες και η απαραίτητη τάφρος. Οι επιθέσεις που δέχθηκε ήταν πολλές, με μεγαλύτερη αυτή των 21 ετών, που έληξε μόνο με το χρυσάφι των Τούρκων (1648-1669). Τα τείχη δεν έπεσαν ποτέ, ούτε έχουν σημάδια απ’ τους αιματηρούς πολέμους. Η διακίνηση ανθρώπων, στρατιωτών, προϊόντων, από και προς την πόλη, γινόταν μέσα από τις πύλες, στις προσόψεις των οποίων (όσων τουλάχιστον έχουν σωθεί) μπορείτε να θαυμάσετε δείγματα της αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής. Κατά μήκος των τειχών συχνά θα δείτε το φτερωτό λιοντάρι, σήμα κατατεθέν του Αγίου Μάρκου, αλλά και οικόσημα, θυρεούς και άλλα εμβλήματα Βενετών ευγενών και αξιωματούχων. Τα τείχη αυτά περικλείουν όλη την παλιά πόλη του Ηρακλείου, ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτή, δηλαδή το σημερινό κέντρο της πόλης μέχρι την παραλία και το μεγαλύτερο μέρος τους είναι προσβάσιμο. Μπορείτε να περπατήσετε πάνω τους, ατενίζοντας τη θέα στην πόλη, την τάφρο και τους προμαχώνες από ψηλά. Είναι η πιο όμορφη βόλτα γύρω από το Ηράκλειο, με μοναδική θέα, πράσινο και παγκάκια για ξεκούραση. Θα βρείτε πολλούς ντόπιους να κάνουν ποδήλατο, τζόκινγκ, ή να βγάζουν τα σκυλιά τους βόλτα. Τα τελευταία χρόνια αρκετές πύλες και στοές ανακαινίστηκαν και έχουν μετατραπεί σε εκθεσιακούς χώρους, μουσεία, χώρους εκδηλώσεων και μάλιστα στην Πύλη Βηθλεέμ λειτουργεί θερινός κινηματογράφος κατά τους μήνες του καλοκαιριού.
ΠΥΛΕΣ Ο περίβολος των τοίχων έχει σχήμα τριγώνου, με βάση τη θάλασσα και διέθετε 4 κύριες πύλες, που βρίσκονταν στα 4 σημεία του ορίζοντα. Οι 3 χερσαίες πύλες του Αγίου Γεωργίου, του Ιησού και του Παντοκράτορα έκλειναν από έξω κι από μέσα με βαριές και στέρεες πόρτες κάθε βράδυ την ώρα της δύσης του ηλίου κι άνοιγαν το πρωί με την ανατολή. Όσοι δεν προλάβαιναν να μπουν μέσα διανυκτέρευαν σε ειδικά θολωτά κτίρια, γι’ αυτό το σκοπό. Οι πύλες, στην εξωτερική τους πλευρά, προστατεύονταν από ημικυκλικές προεξοχές που λέγονταν Orecchione (μεγάλα αυτιά). Στη βόρεια μεριά, στο τέρμα της σημερινής οδού 25ης Αυγούστου, υπήρχε η Πύλη του Μόλου, με την οποία επικοινωνούσε η πόλη με το λιμάνι. Εδώ γράφτηκε ο πρόλογος και ο επίλογος της Τουρκικής κατάκτησης του νησιού τον Σεπτέμβριο του 1669 και τον Αύγουστο του 1898, αντίστοιχα. Στη δυτική πλευτά, στο τέλος της πλατειάς Στράτα (Strata Larga) της σημερινής οδού Καλικαιρινού, είχε κατασκευαστεί η Πύλη του Παντοκράτορα (Panigra), η σημερινή Χανιώπορτα, που είχε (και έχει) στο πάνω μέρος της την προτομή του Παντοκράτορα με τη λέξη Omnipotens (παντοκράτωρ). Από εδώ επικοινωνούσε η πόλη με τη Δυτική Κρήτη. Στην ανατολική πλευρά, εκεί που σήμερα βρίσκεται το άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, στην Πλατεία Ελευθερίας, βρίσκονταν η Πύλη του Αγίου Γεωργίου ή Λαζαρέτο, με την οποία η πόλη επικοινωνούσε με την ανατολική Κρήτη και το λοιμοκαθαρτήριο (λαζαρέτο). Στη νότια πλευρά είχε κατασκευαστεί από το 1587 η Πύλη του Ιησού ή Καινούργια Πόρτα. Η πύλη αυτή άνοιγε την πόλη προς τις νότιες επαρχίες του νομού. Από εδώ έμπαινε στο Ηράκλειο ο αγωγός που τροφοδοτούσε με νερό την πόλη. Η πύλη διατηρείται σε καλή κατάσταση. Η πρόσοψή της προς την πόλη έχει θριγκό από τρίγλυφα και μετώπες με ανάγλυφα τρόπαια, βουκράνες αι λέοντες. Η εξωτερική πρόσοψή της έχει τοξωτή πύλη και πάνω από αυτήν έχει εντοιχισμένα 4 οικόσημα κι ένα γοτθικό μονόγραμμα. Εκτός από αυτές τις 4 κύριες πύλες, υπήρχαν ακόμα 3 πύλες για στρατιωτικούς σκοπούς, που διευκόλυναν την επικοινωνία της πόλης με την θάλασσα. Η μια, στα ΒΔ, ήταν η Πύλη του Άγιου Ανδρέα, που πήρε το όνομα της από τον ομώνυμο προμαχώνα, που ήταν και το ασθενέστερο σημείο της άμυνας των τειχών και από όπου έγινε η είσοδος των Τούρκων στην πόλη το 1669. Η δεύτερη στα ΒΑ ονομαζόταν Πύλη της Αμμουδιάς (ή Sabionera), γιατί οδηγούσε στην παραλία που ήταν ανατολικά της πόλης. Η τρίτη είναι η Πύλη του Δερματά, στον ομώνυμο κόλπο (που βρίσκεται δίπλα στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας), η οποία άνοιγε προς τη θάλασσα. Η τελευταία είχε κατασκευαστεί ως διέξοδος σε περίπτωση αποκλεισμού του στομίου του Ενετικού λιμανιού. Εδώ αποβιβάστηκαν το Νοέμβριο του 1668, οι Γάλλοι εθελοντές του Κόμη De La Feuillades, που όμως κανονιοβολήθηκαν από τους Τούρκους, από τις εκβολές του Γιόφυρου ποταμού. Η πύλη αυτή υπάρχει και σήμερα, δίπλα στο νέο δημοτικό πάρκινγκ, απέναντι από το Μποδοσάκειο Σχολείο.
ΠΡΟΜΑΧΩΝΕΣ Το χερσαίο τείχος είχε ενισχυθεί με 7 προμαχώνες. Οι προμαχώνες αντικατέστησαν τους ογκώδεις στρογγυλούς και πολυγωνικούς πύργους των τειχών, μετά την ανακάλυψη της πυρίτιδας, και προορίζονταν να εξυπηρετήσουν τη χρήση των νέων αυτών όπλων, που δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με ευχέρεια στα ογκώδη κτίσματα των παλιών οχυρωματικών συστημάτων. Ο προμαχώνας ήταν μια συμπαγής πλατφόρμα, που προεξείχε από τα τείχη, για να μπορέσει να προσβάλει σε μεγαλύτερη έκταση και να υποστηρίζει αποτελεσματικά τα παρακείμενα μέρη της οχύρωσης. Στις γωνίες του πολυγωνικού οχυρωματικού περιβόλου κατασκευάζονταν συνήθως πενταγωνικοί προμαχώνες. Οι προμαχώνες ήταν τοποθετημένοι πάνω στα τείχη ως εξής: Στη ΒΑ γωνία, απέναντι από το ξενοδοχείο Ατλαντίς, υπήρχε ο Προμαχώνας της Άμμου (ή Sabionera), με τον επιπρομαχώνα Zane, προς τη δυτική πλευρά του, σε ψηλότερο επίπεδο. Ο προμαχώνας στην αρχή ονομάστηκε μικρός Μαρτινέγκο, προς τιμή του Gerolano Martinengo. Αργότερα επικράτησε να λέγεται Sabionera. Είναι ένας από τους 2 ακραίους προμαχώνες της οχύρωσης και έχει ανασκευαστεί κατά ένα μεγάλο μέρος από τους Τούρκους. Είχε ένα μόνο ημικυκλικό τμήμα και μια χαμηλή πλατεία στη νότια πλευρά, ενώ ΒΔ είχε κατασκευαστεί κάθετα. Σήμερα στον προμαχώνα υπάρχει το Γυμνάσιο Εμπορική. Στη ΝΑ γωνία (στο σημερινό Καπετανάκειο) ήταν ο Προμαχώνας Βιττούρι, με τον ομώνυμο επιπρομαχώνα, ανάμεσα στον Προμαχώνα Ιησού κι αυτόν του Sabionera απέναντι από το λόφο της ανάληψης. Μαζί με τον Προμαχώνα Μαρτινέγκο ήταν οι πιο ισχυροί χερσαίοι προμαχώνες της πόλης. Το ανατολικό μέτωπο εκτεινόταν προς τη σημερινή πλατεία Ελευθερίας και αποτελείτο από ημικυκλικό τμήμα χωρίς χαμηλή πλατεία, ενώ το ΝΔ κατέληγε σε χαμηλή πλατεία, σε μήκος 160 βημάτων, απόσταση που τον έκανε ευάλωτο. Ο προμαχώνας στην αρχή ονομάστηκε Γωνιά Καλλέργη, έπειτα του Αγίου Ελευθερίου (από τη μικρή παλιά εκκλησία που ήταν κοντά) και τέλος επικράτησε να λέγεται Βιττούρι. Σήμερα το ανατολικό μέτωπο του προμαχώνα βρίσκεται κάτω από τις επιχωματώσεις με τις οποίες σχηματίστηκε το επίπεδο στο οποίο διαμορφώθηκε η λεωφόρος Δημοκρατίας και το πάρκο Γεωργιάδη. Το δυτικό του μέτωπο σώζεται ολόκληρο. Στην Πύλη του Ιησού (δίπλα στην Καινούργια πόρτα) είχε κτιστεί ο Προμαχώνας του Ιησού, πάνω στον οποίον βρίσκεται η περιοχή Βίγλα. Ο προμαχώνας πήρε το όνομά του από τη μικρή εκκλησία του Ιησού Χριστού που βρισκόταν κοντά στην εξωτερική πλευρά του. Έχει δύο ημικυκλικά τμήματα και δυο χαμηλές πλατείες με κανονιοθυρίδες. Στην πλατεία της βρίσκεται το κηποθέατρο Μάνος Χατζιδάκις, όπου γίνονται θεατρικές και μουσικές εκδηλώσεις. Από το εσωτερικό της πόλης προς τις χαμηλές πλατείες οδηγούσαν δύο θολοσκεπείς στρατιωτικές πύλες. Από την εξωτερική πλευρά του τείχους διατηρούνται οι δυο πόρτες, που μέσα από στοές, κάτω από το τείχος, οδηγούσαν στην Piazza Massa του προμαχώνα. Στους χάρτες αναφέρονται ως Ritarate, ενώ οι Τούρκοι τις ονόμαζαν Μακάσια. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν σαν αντιεροπορικά καταφύγια. Απέναντι από τον προμαχώνα, στη θέση του Πυροσβεστείου, ήταν κατά την Ενετοκρατία οι στρατώνες, όπου έμεναν οι στρατιώτες του τομέα αυτού των τειχών. Ο Προμαχώνας Μαρτινέγκο, ο σπουδαιότερος και ψηλότερος προμαχώνας του μεγάλου Κάστρου, βρισκόταν στο κέντρο της χερσαίας ζώνης των τειχών, στην κορυφή του τριγώνου του περιβόλου. Δεσπόζει και σήμερα, σ’ όλη την περιοχή, σαν τεχνητή ακρόπολη, απ’ όπου μπορεί να δει κανείς πανοραμικά, όχι μόνο την παλιά πόλη, αλλά και όλη τη γύρω περιοχή. Βρίσκεται στο νοτιότερο σημείο του οχυρού περοβόλου. Πήρε το όνομά του από τον Gabriele Tadini Martinengo. Ο προμαχώνας έχει συμμετρική διάταξη, με ίσες τις πλευρές των μετώπων του, δυο ημικυκλικά τμήματα και δυο χαμηλές πλατείες (ανατολικά και δυτικά), προς τις οποίες οδηγούσαν, σύμφωνα με τη σχεδίαση του Giulio Savorgnan, θαλαμοσκεπείς πύλες. Λόγω δυσκολιών επιμηκύνθηκε μόνο η μια πύλη, αυτή που οδηγούσε στην ανατολική πλατεία. Για να εξασφαλιστεί η σύνδεση της δυτικής πλατείας με το ισόπεδο του προμαχώνα, κατασκευάστηκε στη δυτικά πλευρά της ένα κεκλιμένο επίπεδο. Η αντίστοιχη πύλη δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κι από τότε χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος. Απέναντι από το νοσοκομείο Πανάνειο, στο Κομμένο Μπεντένι, βρίσκεται ο Προμαχώνας της Βηθλεέμ, που πήρε το όνομά του από τη μικρή εκκλησία της Παναγίας της Βηθλεέμ που βρισκόταν κοντά. Έχει τα δύο χαρακτηριστικά και των άλλων προμαχώνων του Χάνδακα (δύο ημικυκλικά τμήματα, δύο χαμηλές πλατείες, στις οποίες οδηγούν δύο θολοσκεπείς πύλες). Στις χαμηλές υπάρχουν κανονιοθυρίδες και στοές εξόδου προς την τάφρο. Δίπλα στην Πύλη του Παντοκράτορα (Χανιόπορτα) υπήρχε ο Προμαχώνας του Παντοκράτορα, που στην αρχή λεγόταν Προμαχώνας του Αγίου Αντωνίου, από την ομώνυμη εκκλησία που βρισκόταν στην εξωτερική πλευρά της οχύρωσης. Μετά το 1562, επικράτησε να λέγεται Προμαχώνας του Παντοκράτορα από τη μικρή ομώνυμη εκκλησία που βρισκόταν κοντά στο εσωτερικό της οχύρωσης. Η πύλη προς την ανατολική χαμηλή πλατεία είχε την ιδιομορφία να αποτελεί το ένα σκέλος της πύλης Παντοκράτορα. Στα χρόνια που ακολούθησαν επικράτησε η ονομασία Χανιόπορτα, λόγω της εξόδου των κατοίκων προς τα Χανιά. Στη ΒΔ γωνία του τείχους, υπήρχε ο Προμαχώνας του Αγίου Ανδρέα, ο πιο μικρός του Χάνδακα, που στην αρχή ονομάστηκε Προμαχώνας του Αγίου Πνεύματος, από την ομώνυμη μικρή εκκλησία που βρισκόταν στην εξωτερική πλευρά της οχύρωσης. Το 17ο αιώνα επικράτησε να λέγεται Προμαχώνας του Αγίου Ανδρέα, από την εκκλησία που βρισκόταν στο εσωτερικό της οχύρωσης. Ο προμαχώνας είχε ένα μόνο ημικυκλικό τμήμα και μια χαμηλή πλατεία. Η βόρεια πλευρά του ήταν ευθύγραμμη και σ’ αυτήν υπήρχε η πύλη του Αγίου Ανδρέα. Ο προμαχώνας που βρίσκεται μεταξύ της σημερινής παραλιακής λεωφόρου και της λεωφόρου Εθνάρχου Μακαρίου, είναι θεμελιωμένος πάνω σε σκληρό βράχο και έχει ύψος 30 πόδια.
ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές διαδρομές για τα τείχη της πόλης, ανάλογα με το χρόνο, την όρεξη και τις διαθέσεις σας. Η παρακάτω διαδρομή απευθύνεται σε όσους θέλουν να συνδυάσουν θέα, περπάτημα και τουριστική περιήγηση. Ο πιο καλός τρόπος για την έναρξη της περιήγησης είναι από την πλατεία Ελευθερίας, όπου βρίσκεται η Πύλη του Αγίου Γεωργίου, μια από τις 3 πιο σημαντικές πύλες των ενετικών τειχών (μαζί με την Πύλη Ιησού και την Πύλη του Παντοκράτορα). Βρίσκονταν θαμμένη κάτω από την Πλατεία Ελευθερίας, στο ΝΑ τμήμα της, για πολλές δεκαετίες. Αποκαλύφθηκε πρόσφατα και ανακαινίστηκε, φέρνοντας στο φως μια άγνωστη εικόνα από την ιστορία του Ηρακλείου. Η πύλη χτίστηκε το 1565 επί Ενετοκρατίας και συνέδεε το περιτειχισμένο Ηράκλειο με την ανατολική Κρήτη. Η αρχική πρόσοψη της πύλης ήταν μνημειακή, διακοσμημένη με μετάλλια, οικόσημα, ανάγλυφους λέοντες και επιγραφή στο υπέρθυρο με τη χρονολογία κατασκευής, 1565, και το όνομα του αρχιστράτηγου Παύλου Τζώρτζη. Ψηλά, πάνω από το άνοιγμα της εισόδου δέσποζε η ανάγλυφη εικόνα του Αγίου Γεωργίου πάνω στο άλογό του. Σήμερα βέβαια δεν βλέπετε την εσωτερική της πρόσοψη (κατεδαφίστηκε το 1917, και το ανάγλυφο με τον Άγιο Γεώργιο φυλάσσεται στο Ιστορικό Μουσείο της πόλης), ούτε τις «τρεις καμάρες» των τόξων του υδραγωγείου του Μοροζίνι. Σώζεται μόνο η εξωτερική της πλευρά, με την τούρκικη κρήνη του Χανιαλή να είναι εντοιχισμένη δίπλα της, κάτω από το άγαλμα του Βενιζέλου. Αρχικά η κρήνη φτιάχτηκε στο σεράι του Χανιαλή, στη σημερινή οδό Ζωγράφου. Πρόκειται για μια αψιδωτή κατασκευή, που η κορυφή της κοσμείται με φυτική διακόσμηση. Στο εσωτερικό της είναι τοποθετημένη μια πλάκα, ενώ ο κρουνός βρίσκεται μέσα σε ανάγλυφο διακοσμημένο πλαίσιο. Το νερό συγκεντρωνόταν σε μαρμάρινη λεκάνη με παρόμοια ανάγλυφη διακόσμηση. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, βρίσκεστε σε μια στοά και ύστερα σ’ ένα θολωτό χώρο που φωτίζεται με φυσικό φως. Αυτό είναι ό,τι έχει απομείνει από την πύλη που ονομαζόταν και «Λαζαρέτο», γιατί οδηγούσε στο Λαζαρέτο (λοιμοκαθαρτήριο), που βρισκόταν στα ανατολικά παράλια, έξω από τα τείχη του Ηρακλείου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η πόλη πλήγηκε από τη μάστιγα της πανούκλας αρκετές φορές, με πιο βαριά αυτή του 1591-93. Στο εσωτερικό της πύλης γίνονται σήμερα εκθέσεις κι άλλες εκδηλώσεις. Η πύλη λεγόταν και Πόρτα Μαρουλά, επειδή αντικατέστησε παλιότερη πύλη που οδηγούσε από τη Λεωφόρο Ικάρου στη συνοικία Μαρουλά, εκεί που βρίσκεται σήμερα το ιστορικό σχολείο Καπετανάκειο. Κατεβαίνουμε αρκετά σκαλοπάτια για να μπούμε από την ξύλινη πόρτα σε μια θολωτή στοά, μήκους 43 μ., που οδηγεί σε χαμηλότερο επίπεδο έξω από τα τείχη της πόλης, σε χώρο που σήμερα έχει διαμορφωθεί δημοτικό πάρκινγκ παράλληλα με τη Λεωφόρο Ικάρου, που οδηγεί στο Αεροδρόμιο Ηρακλείου. Μέσα στο χώρο του δημοτικού πάρκινγκ σώζεται σε κακή κατάσταση ο αλευρόμυλος του Καστρινάκη, διατηρητέο κτίριο του προηγούμενου αιώνα. Ανεβείτε ξανά τα σκαλιά για την πλατεία, διασχίστε την και μπέστε στα στενά δρομάκια της συνοικίας της Βίγλας (από την οδό Πεδιάδος που περνάει δίπλα στο πάρκινγκ). Στην αρχή της λεωφόρου Ικάρου, δίπλα στην Επιγραφική Συλλογή, βρίσκεται η κρήνη του Γενιτσάρ Αγά. Μέσα σε αψιδωτή κατασκευή, που περιβάλλεται από δύο μεγάλους πεσσούς που διακοσμούνται με ροζέτες, βρίσκεται ανάγλυφος, περίτεχνα διακοσμημένος κρουνός. Το νερό συγκεντρώνεται σε μαρμάρινη λεκάνη με πλούσια ανάγλυφη διακόσμηση. Λίγο πριν την παιδική χαρά, κάτω από ένα κτίριο, βρίσκεται σχεδόν κρυμμένη η πύλη του Προμαχώνα Βιττούρι (ένας όχι και τόσο γνωστός), στη ΝΔ γωνία της πλατείας. Αφού τη βρείτε και είναι ανοιχτή, μπορείτε να περάσετε στη «χαμηλή πλατεία», θα δείτε τις κανονιοθυρίδες και μετά την έξοδο (Sortita), να βρεθείτε στην τάφρο, που σήμερα χρησιμοποιείται σαν πάρκινγκ. Τώρα βλέπετε το τείχος στο σημείο που δημιουργεί το orecchione («αυτί»). Η τάφρος δεν έγινε για να έχει νερό. Σε ειρηνικές περιόδους χρησιμοποιείτο ως χώρος για καλλιέργειες. Έπειτα παίρνετε το ανηφορικό δρομάκι που σας βγάζει δίπλα στην Καινούργια Πόρτα. Μέσα στη στοά της θα συναντήσετε μικροσκοπικά μαγαζάκια που πουλάνε διάφορα πράγματα. Εντοπίζετε τον χώρο όπου ο Δήμος Ηρακλείου διαθέτει δωρεάν ποδήλατα για βόλτα στην πόλη (για να επιστρέψεις αργότερα με την ταυτότητα σου και να δανειστείς). Λίγο παρακάτω βλέπετε τα τσιμεντένια σκαλιά, που είναι η δίοδος σας για να ανέβετε πάνω στα τείχη και να δείτε τη θέα από ψηλά. Η Καινούργια Πόρτα κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’70. Βλέπετε επίσης δύο περίεργες καμινάδες, που χρησίμευαν ως αεραγωγοί για την Πύλη Ιησού που βρισκόταν από κάτω και δυστυχώς σώζεται μόνο η εξωτερική της πλευρά. Περπατάτε στο μονοπάτι με τα χαλίκια, βλέποντας την πόλη από ψηλά και στο βάθος τον Ψηλορείτη. Από αυτό το σημείο και μετά, ο περιβάλλων χώρος έχει διαμορφωθεί, ενώ τα τείχη «χαμηλώνουν» και τα ψηλά κτίρια κόβουν τη θέα. Στα αριστερά σας θα δείτε τη χαμηλή πλατεία που έχει μετατραπεί σε Κηποθέατρο Μ. Χατζιδάκι (το καλοκαίρι γίνονται συναυλίες, παραστάσεις κλπ.), μετά βρίσκετε μια συστάδα πεύκων (ένα μικρό πάρκο πάνω στα τείχη). Μη χαλαρώσετε πολύ, γιατί σας περιμένουν κι άλλες στάσεις. Αφού περάσετε και το γήπεδο του Εργοτέλη, δίπλα στην οδό Πλαστήρα, λίγο μετά τη Μεσαία Πόρτα, θα φτάσετε στον προμαχώνα Μαρτινέγκο, στο σημείο δηλαδή όπου τα τείχη σχηματίζουν την κορυφή ενός τριγώνου. Μαζί με τον προμαχώνα του Παντοκράτορα και του Βιττούρι ήταν οι ισχυρότεροι χερσαίοι προμαχώνες. Πάνω στον επιπρομαχώνα βρίσκεται ο τάφος του Καζαντζάκη. Εκεί βρίσκεται και το νοτιότερο και υψηλότερο σημείο της οχύρωσης, από όπου φαίνεται η πλήρης εικόνα της πόλης. Ο Καζαντζάκης ήταν μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες λογοτέχνες και ο περισσότερο μεταφρασμένος παγκοσμίως. Γεννήθηκε στο Ηράκλειο το 1883 επί Τουρκοκρατίας. Το 1938 νόσησε από λευχαιμία, αλλά τα συμπτώματα εμφανίστηκαν 19 χρόνια μετά, ως βαριά μορφή ασιατικής γρίπης. Νοσηλεύτηκε στη Δανία και στη Γερμανία, αλλά τελικά απεβίωσε στης 26 Οκτωβρίου του 1957. Η σορός του μεταφέρθηκε στο Ηράκλειο, όπου έπειτα από μεγάλη λειτουργία στο Ναό του Αγίου Μηνά, θάφτηκε στη Ντάπια Μαρτινέγκο, στη ΝΔ άκρη του βενετσιάνικου τείχους. Η ταφή του δεν έγινε στο κοιμητήριο λόγο του αφορισμού του από την εκκλησία για τις απόψεις του. Ο τάφος του είναι λιτός και επιβλητικός και φέρει την επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Στο βάθος ο Γιούχτας, μπροστά σας ο λιτός τάφος και γύρω λουλούδια, γρασίδι και ηρεμία. Η θέα σάς κρατάει εκεί, αλλά τα «στενά» ωράρια των επόμενων πυλών, δεν σας αφήνουν περιθώρια για πολύ χαζολόγημα. Κατεβαίνοντας από τον προμαχώνα και στρίβοντας αριστερά, συναντάτε σκαλιά που σας κατεβάζουν στο επίπεδο του δρόμου. Βρίσκεστε σε ένα σχετικά νέο πάρκο με δυο παλιά τούρκικα κτίσματα. Προχωρώντας λίγο προς τα δεξιά θα βρεθείτε στη Στοά Μακάσι. Πρόκειται για μια δευτερεύουσα στρατιωτική πύλη που χρησίμευε για τη μετακίνηση στρατιωτών και πολεμοφοδίων. Μέχρι πρόσφατα ήταν άγνωστη στους ντόπιους, και παρέμενε κλειστή. Μετά την ανακαίνισή της όμως αποτελεί μια από τις πιο εντυπωσιακές πύλες των τειχών με ένα θολοσκεπή διάδρομο μήκους 110 μ. που οδηγεί (όπως όλες) σε μια χαμηλή αυλή. Η Στοά Μακάσι συνδέθηκε με κάποιες από τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς χρησίμευε σαν χώρος κράτησης για τους αιχμαλώτους των Ναζί οι οποίοι στη συνέχεια μεταφέρονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ μάλιστα συγκεντρώθηκαν το 1944, οι 350 συλληφθέντες Εβραίοι της Κρήτης, καθώς και άλλοι 250 «επικίνδυνοι» Κρητικοί, που στη συνέχεια επιβιβάστηκαν στο πλοίο Ταναΐς με προορισμό τον Πειραιά. Το Ταναΐς τορπιλίστηκε ανοιχτά της Σαντορίνης, παίρνοντας στο βυθό όλους τους επιβάτες. Σύμφωνα με τη μία εκδοχή το πλοίο τορπιλίστηκε από τους Γερμανούς, ενώ σύμφωνα με μία δεύτερη, τορπιλίστηκε από Αγγλικό υποβρύχιο. Στο πρώτο τμήμα της στοάς θα δείτε τις μεταλλικές αναθηματικές στήλες με ονόματα των θυμάτων του Ταναΐς και άλλων θυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ στη συνέχεια θα βρείτε κάποιες φωτογραφίες από τη Μάχη της Κρήτης και λίγες προθήκες με αντικείμενα, βιβλία και όπλα της εποχής. Θεωρητικά κάποια στιγμή θα μεταφερθεί εδώ το Μουσείο Μάχης Κρήτης και Εθνικής Αντίστασης, σ’ ένα χώρο που θα αναδειχθεί περισσότερο. Βγαίνεις ξανά στο δρόμο, προσπερνάς το πάρκο και το «Κομμένο Μπεντένι». Λίγο μετά το θερινό κινηματογράφο Βηθλεέμ (εδώ η κινηματογραφική λέσχη Ηρακλείου προβάλλει επιλεγμένες ταινίες τα καλοκαίρια) φτάνεις στον Προμαχώνα Βηθλεέμ, που πήρε το όνομά του από τη μικρή εκκλησία της Παναγίας της Βηθλεέμ που βρισκόταν στο εξωτερικό του. Εδώ υπάρχει μια έκθεση αφιερωμένη στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, τον γνωστό El Greco, τον διάσημο Κρητικό ζωγράφο. Αν και προβάλλεται το Φόδελε ως γενέτειρα του μεγάλου Κρητικού ζωγράφου, το πιθανότερο είναι ότι γεννήθηκε στον Χάνδακα, όπου και έκανε τις πρώτες του σπουδές στην αγιογραφία, στην Αγία Αικατερίνη. Δεν θα δείτε βέβαια πρωτότυπους πίνακές του (αυτοί βρίσκονται στο Ιστορικό Μουσείο Ηρακλείου), αλλά κοστούμια από την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, κάποια αντικείμενα από τα σκηνικά της ταινίας καθώς κι αντίγραφα από γνωστούς πινάκες του ζωγράφου, φιλοτεχνημένα από ντόπιους καλλιτέχνες. Μετά τη χαμηλή αυλή συνεχίζεται το δεύτερο μέρος της έκθεσης. Στη χαμηλή πλατεία (που κόβει στα δύο την έκθεση) μπορείτε να παρατηρήσετε καλύτερα το cordone, δηλαδή αυτή τη λίθινη γραμμή που ένωνε το κεκλιμένο κομμάτι του τείχους με το παραπέτο (το κάθετο μέρος στην πάνω πλευρά του τείχους) και είχε σπουδαίο αμυντικό ρόλο: εμπόδιζε τους επιτιθέμενους να τοποθετήσουν σκάλα. Οι Οθωμανοί στο διάστημα της πολιορκίας του Χάνδακα είχαν κόψει τον αγωγό της κρήνης Μοροζίνι και η πόλη βασανιζόταν από έλλειψη νερού. Τότε ο Γενικός Προβλεπτής Αντόνιο Πριούλι βρήκε φλέβα νερού μέσα στην τάφρο, έξω από τον προμαχώνα Βηθλεέμ στη νότια πλευρά του χερσαίου τμήματος των ενετικών τειχών, που το διοχέτευσε απέναντι από τη θαλάσσια πύλη Δερματά, όπου κατασκεύασε, γύρω στα 1666, την ομώνυμη κρήνη, κρήνη Πριούλι που σώζεται και σήμερα, πίσω από το Μποδοσάκειο Δημοτικό Σχολείο. Η κρήνη, που αποτελεί άριστο δείγμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, διακοσμείται με κίονες κορινθιακού ρυθμού και πεσσούς, ενώ η όλη κατασκευή στέφεται με τριγωνικό αέτωμα. Εκατέρωθεν των κιόνων σχηματίζονται κόγχες, που οι μετόπες τους φέρουν περίτεχνη διακόσμηση. Η κρήνη είναι επίσης γνωστή με το όνομα Φοντάνα Νουόβα (Fontana nuova), ενώ από την οθωμανική περίοδο, ως κρήνη Δελημάρκου. Η περιήγηση τελειώνει κάπου εδώ. Εσείς όμως μπορείτε να επιστρέψετε σε κάποιο από τα σημεία που σας έκαναν περισσότερη εντύπωση ή να επισκεφτείτε πάνω από τη Χανιόπορτα τον Προμαχώνα του Παντοκράτορα. Ένας περίπατος θα μπορούσε από τη Χανιόπορτα να σας φέρει μέσα στα στενά της Αγίας Τριάδας ως τον παραλιακό δρόμοπαλιάς πόλης, στη ΝΔ πλευρά του κάστρου και να εξερευνήσετε ό,τι έχει απομείνει απ’ τον παλιό ιστό της, καθώς κατεδαφίζονται παλιά ερειπωμένα σπίτια στη συνοικία που ήταν κάποτε γνωστή ως «Λάκκος». Ή ακόμα μπορείτε να συνεχίσετε στο υπόλοιπο κομμάτι των τειχών, μέχρι τον Προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα, στην οδό Εθνάρχου Μακαρίου. Από εδώ, όπως κι από τον Προμαχώνα Σαμπιονάρα (ή της Αμμουδιάς) στη ΒΑ γωνία του τριγώνου, έγινε η έφοδος και κατάληψη του Κάστρου από τους Τούρκους το 1669. Προς το βόρειο επιπρομαχώνα, είναι το καλύτερο μπαλκόνι του Ηρακλείου με θέα το Κρητικό Πέλαγος. Έξοδοι από τα τείχη υπάρχουν σε κάθε προμαχώνα. Στους 4 πρώτους υπάρχουν υπομνήματα με αναλυτικά στοιχεία για την κατασκευή τους. Σε αρκετά σημεία στην τάφρο των τειχών έχουν δημιουργηθεί χώροι αναψυχής με γήπεδα μπάσκετ ή τένις, χώροι πρασίνου με παγκάκια και μικρά μονοπάτια για περπάτημα. ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ Κοντά στην πόλη του Ηρακλείου θα βρείτε πολλά όμορφα χωριά. Τα πιο γνωστά είναι οι όμορφες Αρχάνες, η Τύλισος και η Ρογδιά. Στο Ηράκλειο θα κολυμπήσετε σε όμορφες παραλίες όπως η Αμμουδάρα, η Λυγαριά, το Παλαιόκαστρο, η Αγία Πελαγία και το Φόδελε δυτικά της πόλης και ο Καρτερός, το Κοκκίνι Χάνι, οι Γούβες, η Χερσόνησος και τα Μάλια στα ανατολικά. Στη ΒΔ παραλιακή ζώνη της πρώην αμερικανικής βάσης στις Γούρνες Ηρακλείου, 14 χλμ. από την πόλη του Ηρακλείου, βρίσκεται το Ενυδρείο Κρήτης CretAquarium που ανήκει στο Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών, το μεγαλύτερο ερευνητικό κέντρο για τη θαλάσσια επιστήμη στην Ανατολική Μεσόγειο και στη χώρα μας. Τέλος, 5 χλμ. ΝΑ από την πόλη βρίσκεται η Κνωσός, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, λίκνο του Μινωικού πολιτισμού.
ΔΙΑΣΗΜΟΙ ΗΡΑΚΛΕΙΩΤΕΣ Το Ηράκλειο είναι η πατρίδα αρκετών διάσημων ανθρώπων των γραμμάτων και της τέχνης. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται: ο συγγραφέας Βιτσέντζος Κορνάρος (1553-1613), γεννημένος στη Σητεία, αλλά παντρεύτηκε και έζησε στο Ηράκλειο, ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541-1614), ο γνωστός Ελ Γκρέκο, από τους πιο σημαντικούς αναγεννησιακούς ζωγράφους (γεννήθηκε στο χωριό Φόδελε, κοντά στο Ηράκλειο), ο συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης (1883-1957), ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996), κάτοχος βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας κ.ά. Σημαντικοί μουσικοσυνθέτες (Γιάννης Μαρκόπουλος), συγγραφείς (Έλλη Αλεξίου), ηθοποιοί (Σαπφώ Νοταρά, Χρήστος Πολίτης), σκηνοθέτες (Γιάννης Σμαραγδής), πανεπιστημιακοί (Φώτης Καφάτος, καθηγητής Βιολογίας, και Ιωσήφ Σηφάκης, καθηγητής Πληροφορικής), αγιογράφοι (Μιχαήλ Δαμασκηνός και Γεώργιος Κλώντζας), ζωγράφοι (Κωνσταντίνος Βολανάκης) και ο αναγεννησιακός συνθέτης Φραγκίσκος Λεονταρίτης είναι μερικά από τα τέκνα του Ηρακλείου.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ Το Ηράκλειο είναι η πόλη που έζησα ένα μεγάλο κομμάτι από τα παιδικά μου χρόνια. Το αγαπώ, γιατί εδώ έκανα τις πρώτες μου βόλτες σαν παιδί, εδώ έβγαλα το Δημοτικό σχολείο, στο Λύκειο «ο Κοραής» (σήμερα έχει γίνει καφετέρια), εδώ απέκτησα τους πρώτους μου φίλους και έχω τις πιο ζωντανές αναμνήσεις. Το Ηράκλειο είναι μια πόλη ζωντανή, με κίνηση χειμώνα καλοκαίρι και όλοι θα περάσουν από εδώ αργά ή γρήγορα για δουλειές, ψώνια ή διασκέδαση. Η πόλη κατά γενική ομολογία βελτιώνεται τα τελευταία χρόνια με μια σειρά από μεγάλα έργα, κυρίως νέους δρόμους που διευκολύνουν την κίνηση. Η πεζοδρόμηση της 25ης Αυγούστου και άλλων μικρότερων δρόμων στο κέντρο της πόλης έχει ήδη ολοκληρωθεί, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες για τη συντήρηση και ανάδειξη των ενετικών τειχών και την αποκατάσταση των ζημιών στο ενετικό φρούριο του Κούλε. Σήμερα είναι φανερό ότι το Ηράκλειο παραμένει το κέντρο της εμπορικής και οικονομικής ζωής στην Κρήτη, που ταυτόχρονα διαθέτει τα μεγαλύτερα και καλύτερα εξοπλισμένα νοσοκομεία στο νησί, Πανεπιστήμιο που αναγνωρίζεται διεθνώς για το ερευνητικό έργο του, και το μεγαλύτερο λιμάνι και αεροδρόμιο. Όσοι επισκέπτεστε την Κρήτη και δεν έχετε βρεθεί στο Ηράκλειο, αξίζει να το επισκεφτείτε. Η πόλη διαθέτει το μεγαλύτερο μουσείο για το Μινωικό πολιτισμό, ένα θαυμάσιο ιστορικό μουσείο, περιβάλλεται από εντυπωσιακά ενετικά τείχη και στους δρόμους του θα θαυμάσετε μνημεία που μιλούν για τη μακραίωνη ιστορία του. Αν θέλετε να δείτε πώς ζουν και διασκεδάζουν οι άνθρωποι του Ηρακλείου, περπατήστε στα Λιοντάρια, την Πλατεία Ελευθερίας, την αγορά στην οδό 1866, τη λεωφόρο Δικαιοσύνης, τους πεζόδρομους της Κοραή και της Μιλάτου με τις καφετέριες. Είναι το κέντρο της πόλης, εδώ που χτυπά η καρδιά της πόλης και πάντα θα βλέπετε κόσμο όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Αν βρεθείτε από Ιούλιο έως Αύγουστο στο Ηράκλειο, ρωτήστε για το πρόγραμμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου. Καθημερινά σχεδόν υπάρχει κάποια διαφορετική παράσταση ή συναυλία από Κρητικούς, Έλληνες, αλλά και ξένους καλλιτέχνες.
Αγαπητοί φίλοι και μέλη του ΔΙΑΒΑΤΗ, ο πρόεδρος και τα μέλη το ΔΣ σας εύχονται Χρόνια Πολλά, Καλές Γιορτές, και σας ενημερώνουν ότι κυκλοφόρησε το νέο ημερολόγιο μας. Για την προμήθειά του επικοινωνήστε με το τηλέφωνο 6944430330.
Δευτέρα 21.12.20 Δείτε το βίντεο “Κρητικοί χορεύουν αντικριστά με Πόντιους”
Πολλές φορές τυχαίνει όλοι μας να αναρωτηθούμε, “υπάρχουν άραγε Άγιοι στην σύγχρονη εποχή;”. Η απάντηση είναι μία. Άγιοι του Θεού θα αναδεικνύονται πάντα και για πάντα. Η ύπαρξή τους είναι συνυφασμένη με την ζωοποιό ύπαρξη του 3ου προσώπου της Αγίας Τριάδος. Του Αγίου Πνεύματος. Εφόσον λοιπόν το Άγιο Πνεύμα του Θεού ενεργεί και κυριαρχεί στον κτιστό κόσμο μας, οι Άγιοί Του θα εμφανίζονται για να μας δίνουν δύναμη αλλά και να ταπεινώνουν τον αντίχριστο διάβολο και τους οπαδούς του, που κινούνται γύρω μας. Πολλές φορές ακόμα και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια, όσο κι αν αυτό ακούγεται τρομερό. Η απιστία ή η ελαφρότητα των γονέων πολλές φορές παιδεύουν τους νέους και τις νέες που θέλουν να βρίσκονται κοντά στον Θεό. Οι γονείς με εγωισμό και μην αναγνωρίζοντας ότι το σπλάχνο τους είναι ένα Θεϊκό δώρο προσπαθούν, πολλές φορές (με ολέθρια συνήθως αποτελέσματα) να ξεριζώσουν την κλήση προς τον Θεό που η Θεία Χάρις δίνει επιλεκτικά σε νέους και νέες με αρετές και αδαμάντινους χαρακτήρες. Στην σύγχρονη εποχή που όλα ισοπεδώνονται, που η αγνότητα ισοδυναμεί με ανοησία και γραφικότητα, που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε το διαφορετικό μόνο όταν έχει σχέση με την ανωμαλία και την διαστροφή, υπάρχει γύρω μας και σε μερικούς από εμάς μέσα μας, μια άλλη διαφορετικότητα. Μια διαφορετικότητα που σκοπό έχει την ανύψωση του ανθρώπου. Μια διαφορετικότητα που οδηγεί τον άνθρωπο σε πνευματικές καταστάσεις άγνωστες στους πολλούς. Τον κάνει να μοιάζει με τον Χριστό. “Μιμητής Χριστού” όπως λένε και οι Πατέρες μας. Μια τέτοια ιστορία που συνέβη δίπλα μας στην γειτονική Ρουμανία. Μια ιστορία που διαδραματίστηκε στα χρόνια μας, θα δούμε παρακάτω.Μια απάντηση για όσους νομίζουν ότι οι μάρτυρες της Πίστης μας έπαψαν να υπάρχουν. Κι όμως υπάρχουν και τα μαρτύριά τους όπως θα δείτε δεν είναι πλέον ένας ολιγόλεπτος αποκεφαλισμός ή ένας πολύωρος βασανισμός, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία και τον στέφανο της δόξης των αρχαίων και παλαιοτέρων μαρτύρων. Η σύγχρονη επιστήμη μετατρέπει τον βασανισμό του σώματος αλλά και του πνεύματος σε πολύχρονη διαδικασία. Ίσως γι αυτό λέγεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι οι μάρτυρες των εσχάτων καιρών και της εποχής του Αντιχρίστου θα είναι ίσως, οι μεγαλύτεροι των Αιώνων της Πίστης μας. Η μάρτυς Ντανιέλα (1967-2004) Αυτό το εκλεκτό λουλούδι άνθισε στη ρουμανική γη το 1967. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Όταν έβγαινε από το σχολείο περνούσε πάντοτε από την εκκλησία. Γι’ αυτό ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά. «Πού ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;» Ενώ αυτή δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Ήταν ευλαβής και προσευχόταν πολλές ώρες. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη έλεγε «Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρήστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι». Είχε χαρακτήρα πράο και ήταν καλή με όλους. Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόταν τη νύχτα και έγραφε γι’ αυτούς. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στο σχολείο όσο και στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ εργατική. Όλα τα ρούχα της τα έφτιαχνε μόνη της. Ήταν πνευματικό τέκνο του μεγάλου πνευματικού π. Σοφιανού από τη μονή Αντίμ. Όταν ήταν φοιτήτρια περιποιούνταν μια παράλυτη γριά την οποία είχαν ξεχάσει όλοι, την κυρά-Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, το πρωί πριν το πανεπιστήμιο και το βράδυ. Ήταν αρκετά μακριά και ο κόπος μεγάλος. Την έπλενε, την περιποιούνταν, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε και της διάβαζε και έφερνε χαρά στην ψυχή της γριάς. Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ την οσία Ντανιέλα αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε εν σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει. Ήταν πολύ πράος χαρακτήρας και ελεούσε τους άλλους. Ποτέ δεν κατηγορούσε κανέναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της. Κάποια πρόσωπα από την οικογένειά της προσπαθούσαν να την πείσουν να παντρευτεί. «Όχι, όχι, εγώ θέλω να μείνω με το Θεό» έλεγε. «Μπορείς να είσαι με το Θεό και παντρεμένη» της έλεγαν. Κι αυτή απαντούσε «Ναι, αλλά αν θα παντρευτώ σημαίνει ότι θα βάλω λίγο το Θεό στην άκρη και εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να δώσω το παν στο Θεό». Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Ποτέ δεν έπεφτε για ύπνο χωρίς να κάνει τον κανόνα της. Τ΄ αδέλφια της της φώναζαν «Τι σου δίνει ο Θεός, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σού δίνει φαγητό. Γιατί πήγες στο πανεπιστήμιο, για να μπεις σε μοναστήρι;» Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και αφού την έφερε σπίτι την χτύπησε φριχτά. Μια φορά, την τελευταία βραδιά πριν την τελευταία αναχώρησή της για το μοναστήρι, έκλαψε και προσευχήθηκε ασταμάτητα. Έκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό από την Παναγία. Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Παναγίας που της είχε χαρίσει ο π. Σοφιανός. Έκανε το σταυρό της, φίλησε την εικονίτσα και αποφασισμένη μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε. Έπειτα έδωσε ένα γράμμα σε μία φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό. Να το περιεχόμενό του: «Πάτερ, είδα στο όνειρό μου την εικόνα της Παναγίας. Και είδα την εικόνα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά και εγώ τη ρωτούσα, τι να κάνω. Και είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλό της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Όταν μ΄ ακούμπησε το δάκρυ Της ξύπνησα και αποφάσισα να φύγω. Κι έφυγε. Στο δρόμο του Σταυρού, στο δρόμο του Σωτήρος Χριστού. Όμως ο πατέρας της τη βρήκε και αυτήν την φορά. Όταν την έφερε από το μοναστήρι τη χτύπησε πάλι φριχτά. Της έσχισε την μοναχική ενδυμασία μ΄ ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Της έβγαλε από το λαιμό το σταυρό και της φώναξε «Οι παπάδες σου και η εκκλησία.». Τότε εκείνη λιποθύμησε. Όταν ξύπνησε είπε στον πατέρα της «Σε παρακαλώ άφησέ μου τις εικόνες, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές». Τότε ο πατέρας της έβαλε τις εικόνες κάτω, τις πάτησε και τις πήρε όλες. Τότε αυτή του είπε «Καλά, μου τα πήρες, όλα αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις». Και από τότε προσευχόταν μόνο έτσι «Παναγία, βοήθησέ με, Κύριε Ιησού Χριστέ μη με αφήνεις». Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς και της έβγαλαν διάγνωση «παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη από μυστικιστικό ντελίριο». Μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν υποχρεωμένη να παίρνει φάρμακα «για να ησυχάσει». Τα δυο τελευταία χρόνια της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη. Εξαιτίας των φαρμάκων ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη. Ο πατέρας της τη φύλαγε από το πρωί μέχρι το βράδυ, μην τυχόν και έρθει σε επαφή με ευσεβή και πιστά πρόσωπα. Η ακινησία της στο κρεβάτι και τα φάρμακα που της έδινε ο ψυχίατρος της προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του αυλού του εντέρου. Έτσι βασανισμένη πέθανε την Τρίτη 6 Απριλίου 2004, τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτό έγινε περίπου στις 22.00. Επειδή ο πατέρας της δε θα δεχόταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για το θάνατό της ο π. Κωνσταντίνος και κατά τις 23.00 τέλεσε την ακολουθία εις κεκοιμημένους. Ο πατέρας της για πρώτη φορά έλειπε, αν και προηγουμένως τον είχαν δει στο νοσοκομείο. Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα. Το πρώτο θαύμα έγινε την Τετάρτη 12 Μαΐου 2004, κάνοντας καλά ένα νέο που επί 8 χρόνια έπασχε από την ίδια μ΄αυτήν ασθένεια. Το 2004 έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και το 2005 έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδίτιδας. Ο τάφος της οσίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι. Άρθρο του Ιοάν Βλαντούκα, περιοδικό ATITUDINI
Παρασκευή 11.12.20 Προσκύνημα στη Βόρειο Ήπειρο
Γράφει φίλος του ΔΙΑΒΑΤΗ:
Πέρσι τον Οκτώβριο, είχα την τιμή να πάω στην Βόρειο Ήπειρο, με μια ομάδα Αποστράτων Αξιωματικών για να αποτίσω τον οφειλόμενο φόρο τιμής και να προσκυνήσω στους τάφους των ηρωικώς Πεσόντων στρατιωτικών του Αλβανικού Έπους.
Παρ΄ όλη την μεγάλη δυσκολία και την παντελή έλλειψη δρόμου προσπελάσεως, κατάφερα να σκαρφαλώσω μέχρι την κορυφή του υψώματος 731, το οποίο δεν είναι πλέον σε υψόμετρο 731 μέτρων, διότι μετά την παρατεταμένη δράση του Ιταλικού Πυροβολικού, το ύψωμα κόντυνε κατά 8 μέτρα, γιαυτό και εξεπλάγησαν οι Ιταλοί, πως παρ΄ όλα ταύτα, οι ηρωικοί Έλληνες υπερασπιστές του, επιβίωσαν και κατόρθωσαν να αποτρέψουν τις επανειλημμένες, διαδοχικές, συνωθούμενες εχθρικές επιθέσεις.
Εν συνεχεία περάσαμε και από τις Βουλιαράτες, όπου εκεί, δίπλα στον ποτάμι του Αώου, που σχηματίζεται η Κλεισούρα και κάτω από την σκιά του βουνού της φοβερής Τρεμπεσίνας, ψάλαμε μαζί με τον Εθνικό Ύμνο και δεήσεις, υπέρ της αναπαύσεως των ψυχών των εκεί κοιμωμένων ηρώων.
Όπως φαίνεται και στην σχετική φωτογραφία, εκεί σε εκείνη τη θέση, έχει δημιουργηθεί εσχάτως Ελληνικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο, όπου επί τέλους γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια από μεριά του Ελληνικού Υπουργείου Άμυνας (άρχισε επί Ν.Δ. από τον Γεώργιο Ι. Σούρλα και ευτυχώς συνεχίζεται), τη συμπράξει και του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, προκειμένου να βρεθούν να πιστοποιηθούν και να ταφούν αξιοπρεπώς σε επώνυμους τάφους, τα λείψανα των Ηρώων. Από εκεί και η σχετική φωτογραφία.
Πέμπτη 3.12.20 “Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα”. Η συγκλονιστική επιστολή του ινδιάνου αρχηγού των Σιάτλ – ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
1830. Oι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να μετακινήσουν βίαια προς τα δυτικά 60 χιλιάδες ινδιάνους, που έμεναν στον Μισισιπή. Λίγα χρόνια μετά, τους προτείνουν να αγοράσουν τη γη τους. “Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα”, ήταν μία από τις φράσεις του μεγάλου αρχηγού Σιάτλ.
Ο αρχηγός των ινδιάνων, που ήταν εξαιρετικός ρήτορας, έδωσε στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης των ΗΠΑ την εξής μνημειώδη απάντηση: «Θα σκεφτούμε την προσφορά σας, γιατί ξέρουμε ότι αν δεν το κάνουμε, ο λευκός άνθρωπος θα έρθει με το πύρινα όπλα του και θα πάρει τη γη μας. Πώς μπορείτε ν’ αγοράσετε ή να πουλήσετε τον ουρανό, τη ζεστασιά της γης; Αυτή η ιδέα μας φαίνεται παράξενη. Εμείς δεν είμαστε ιδιοκτήτες της δροσιάς του αέρα, ούτε του φέγγους του νερού. Πώς λοιπόν θα μπορούσατε να μας το αγοράσετε; Είμαστε ένα τμήμα της γης και αυτή είναι τμήμα του εαυτού μας. Τα μυρωδάτα άνθη είναι αδέλφια μας. Το ελάφι, το άλογο και ο μεγαλοπρεπής αετός, είναι αδέλφια μας. Τα ποτάμια είναι αδέλφια μας, αυτά σβήνουν τη δίψα μας. Τα ποτάμια κουβαλούν τα κανό μας και τρέφουν τα παιδιά μας. Ξέρουμε ότι ο λευκός άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τον δικό μας τρόπο ζωής. Η γη δεν είναι αδελφός του, αλλά εχθρός του. Αφού την κατακτήσει, την εγκαταλείπει και συνεχίζει τον δρόμο του. Αφήνει πίσω του τους τάφους των γονιών του, χωρίς να τον πειράζει. Αρπάζει τη γη από τα παιδιά της, χωρίς να τον πειράζει. Ξεχνάει τον τάφο του πατέρα του και τα δικαιώματα των παιδιών του. Μεταχειρίζεται τη μητέρα του τη γη, τον αδελφό του τον ουρανό, σαν να είναι πράγματα, που μπορεί κανείς να αγοράσει, να ληστέψει και να πουλήσει, σαν να είναι πρόβατα και γυάλινες χάντρες. Η απληστία του θα καταβροχθίσει τη γη και θ’ αφήσει πίσω του μόνο έρημο. Δεν το καταλαβαίνω. Ο δικός μας τρόπος είναι διαφορετικός από τον δικό σας. Δεν υπάρχει καμιά ήρεμη περιοχή στις πόλεις του λευκού ανθρώπου, κανένα μέρος που να μπορεί να ακουστεί η ανάπτυξη των φύλλων, ή το φτερούγισμα ενός εντόμου. Αλλά ίσως να είναι έτσι, επειδή εγώ είμαι ένας αγριάνθρωπος και δεν μπορώ να καταλάβω τα πράγματα. Ο θόρυβος της πόλης φαίνεται ότι βρίζει τ’ αυτιά. Και τι ζωή είναι αυτή, όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ ακούσει την μοναχική κραυγή του ερωδιού ή τη νυχτερινή συνομιλία των βατράχων γύρω από το πηγάδι; Αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να θυμάστε, ότι ο αέρας είναι πολύτιμος για μας. Ότι ο αέρας μοιράζεται το πνεύμα του μ’ όλη τη ζωή που συντηρεί. Κι’ αν σας πουλήσουμε τη γη μας, θα πρέπει να τη διατηρείτε αμόλυντη και ιερή, σαν τόπο όπου ακόμα και ο λευκός άνθρωπος μπορεί να πάει για ν’ απολαύσει τον άνεμο. Θα πρέπει να διδάσκετε στα παιδιά σας αυτά που εμείς έχουμε διδάξει στα δικά μας: ότι η γη είναι η μητέρα μας. Όλα όσα επηρεάζουν τη γη, επηρεάζουν και τα παιδιά της γης. Όταν οι άνθρωποι φτύνουν στο χώμα, φτύνουν τον εαυτό τους. Δεν ύφανε ο άνθρωπος το δίχτυ της ζωής: είναι μόνο μία κλωστή του. Όλα όσα θα κάνει κανείς στο δίχτυ, θα τα κάνει στον εαυτό του. Όλα τα πράγματα συνδέονται μεταξύ τους, όπως το αίμα ενώνει μια οικογένεια. Ακόμα και ο λευκός άνθρωπος, που ο Θεός του περπατάει και συζητάει μαζί του, σαν φίλος με φίλο, δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινή μοίρα. Ίσως να είμαστε, παρόλα αυτά, αδέλφια. Ξέρουμε κάτι που ο λευκός άνθρωπος θα το ανακαλύψει κάποια μέρα: ότι ο Θεός μας είναι και Θεός του. Τώρα σκέπτεστε, ίσως, ότι είστε ιδιοκτήτες της γης μας, αλλά δεν μπορείτε να είστε. Αυτός είναι ο Θεός της ανθρωπότητας και το Έλεός του είναι ίδιο και για τον ερυθρόδερμο και για τον λευκό. Αυτή η γη είναι πολύτιμη γι’ Αυτόν και το να τη βλάψει κανείς, σημαίνει ότι υποτιμά πολύ τον Δημιουργό της. Αν μολύνετε το κρεβάτι σας, θα πεθάνετε κάποια νύχτα πνιγμένοι στα δικά σας απορρίμματα». Η ομιλία – μανιφέστο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ο Σιάτλ έδωσε το όνομα του στην περιοχή ή πήρε ο ίδιος το όνομα της φυλής (Chief Seattle’s) που ζούσε στην περιοχή . Η ομιλία δημοσιεύθηκε το 1887, δηλαδή 33 χρόνια αργότερα από την εκφώνησή της, όταν τοπική εφημερίδα ανακάλυψε αδημοσίευτο υλικό από το αρχείο του δόκτορος Σμιθ, που ήταν ο τότε υπουργός ινδιάνικων υποθέσεων της Ουάσιγκτον και απεσταλμένος στην περιοχή για τις διαπραγματεύσεις. Δηλαδή, έκανε το παζάρεμα της γης. Η ομιλία εκφωνήθηκε στην τοπική διάλεκτο. Μεταφράστηκε στη γλώσσα των Σινούκ και μετά στα αγγλικά. Θεωρείται βέβαιο ότι ο Σμιθ, που κρατούσε σημειώσεις, έχει πειράξει με δικές του προσθήκες το αρχικό κείμενο, χωρίς να το αλλοιώσει στην ουσία του. Φυσικά τότε, το 1887, δεν είχε ξεκινήσει ακόμη η καταστροφή της φύσης και γι΄ αυτό το περιεχόμενο της ομιλίας δεν εκτιμήθηκε επαρκώς. Το 1960 το κείμενο «ανακαλύφθηκε» από αρθρογράφους, δημοσιεύθηκε κι έγινε ένα μανιφέστο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το οικολογικό κίνημα….
Ένα διαφορετικό επεισόδιο που μας ταξιδεύει στην περιοχή της Βιάννου. Πρόκειται για ένα τόπο φορτωμένο με μνήμες και ιστορία, γι’ αυτό και η έναρξη της εκπομπής είναι αφιερωμένη σ’ αυτό.
Οι καλεσμένοι είναι πολλοί. Ο Χρυσόστομος Διακάκης γεννήθηκε το 1919 και αφηγείται την προσωπική του ιστορία με τις μαζικές εκτελέσεις των κατοίκων της Βιάννου. Ο ίδιος, ως παλιός βιολάτορας της περιοχής αναφέρεται και στον μουσικοχορευτικό πολιτισμό του τόπου του. Ο Στέλιος Μπαρμπαγαδάκης μας οδηγεί στο ναό των Αγίων Πάντων στα Αμιρά, το ναό με τα 461 καντήλια, ένα για κάθε νεκρό του Ολοκαυτώματος της Βιάννου.
Η Μαρία Χλειουνάκη Μαστρογιωργάκη έχει εκτιμηθεί για το πολιτισμικό της έργο. Ως ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Γυναικών Βιάννου μοιράζεται μνήμες αλλά και προσπάθειες για να διατηρηθούν δεξιότητες από το παρελθόν. Επίσης ως εξαίσια ερμηνεύτρια παρέα με τον Δημήτρης Παπαματθαιάκης ( Σκαρβελάς ) και τον Ραφαήλ Δαμουλάκη καταγράφουν ένα ανεπανάληπτο μουσικό μέρος.
Ο Γιώργος Μπαρμπαγαδάκης θυμάται τον παππού του Μανώλη Φραγκιαδούλη και μιλάει στη Βούλα Νεονάκη τόσο για την τέχνη του ως μαχαιροποιός της περιοχής όσο και ως βιολάτορας. Η Εύη Παπαδάκη παρουσιάζει την νυφική φορεσιά της προγιαγιάς της, μιλάει για τον πρώτο πρωθυπουργό Κρήτης που είναι ενταφιασμένος στην Αγία Μονή Βιάννου και μας ξεναγεί στην περιοχή που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ενδιαφέρον προκαλεί και η καταγραφή του Βιαννίτικου πηδηχτού, ενός χορού που επιδεικνύει την χορευτική κουλτούρα των κατοίκων της Βιάννου.
Ο Μύρων Γελασάκης – καθηγητής θεολόγος, μας ξεναγεί στο παρελθόν του Δημοτικού Σχολείου Βιάννου και μας εξηγεί το πως αυτό το σχολείο έβγαλε από το σκοτάδι τους Βιαννίτες. Στο τελευταίο μέρος της εκπομπής γίνεται αναφορά στην καντάδα και την ύπαρξη του ακορντεόν στην περιοχή, παρέα με τον Δημήτρη Παπαματθαιάκη γνωστό και ως Σκαρβελά.
Οι μουσικοί που μας συντροφεύουν στο τελευταίο επεισόδιο των Δια…κρητικών είναι: Δημήτρης Παπαματθαιάκης ( Σκαρβελάς ), Ραφαήλ και Μαθιός Δαμουλάκης ( μαντολίνα), Θέμης Πολυζωάκης – βιολί, Μαρία Χλειουνάκη Μαστρογιωργάκη ερμηνεία
Τρίτη 17.11.20Σαράντα επτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου…
…κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, το πρώτο σε μια σειρά από γεγονότα που οδήγησαν τελικά στην πτώση της.
Το ημερολόγιο έγραφε 14 Νοεμβρίου του 1973 όταν φοιτητές του ιδρύματος αποφάσισαν να απέχουν από τα μαθήματά τους διεκδικώντας περισσότερες ελευθερίες. Οι εξεγερμένοι φοιτητές οχυρώθηκαν στο εμβληματικό κτήριο της οδού Πατησίων και έστησαν έναν ραδιοφωνικό σταθμό προκειμένου να ακουστούν τα αιτήματά τους πέρα από τα κάγκελα της πύλης. Έχοντας την τεχνογνωσία από τις σπουδές τους, οι φοιτητές δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικές ώρες για να κατασκευάσουν τον πομπό του σταθμού στα εργαστήρια της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων.
“Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!” ήταν τα πρώτα λόγια που ακούστηκαν από τον σταθμό από τις φωνές της Μαρίας Δαμανάκη, του Δημήτρη Παπαχρήστου και του Μίλτου Χαραλαμπίδη. “Λαέ της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού μας αγώνα ενάντια στη δικτατορία και για τη δημοκρατία”. Ακολούθησαν δυο ημέρες αγώνα αλλά και αγωνίας καθώς χουντικοί νεολαίοι επιχείρησαν να εισβάλουν στο Πολυτεχνείο για να περιοριστούν όμως από ομάδες περιφρούρησης.
Ο αγώνας των φοιτητών άγγιξε τις καρδιές της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών που συντόνιζαν τους ραδιοφωνικούς τους δέκτες στη συχνότητα της εκπομπής του φοιτητικού σταθμού. Τα γεγονότα δεν είχαν αφήσει ασυγκίνητες ούτε τις μικρότερες ηλικίες. Και ήταν τόσο έντονα που έμειναν χαραγμένα στη μνήμη τους: “Θυμάμαι τον ραδιοφωνικό σταθμό, τις συζητήσεις στο σπίτι για τα τανκς στους δρόμους, τη μητέρα μου να λέει πως πρέπει να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά” λέει σήμερα πανεπιστημιακός που τότε ήταν μόλις επτά ετών.
Φαίνεται πως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου, κι ενώ το καθεστώς υποτίθεται πως διαπραγματευόταν την ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από τον χώρο του Πολυτεχνείου, αποφασίστηκε η επέμβαση του στρατού με ένα από τρία τανκς που είχαν παραταχθεί έξω από την πύλη να εφορμά και να γκρεμίζει την κεντρική πύλη. Οι φοιτητές καλούσαν τους στρατιώτες από τον σταθμό τους να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους. Ο εκφωνητής απήγγειλε τον Εθνικό Ύμνο, ενώ το ίδιο έκαναν και οι φοιτητές που είχαν συγκεντρωθεί στο κεντρικό προαύλιο.
Μια ομάδα ενόπλων των ειδικών δυνάμεων θα αναλάμβανε στη συνέχεια να απομακρύνει τους φοιτητές από το Πολυτεχνείο από την πύλη της οδού Στουρνάρη. Κατά την έξοδό τους οι φοιτητές ήρθαν αντιμέτωποι με τη βία της αστυνομίας, ενώ ελεύθεροι σκοπευτές άνοιξαν πυρ από γειτονικές ταράτσες και πράκτορες της ΚΥΠ καταδίωκαν τους εξεγερθέντες. Λίγο αργότερα θα συλλαμβάνονταν και οι εκφωνητές που έως τότε είχαν παραμείνει στο πόστο τους. Τα πυρά θα συνεχίζονταν για ώρες. Η ηρωική εξέγερση των φοιτητών βάφτηκε στο αίμα.
Από: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Θέμα: 1927 Nobel
Η πιο διάσημη φωτογραφία της Επιστήμης που τραβήχτηκε ποτέ είναι αυτή του 5ου διεθνούς συνεδρίου Solvay για τα ηλεκτρόνια και τα φωτόνια, που πραγματοποιήθηκε το 1927 στις Βρυξέλλες.
Η φωτογραφία έγινε διάσημη αφενός επειδή τραβήχτηκε στην «συζήτηση του αιώνα » σχετικά με τη μη ντετερμινιστική φύση της κβαντικής φυσικής και αφετέρου γιατί παρευρέθηκαν στο συνέδριο οι πιο φημισμένοι επιστήμονες, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επινόηση των θεωριών που τώρα θεωρούνται ότι βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης φυσικής.
Μεταξύ εκείνων που παρευρέθηκαν, από τη μία πλευρά της συζήτησης ήταν οι δημιουργοί του τότε πρόσφατα εισαγόμενου κβαντομηχανικού παραδείγματος, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Werner Heisenberg και οι συνεργάτες του Wolfgang Pauli, Max Born, Hendrik Kramers, Louis de Broglie, Niels Bohr και Paul Dirac . Από την άλλη πλευρά της συζήτησης, επίσης παρόντες, ήταν οι υποστηρικτές του κλασικού, ντετερμινιστικού παραδείγματος , που εκπροσωπήθηκε κυρίως από τον ίδιο τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, αλλά και από τον Max Planck, τον Paul Ehrenfest και τον Erwin Schrödinger. Από τους 29 συμμετέχοντες στη συνάντηση, οι 17 είχαν ή θα πήγαιναν να κερδίσουν το βραβείο Νόμπελ στη φυσική ή τη χημεία. Μεταξύ αυτών ήταν και η Marie Curie που είχε ήδη κερδίσει και τα δύο.* Τα Νόμπελ στη Φυσική
Hendrik Lorentz (1902) Marie Curie (1903) Lawrence Bragg (1915) Max Planck (1918) Albert Einstein (1921) Niels Bohr (1922) Arthur Compton (1927) CTR Wilson (1927) Owen Richardson (1928) Louis de Broglie (1929) Werner Heisenberg (1932) Paul Dirac (1933) Erwin Schrödinger (1933) Wolfgang Pauli (1945) Max Born (1954)
* Τα Νόμπελ στη Χημεία Marie Curie (1911) Irving Langmuir (1932) Peter Debye (1936)
Κυριακή 15.11.20 10 ρητά από τα σπουδαία έργα του Φέοντορ Ντοστογιέφσκι:
Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ίδια την ευτυχία αλλά στην προσπάθεια για αυτήν.
Η σιωπή είναι πάντα όμορφη, το σιωπηλό πρόσωπο είναι πάντα πιο όμορφο από αυτό που μιλάει.
Ένα πρόσωπο μπορεί να είναι σοφό αλλά για να ενεργήσει σοφά, μόνο η εξυπνάδα του δεν φτάνει.
Δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει.
Μια λέξη που λέγεται με πειθώ, με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς κανένα δισταγμό, ενώ κοιτάς τον άλλον μέσα στα μάτια σημαίνει περισσότερα από ότι πολλές σελίδες ενός βιβλίου.
Η ψυχή γιατρεύεται όταν είσαι κοντά σε παιδιά.
Οι μεγάλοι δεν ξέρουν ότι ένα παιδί μπορεί να δώσει μια πολύ καλή συμβουλή ακόμη και για την πιο σοβαρή περίπτωση.
Οι άνθρωποι μερικές φορές μιλάνε για θηριώδη κακία αλλά αυτό είναι μεγάλη αδικία για τα θηρία.
Μην γεμίζεις την μνήμη σου με όλες εκείνες τις φορές που αισθάνθηκες να σε προσβάλλουν. Ίσως καταλήξεις να μην έχεις χώρο για τις υπέροχες στιγμές που πέρασες.
Ο καλός άνθρωπος ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον.
Παρασκευή 13.11.20 Γέφυρες, θαυμάστε τεχνολογία!
Από το Αρχείον Πολιτισμού:
Πέμπτη 12.11.20 Λαύριο, αρχαία μεταλλευτικά «πλυντήρια». Η αρχαιότερη βιομηχανική εγκατάσταση στον κόσμο!
Στο βάθος ημικατεστραμμένο το τοιχίο της βασικής δεξαμενής Διπλό εργαστήριο
Αφορά τα δεκάδες αρχαία πλυντήρια μεταλλευμάτων που έχουν εντοπισθεί στη Λαυρεωτική, ειδικότερα αυτά στην κοιλάδα της Σούριζας στον Άγ. Κωνσταντίνο, μέσα στον πευκόφυτο Εθνικό Δρυμό του Σουνίου, όπου η συστηματική εκ – μετάλλευση του ορυκτού πλούτου ξεκίνησε ήδη από τις αρχές της τρίτης χιλιετίας π.Χ. Τροφοδότησε με μετάλλευμα τους προϊστορικούς Αιγαιακούς πολιτισμούς , ενώ κατά την κλασική περίοδο (5ος και 4ος αι. π.Χ.) η εντατική αξιοποίησή τους συνέβαλε στην κατασκευή του στόλου που καταναυμάχησε τους Πέρσες στη Σαλαμίνα και στην εδραίωση της Αθηναϊκής κυριαρχίας. Επίσης, κατέστησε δυνατή την κοπή των περίφημων ασημένιων τετράδραχμων που έφεραν στις όψεις τους την κεφαλή της Αθηνάς και τη γλαύκα και ήταν το παγκόσμιας αποδοχής νόμισμα του εμπορίου σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.
Αναπαράσταση εργαστηρίου
Μετά την Εξόρυξη του μεταλλεύματος ακολουθούσε ο θρυμματισμός τούτου (ελαχιστοποίησή του σε μέγεθος κόκκου μικρότερο του ενός χιλιοστού) και η εν συνεχεία έκπλυση αυτού στα πλυντήρια με σκοπό τον περαιτέρω εμπλουτισμό του, δηλ. την αφαίρεση του στείρου γαιώδους υλικού και την αύξηση της περιεκτικότητάς του σε μέταλλο, ώστε, πλέον, σε τρίτη φάση να ακολουθήσει η εκκαμίνευση δηλ. η τοποθέτησή του σε καμίνους, όπου σε διαφορετικές θερμοκρασίες τήξεως απομακρυνόταν αρχικά η σκωρία, ακολουθούσε η κτήση του αργύρου και, τέλος, του επίσης πολύτιμου μόλυβδου…
Ξύλινο ρείθρο με διαδοχικές κοιλότητες ανάμεσα στη βασική δεξαμενή τροφοδοσίας και τα αυλάκια της ανακύκλωσης
Τα πλυντήρια ήταν σύνθετες επίπεδες κατασκευές όπου με τη χρήση του ρέοντος νερού (βλ. και χρυσοθήρες με το ταψί) και βάσει της «βαρυτικής μεθόδου» γινόταν ο διαχωρισμός των κόκκων του μεταλλεύματος. Βασικό μέρος του πλυντηρίου ήταν η επιμήκης (βλ. 4η εικόνα) δεξαμενή νερού. Στο εξωτερικό τοιχίο της υπήρχαν χοανοειδείς (σαν χωνί) οπές για να αυξάνεται η ορμή της εκροής του εξερχόμενου από αυτές νερού (βλ. σχετικό νόμο της υδροδυναμικής). Στην άκρη των οπών ήταν τοποθετημένα με κλίση ξύλινα ρείθρα με σκαλισμένες στο εσωτερικό τους διαδοχικές κοιλότητες (βλ. εικόνα 1ου σχολίου) (όπου διοχετευόταν το ήδη θρυμματισμένο μετάλλευμα) και στις οποίες απέμεναν οι μεγαλύτερου ειδικού βάρους μεταλλοφόροι κόκκοι, ενώ οι ελαφρύτεροι (με χαμηλότερη περιεκτικότητα σε μετάλλευμα και χώμα) συμπαρασύρονταν από το νερό και κατακάθονταν στα αυλάκια και τις ενδιάμεσες δεξαμενές που με σοφή ρύση περιέτρεχαν το εργαστήριο. (βλ. εικόνα). Με αυτό τον τρόπο επέστρεφε το νερό ανακυκλωμένο στο τέλος της διαδρομής, από όπου, καθαρό πλέον, μπορούσε με δοχείο να διοχετευθεί στη βασική δεξαμενή προκειμένου εκ νέου να χρησιμοποιηθεί!!!
Ακανόνιστου σχήματος δεξαμενή
Τετράγωνης κάτοψης δεξαμενή
Έτσι επιτυγχανόταν η αναγκαία για την άνυδρη περιοχή οικονομία νερού, οι απώλειες του οποίου αναπληρώνονταν από μεγάλης χωρητικότητας ποικιλόσχημες δεξαμενές, που υπήρχαν σε κάθε εργαστήριο και των οποίων το υδατοστεγές κονίαμα διατηρείται αναλλοίωτο μέχρι σήμερα, αποτελώντας σήμερα αντικείμενο επιστημονικής ανάλυσης από ειδικούς μελετητές!!! ν.μ.
Κυριακή 14.2.21 
Δέστε το βίντεο
