Κλείνουμε την σελίδα ΔΙΑΒΑΤΗΣ 15 με μια ευχάριστη είδηση. Ο τέως πρόεδρος του ΔΙΑΒΑΤΗ Γ. Διακάκης, σήμερα 10 Νοεμβρίου 2020 απέκτησε εγγονό!
Δευτέρα 9.11.20 Συμβουλές από εσωτερικά νοσοκομεία απομόνωσης
Μπορούμε να κάνουμε στο σπίτι φάρμακα που λαμβάνονται σε απομονωμένα νοσοκομεία
1. Βιταμίνη C-1000
2. Βιταμίνη Ε (Ε)
3. Από (10:00 έως 11:00 π.μ.) καθισμένος στον ήλιο για 15 -20 λεπτά.
4. Γεύμα αυγών μία φορά την ημέρα.
5. Παίρνουμε ανάπαυση/ύπνο τουλάχιστον 7-8 ώρες
6. Πίνουμε 1,5 λίτρα νερό καθημερινά
7. Όλα τα γεύματα πρέπει να είναι ζεστά (όχι κρύα). Και αυτό είναι το μόνο που κάνουμε στο νοσοκομείο για να ενισχύσουμε το ανοσοποιητικό σύστημα.
Σημειώστε ότι το pH του κοροναϊού κυμαίνεται από 5,5 έως 8,5. Επομένως, το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να εξαλείψουμε τον ιό είναι να καταναλώνουμε περισσότερες αλκαλικές τροφές πάνω από το επίπεδο οξύτητας του ιού. Ως:
* Μπανάνες
* Πράσινο λεμόνι -9,9 pH
* Κίτρινο λεμόνι -8,2 pH
* Αβοκάντο -15,6 pH
* Σκόρδο -13,2 pH
* Μάνγκο -8,7 pH
* Μανταρίνι -8,5 pH
* Ανανάς -12,7 pH
* Κάρδαμο -22,7 pH
* Πορτοκάλια -9,2 pH
Πώς να ξέρετε ότι είστε μολυσμένοι με ιό κορώνας;
1. Φαγούρα στο λαιμό
2. Ξηρό λαιμό
3. Ξηρό βήχα
4. Υψηλή θερμοκρασία
5. Δύσπνοια
6. Απώλεια μυρωδιάς.
Και το λεμόνι με ζεστό νερό εξαλείφει τον ιό στην αρχή πριν φτάσει στους πνεύμονες .
Μην κρατάτε αυτές τις πληροφορίες στον εαυτό σας. Δώστε το σε όλη την οικογένεια και τους φίλους σας.
Σάββατο 31.10.20 ΠΕΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Με αφορμή το αφιέρωμα μας στο Μέγαρο Φυτάκη του Ηρακλείου, ο γράφων θέλει να επιστήσει την προσοχήν σας στην περικοπή που αναφέρεται στα μουσικά ακούσματα των ηρακλειωτών από την προπολεμική εποχή ακόμα. Αναφέρεται επί λέξει “Άφησαν εποχή τα ντινέ – ντανσάν (χορευτικά δείπνα) της τότε περιόδου (1935-40) που εγίνοντο κάθε Σάββατο στην ωραία αυτή αίθουσα της Λέσχης, με ορχήστρα χορού που έδινε τον τόνο του κεφιού. Γλέντι και χορός μέχρι τις πρωινές ώρες από μέλη και προσκεκλημένους των μελών. Οι καντρίλιες, οι λανσιέδες μα και άλλοι μοντέρνοι χοροί τσάρλεστον, σουίνγκ, λάμπεθ – γουώκ και βέβαια ταγκό και βαλς δέσποζαν και έδιδαν χαρούμενο τόνο στην χοροεσπερίδα.”
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα ενθυμούνται ότι στα γλέντια των χωριών της Βιάννου, περίοπτη θέση κατείχαν το ταγκό, το βαλς και άλλα τραγούδια ευρωπαϊκής κουλτούρας. Βοηθούσε βέβαια και το βιολί σαν κυρίαρχο όργανο. Η μουσική εξάλλου είναι παγκόσμια γλώσσα!
Επίσης σε εκπομπή της ΕΡΤ, ο τ. πρύτανης του πανεπιστημίου Κρήτης κ. Γιώργος Γραμματικάκης, δηλώνει στον δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη ακριβώς τα ίδια πράγματα για την μουσική κουλτούρα των γονιών του. Η εκπομπή αυτή είχε δημοσιευθεί ολόκληρη στη παλιά ιστοσελίδα του ΔΙΑΒΑΤΗ προ πενταετίας περίπου.
Τετάρτη 28.10.20 ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Γ. ΚΑΤΣΑΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΟΝ «ΔΙΑΒΑΤΗ»
Ο «Διαβάτης» σε συνεργασία με το «Πνευματικό Κέντρο Άνω Βιάννου -Περικλής Βλαχάκης» διαθέτει και προτείνει στα μέλη και τους φίλους του το βιβλίο του Γιώργου Κατσαράκη “Απομνημονεύματα του Νίκου Κατσαράκη (1903-1986) από την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Βιάννο”.
Πρόκειται για ένα έργο που αναφέρεται στη Βιάννο μας και αποδίδει με αυθεντικό τρόπο την ιστορική μαρτυρία ενός αληθινά λαϊκού αγωνιστή μιας τραγικής αλλά και ηρωικής περιόδου του τόπου μας. Ταυτόχρονα, η ποιοτική έκδοση αναδεικνύει περαιτέρω τον πνευματικό ρόλο της Βιάννου, τον οποίο ο Διαβάτης επιδιώκει να ενισχύσει σε συνεργασία με όλα τα πολιτιστικά σωματεία. Όσοι αποκτήσετε το βιβλίο στηρίζετε οικονομικά το Βλαχάκειο πνευματικό ίδρυμα και την ιστορική σημασία του βιαννίτικου πολιτισμού.
Το βιβλίο διατίθεται στην τιμή των 15€ και μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα γραφεία του Διαβάτη (Πατησίων 4 – Ομόνοια) κατόπιν συνεννόησης ή και από τα μέλη του Δ.Σ. με αποστολή στον παραλήπτη
Τηλέφωνα επικοινωνίας: Γ. Στρατογιαννάκης 6944430330
Γ. Διακάκης 6936718787
Α. Συγγελάκης 6955474871
Ι. Κατωγιαννάκης 6939943438
Σαββάτο 24.10.20 Μέγαρο Φυτάκη: Η πρώτη πολυκατοικία του Ηρακλείου
Οι νεότερες γενιές των Ηρακλειωτών γνώρισαν το Μέγαρο Φυτάκη ως ένα ερειπωμένο κτήριο που σχετικά πρόσφατα ανάκτησε την αίγλη του. Κτίστηκε το 1926 από την Εμπορική Εταιρία Φυτάκη-Κασαπάκη. Οι ιδιοκτήτες του υπήρξαν κορυφαίοι οικονομικοί παράγοντες της εποχής. Ασχολούνταν με το εμπόριο κίτρων, σε μία περίοδο που το προϊόν είχε μεγάλη ζήτηση στο εξωτερικό. Η τιμή κάθε οκάς ήταν 30 δρχ. την ώρα που το ημερομίσθιο ενός εργάτη ήταν 20 δρχ. μόνο. Έτσι ο Φυτάκης, που ξεκίνησε ως μανάβης, πουλώντας λαχανικά και φρούτα, γρήγορα μεταπήδησε στον κλάδο των εξαγωγών και συνεταιρίστηκε με τον Κασαπάκη, που ήδη γνώριζε καλά την αγορά κίτρου. Τα κέρδη από το εμπόριο γρήγορα ξεπέρασαν τις προσδοκίες των δύο συνεταίρων που άρχισαν να ψάχνουν τρόπο να επενδύσουν τα χρήματα που κέρδιζαν.
Τότε, ο Φυτάκης αποφάσισε να κτίσει ένα σύγχρονο μνημείο πλούτου, χλιδής και μεγαλοπρέπειας. Τα θεμέλια του Μεγάρου του βρέθηκαν πάνω στο θαλάσσιο Βενετσιάνικο τείχος. Σε μία πόλη που κανένα κτίσμα της δεν ξεπερνούσε τους δύο ή τρεις ορόφους ξαφνικά ξεφύτρωνε ένα πανύψηλο οικοδόμημα. Οι λουόμενοι συζητούσαν όλο το καλοκαίρι για το Μέγαρο, που ορθωνόταν μπροστά στην παραλία τους -τότε η παραλία βρισκόταν εκεί ακριβώς- και την ενόχληση που τους προκαλούσε ο συνεχής θόρυβος των συνεργείων. Όταν κάποτε το Μέγαρο τελείωσε, η περιέργεια και το ξάφνιασμα όλων μεγάλωσε. Το κτήριο -πέρα από το ισόγειό του- είχε τέσσερις (!!!) ακόμη ορόφους. Οι Ηρακλειώτες αλλά και οι επισκέπτες της πόλης έμεναν ώρες έκθαμβοι μπροστά στο νέο λαμπρό απόκτημα τους.
Στο ισόγειο του κτηρίου και στην μεγάλη κοσμική του αίθουσα στεγάστηκε η Λέσχη Ηρακλείου “Θεοτοκόπουλος”. Πρόεδρός της ήταν ο γιατρός Νικόλαος Βογιατζάκης και μέλη της η άρχουσα τάξη της πόλης. Τους Σαββατιάτικους χορούς -που σύντομα έγιναν το επίκεντρο κάθε κοσμικής παρουσίας- διοργάνωνε η σύζυγος του προέδρου της Λέσχης, Αγλαΐα Βογιατζάκη, που ήταν την περίοδο εκείνη και πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων στο Ηράκλειο. Η Λέσχη φιλοξενούσε συχνά στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και τους χορούς της μέλη του Συλλόγου των Δεσποινίδων της πόλης.
Έξοχα στιγμιότυπα από την ζωή της Λέσχης παραθέτει στο βιβλίο του με τίτλο “Από το χωριό στο Κάστρο” ο αείμνηστος Μανόλης Πατεράκης.
“Η Λέσχη αυτή -γράφει- στεγαζόταν τα χρόνια εκείνα στην θαυμάσια αίθουσα του ισογείου του Μεγάρου Φυτάκη. Η μεγάλη αυτή αίθουσα, έξοχα επιπλωμένη, ήταν το εντευκτήριο των πλουσίων Ηρακλειωτών για καφέ, για χαρτί και άλλες εκδηλώσεις (διαλέξεις, συναυλίες κ.λ.π.)
Άφησαν εποχή τα ντινέ – ντανσάν (χορευτικά δείπνα) της τότε περιόδου (1935-40) που εγίνοντο κάθε Σάββατο στην ωραία αυτή αίθουσα της Λέσχης, με ορχήστρα χορού που έδινε τον τόνο του κεφιού. Γλέντι και χορός μέχρι τις πρωινές ώρες από μέλη και προσκεκλημένους των μελών. Οι καντρίλιες, οι λανσιέδες μα και άλλοι μοντέρνοι χοροί τσάρλεστον, σουίνγκ, λάμπεθ – γουώκ και βέβαια ταγκό και βαλς δέσποζαν και έδιδαν χαρούμενο τόνο στην χοροεσπερίδα.
Στη Λέσχη αυτή δόθηκε το 1936 δεξίωση προς τιμήν του Βασιλέα Γεωργίου του Β’ και η χορωδία Ηρακλείου (στην οποία μετείχα κι εγώ) με μαέστρο τον αείμνηστο Γ. Χουρμούζιο εντυπωσίασε με τα τραγούδια της. Τόσο κέφι, τόση χαρά ήταν διάχυτη στην ευρύχωρη αυτή αίθουσα της Λέσχης, που δεν έλεγες να την αφήσεις αν δεν σήμαιναν όχι οι πρώτες αλλά προχωρημένες πρωινές ώρες”.
Στους υπόλοιπους ορόφους του Μεγάρου κατοικούσε το πιο εύρρωστο οικονομικά κομμάτι της πόλης. Και μόνο στο άκουσμα της φράσης ότι “ο Τάδε κατοικεί στο Μέγαρο Φυτάκη” ήξερες ότι πρόκειται για έναν από τους πλουσιότερους Ηρακλειώτες.
Οι ιδιοκτήτες του Μεγάρου -παρά το γεγονός ότι φρόντισαν τόσο για την χλιδή και την πολυτέλεια του κτηρίου- δεν έδειχναν να ενοχλούνται από την εικόνα που παρουσίαζε δίπλα ακριβώς από την είσοδό του. Εκεί είχαν εγκαταστήσει τις υποτυπώδεις και υπαίθριες υποδομές τους για την προεργασία των κίτρων. Ο τόπος ήταν γεμάτος από βαρέλια και σωρούς κίτρων πάνω σε μουσαμάδες. Το προϊόν στην ουσία συγκεντρωνόταν εκεί και φορτωνόταν στα εμπορικά πλοία, συσκευασμένο μέσα σε βαρέλια. Η επεξεργασία του όμως γινόταν μετά την εξαγωγή στα εργοστάσια του εξωτερικού.
Ο συνεταιρισμός Κασαπάκη- Φυτάκη ευημερούσε. Οι εξαγωγές πήγαιναν καλά, το Μέγαρο είχε τελειώσει και τώρα ήταν καιρός για νέα επιχειρηματικά σχέδια. Ο Φυτάκης σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν στην Κρήτη μία μονάδα επεξεργασίας κίτρου και να εξάγουν το προϊόν στην τελική του μορφή ως γλυκό έτοιμο και συσκευασμένο σε βαζάκια. Και το σχέδιο θα είχε υλοποιηθεί αν δεν συνέπιπτε με μία πολύ κακή εποχή για τις καλλιέργειες κίτρου στην Κρήτη. Μία ασθένεια προσέβαλε τα δέντρα και τα κίτρα βρέθηκαν να σαπίζουν πάνω τους από την μία μέρα στην άλλη. Η παραγωγή στην αρχή μειωνόταν και τελικά εκμηδενίστηκε. Οι κιτριές στον νομό Ηρακλείου ξεπατώθηκαν αναγκαστικά, αφού δεν υπήρχε τρόπος να ανακάμψει η καλλιέργεια. Και οι απογοητευμένοι παραγωγοί τους προτίμησαν να φυτέψουν οτιδήποτε διαφορετικό, αρκεί να μην ζήσουν πάλι την καταστροφή τους με τα κίτρα.
Η εξαγωγή, λοιπόν, σταμάτησε αναγκαστικά και μαζί της σταμάτησαν και τα σχέδια για το νέο εργοστάσιο, που είχαν ήδη όμως ροκανίσει αρκετά χρήματα από την περιουσία των συνεταίρων.
Τέλος “τύπου Τιτανικού”
Η Γερμανική κατοχή βρίσκει στο ισόγειο του Μεγάρου νέους ενοίκους.
Στεγάζεται πλέον εκεί η Νομαρχία, έναντι αδρού ενοικίου στην οικογένεια Φυτάκη, που κλυδωνίζεται πλέον από οικονομικής απόψεως .
Όμως η περίεργη μοίρα που τιμώρησε την ανθρώπινη αλαζονεία στον “Τιτανικό” φαίνεται ότι έβαλε στο στόχαστρό της και το Μέγαρο. Μία αλλόκοτη συγκυρία έμελλε να το τραυματίσει και από μνημείο πολυτέλειας και μεγαλεπήβολων σχεδιασμών το μετέτρεψε σε ένα ερείπιο, που έμεινε χρόνια να “στοιχειώνει” την αισθητική της πόλης, η οποία κάποτε περηφανευόταν που το φιλοξενούσε.
Παραδόξως μοναδικό θύμα της έκρηξης που έγινε σε μεγάλη ακτίνα ήταν ουσιαστικά μόνο το Μέγαρο.
Ένα Γερμανικό πλοίο με φορτίο πυρομαχικών περνούσε στα ανοιχτά της Κρήτης με προορισμό την Αφρική. Εγγλέζικα αεροπλάνα το εντόπισαν και το βομβάρδισαν. Δεν κατάφεραν ωστόσο να το βυθίσουν. Το Γερμανικό πλήρωμά του αναγκάστηκε να το οδηγήσει στο λιμάνι του Ηρακλείου. Όταν όμως το πλοίο έδεσε στην Ηρακλειώτικη προβλήτα, οι φωτιές από τα αμπάρια έφτασαν στο φορτίο των πυρομαχικών. Η έκρηξη που ακολούθησε ήταν τρομερή και στα θύματά της πέρα από το Γερμανικό σκαρί συμπεριέλαβε και το στολίδι του Ηρακλείου: το Μέγαρο.
Καιρό μετά, το ερειπωμένο πλέον κτήριο, αγοράστηκε από την Μαρίκα Καψή. Η νέα ιδιοκτήτριά του πίστευε ότι αφού ο σκελετός του κτηρίου άντεξε στην πανωλεθρία της έκρηξης θα μπορούσε το όλο οικοδόμημα να αναστυλωθεί και να ανακτήσει την αίγλη του. Το σχέδιο της ήταν να το μετατρέψει σε ένα αριστοκρατικό ξενοδοχείο που θα διατηρούσε αναλλοίωτη την ιστορική μεγάλη σάλα του ισογείου. Ο θάνατός της σήμανε μία ακόμη χαμένη ευκαιρία για το Μέγαρο Φυτάκη, το οποίο ωστόσο παρέμεινε στην ιδιοκτησία των επιχειρήσεων Καψή.
Χρειάστηκε να περάσουν πέντε δεκαετίες, που κουρέλιασαν την όψη του, μέχρι να υπάρξει το νέο σχέδιο για την αξιοποίηση του. Στον ενδιάμεσο χρόνο το Μέγαρο έβρισκε τρόπους να … υπενθυμίζει την παρουσία του. “Εκσφενδόνιζε” κομμάτια από το υλικό του που προσγειώνονταν στα πόδια ανυποψίαστων περαστικών και τους τρομοκρατούσαν. Οι Δημοτικές Υπηρεσίες ζητούσαν εναγωνίως την αποκατάσταση του κτηρίου, έτσι ώστε τουλάχιστον να μην απειλεί την ασφάλεια όσων περνούν από κοντά του. Η εύκολη λύση θα ήταν ασφαλώς η κατεδάφισή του όμως το κτήριο είχε χαρακτηριστεί διατηρητέο κι έτσι δεν θα μπορούσε να κατεδαφιστεί. Μέχρι που σχετικά πρόσφατα αναστηλώθηκε και μετατράπηκε στο πανέμορφο σημερινό ξενοδοχείο.
Οι “περγαμηνές” του Μεγάρου
Για πολλούς παραμένει ανεξήγητο, γιατί το Μέγαρο Φυτάκη θεωρείται τόσο σπουδαίο μνημείο της πόλης. Οι αρχαιολόγοι δίνουν ίσως την πιο πειστική απάντηση. Πέρα από σύμβολο πλούτου και ευημερίας ήταν το πρώτο πολυώροφο κτήριο που απόκτησε το Ηράκλειο. Συχνά στα αρχαιολογικά αρχεία αναφέρεται ως “η πρώτη πολυκατοικία της πόλης”. Παράλληλα, έχει χαρακτηριστεί ως Έργο Τέχνης και Ιστορικό Διατηρητέο Μνημείο. Είναι χαρακτηριστικό δείγμα της πρώτης φάσης εφαρμογής του οπλισμένου σκυροδέματος στο Ηράκλειο, με διαμερίσματα κατοικιών. “Έχει αξιόλογα νεοκλασικά στοιχεία και αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα πολυκατοικίας του μεσοπολέμου και σημείο αναφοράς για την πολεοδομική ανάπτυξη του Ηρακλείου, αναφέρει στην σχετική έκθεσή της η 7η Εφορία Νεωτέρων Μνημείων. Τα νεοκλασσικίζοντα εξωτερικά μορφολογικά στοιχεία (αρχιτεκτονικές προεξοχές, γείσα, πεσσοί, κιγκλιδώματα εισόδων και εξωστών) και η σχέση των ανοιγμάτων στις όψεις συνθέτουν ένα μοναδικό στην πόλη του Ηρακλείου αρχιτεκτόνημα. Μοναδικές στις λεπτομέρειές τους είναι οι ξύλινες εξώπορτες των καταστημάτων στο ισόγειο, οι οποίες είναι διακοσμημένες με ψευδοπαραστάσεις με ραβδώσεις».
Πολύ πρόσφατα η ιστορία του Μεγάρου Φυτάκη … γύρισε σελίδα. Το εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο για πολλά χρόνια κτίριο μετατράπηκε σ’ ένα σύγχρονο πολυτελές ξενοδοχείο. Για να μας θυμίζει ότι το να κατεδαφίζεις τα “ερείπια” του παρελθόντος δεν είναι σώνει και καλά…μονόδρομος. Μαριάννα Κορνάρου
Τετάρτη 21.10.20 Γνωρίστε την Αλεξάνδρεια, μέρος 2ο
Σημεία ενδιαφέροντος
Η αλιευτική συνοικία του Μεξ, με τη χαρακτηριστική εμφάνιση φαβέλλας
- Η Στήλη του Πομπήιου, από τα πιο γνωστά μνημεία της Αλεξάνδρειας, βρίσκεται στην αρχαία ακρόπολή της, κοντά στο αραβικό νεκροταφείο. Το συνολικό ύψος της (συμπεριλαμβανομένης της βάσης) είναι 26,85 μέτρα και για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκε μονόλιθος γρανίτη. Η ονομασία της είναι παραπλανητική καθώς δεν σχετίζεται με τον Πομπήιο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για θριαμβική στήλη προς τιμήν του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, που ανεγέρθηκε το 297/298 για να απαθανατίσει τη νίκη του επί των στασιαστών οι οποίοι είχαν ανακηρύξει αυτοκράτορα τον Λούκιο Δομίτιο Δομιτιανό.
- Οι κατακόμβες Κομ Ελ Σουκάφα (αραβική μετάφραση της αρχαιοελληνικής ονομασίας «Λόφος των οστράκων») βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τη στήλη του Πομπήιου και είναι προσβάσημες μέσω μιας μεγάλης ελικοειδούς κλίμακας. Αποτελούνται από λαβύρινθο πολλαπλών επιπέδων στον οποίο υπάρχουν δεκάδες θάλαμοι κοσμημένοι με λαξευμένους κίονες, αγάλματα και ρωμαιο-αιγυπτιακά θρησκευτικά σύμβολα. Υπάρχουν επίσης πολλές σαρκοφάγοι, νεκρικές κόγχες, καθώς και μεγάλη αίθουσα συμποσίων Ρωμαϊκού τύπου όπου οι συγγενείς των νεκρών παρέθεταν μνημόσυνα γεύματα. Οι κατακόμβες είχαν λησμονηθεί από τους Αλεξανδρινούς μέχρι την ανακάλυψή τους το 1900.
- Ο ναός του Όσιρι στο προάστιο Αμπουκίρ (αρχαία Ταπόσιρι Μάγκνα), δυτικά της Αλεξάνδρειας· χτίσθηκε κατά την εποχή των Πτολεμαίων. Σήμερα είναι ερειπωμένος και σώζονται μόνο ο εξωτερικός τοίχος και οι πυλώνες. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στην περιοχή νεκρόπολη ζώων, καθώς και τεκμήρια που στοιχειοθετούν την άσκηση της λατρείας τους. Εξάλλου, η ύπαρξη ερειπίων χριστιανικής εκκλησίας φανερώνει την αλλαγή χρήσης του ναού σε μεταγενέστερους αιώνες. Βρέθηκαν επίσης κατάλοιπα ρωμαϊκών λουτρών, κυματοθραύστης, αποβάθρες και γέφυρα. Κοντά στην παραλία υπάρχουν τα κατάλοιπα πύργου που κατασκευάστηκε από τον Πτολεμαίο II Φιλάδελφο. Ο εν λόγω πύργος ήταν ομοίωμα του Φάρου της Αλεξάνδρειας, υπό κλίμακα.
Κατακόμβες Κομ Ελ Σουκάφα
- Το Κάστρο Κάιτμπέη βρίσκεται στην είσοδο του ανατολικού λιμένα, στην ανατολική πλευρά της νήσου του Φάρου, εκεί που υψωνόταν κάποτε ο ομώνυμος φάρος. Κτίστηκε από τον Μαμελούκο σουλτάνο Αμπντούλ-Νάσερ Κάιτ Μπέη το 1477 για να προστατεύει την πόλη από τις επιδρομές των Σταυροφόρων. Σήμερα λειτουργεί ως ναυτικό μουσείο.
- Η νεκρόπολη του Μουσταφά Κάμελ· σε αυτό το κοιμητήριο υπάρχουν τέσσερεις τάφοι πλούσια διακοσμημένοι και σε εξαίρετη κατάσταση, εκ των οποίων ο παλαιότερος χρονολογείται στον δεύτερο αιώνα π.Χ.
- Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο στην περιοχή Κομ Ελ-Ντίκα (2ος αιώνας μ.Χ.) διαθέτει 13 ημικυκλικά διαζώματα από λευκό και γκρίζο μάρμαρο και έχει δυνατότητα φιλοξενίας 800 ατόμων. Το μνημείο βρίσκεται στη λοφώδη περιοχή των πτολεμαϊκών Κήπων του Πανός (Πάνειο) που ήταν διάστικτη κατά τη ρωμαϊκή εποχή από βίλλες και λουτρά.
- Το παλάτι Μοντάζα κτίστηκε το 1892 από τον Αμπάς Χιλμή Πασά, τον τελευταίο Χεδίβη της Αιγύπτου. Από τα κτίρια του, το Χαραμλέκ, στεγάζει στο ισόγειό του καζίνο ενώ στους υψηλότερους ορόφους λειτουργεί μουσείο αντικειμένων της βασιλικής οικογένειας. Ένα άλλο κτίριο, το Σαλαμλέκ έχει διαμορφωθεί σε ξενοδοχείο πολυτελείας. Μέρος των κήπων του είναι ανοικτό στο κοινό.
- Το Εθνικό Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας και Αλιευμάτων (δίπλα στο φρούριο Κάιτ Μπέη). Διαθέτει ενυδρείο και μουσειακά εκθέματα.
- Το τζαμί Ελ-Μουσρί Αμπούλ-Αμπάς στη περιοχή Ανφούσι κτίστηκε το 1775 πάνω από τον τάφο του ομώνυμου Σούφι αγίου που έζησε κατά τον 13ο αιώνα. Ο μιναρές του έχει ύψος 73 μέτρα.
- Το τζαμί Αταρίν στην ομώνυμη συνοικία κτίστηκε το 370 και αρχικά ήταν εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο. Μετατράπηκε σε τζαμί μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση της Αιγύπτου.
- Η συνοικία του Μεξ με τα πολυάριθμα σπίτια στριμωγμένα γύρω από το κανάλι Μαχμουντία, όπου είναι συγκεντρωμένες οι περισσότερες αλιευτικές δραστηριότητες της πόλεης.
- Η γέφυρα Στάνλεϋ στην ομώνυμη συνοικία.
- Οι Κήποι Αντωνιάδη και η ομώνυμη βίλα. Πρόκειται για δημόσιο πάρκο με πολλά αγάλματα που σε συνδυασμό με τη βίλα αποτελούν ένα από τα δημοφιλή αξιοθέατα της πόλης. Λέγεται ότι η βίλα είναι μικρογραφία του ανακτόρου των Βερσαλλιών. Κτίστηκε το 1860 από τον Έλληνα τραπεζίτη σερ Τζον Αντωνιάδη από τη Λήμνο και θεωρείται σήμερα ιστορικό μνημείο.
- Ο Ζωολογικός Κήπος της Αλεξάνδρειας.
- Το Παλάτι του Ρας ελ Τιν στην ομώνυμη συνοικία.
- Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας συνιστά σημαντικό πόλο για τους Έλληνες της Αιγύπτου και διακρίνεται για την ιεραποστολική του δράση ανά την Αφρικανική Ήπειρο.
- Η παραλιακή λεωφόρος Κορνίς με τους φοίνικες, διασχίζει απόσταση 15 χιλιομέτρων και είναι γνωστή για τα ιστορικά αξιοθέατα, τα εστιατόρια και τις αγορές της. Το δυτικό άκρο της βρίσκεται στο κάστρο Κάιτ Μπέη και το ανατολικό στην περιοχή των ανακτόρων Μοντάζα. Αποτελεί αγαπημένο τόπο περιπάτου και αναψυχής τόσο των Αλεξανδρινών όσο και των επισκεπτών της πόλης.
- Το συγκρότημα Σαν Στέφανο στην ομώνυμη συνοικία απέχει 9 χιλιόμετρα από το κέντρο και διαθέτει μαρίνα, εμπορικό κέντρο και το πεντάστερο ξενοδοχείο Four Seasons, ένα από τα υψηλότερα κτίρια της πόλης. Η κάτοψή του έχει σχήμα ημισελήνου.
Θρύλοι και παραδόσεις γύρω από την Αλεξάνδρεια
Ο Όμηρος οδηγεί τον Αλέξανδρο στη Φάρο
Κατά την παραμονή του Αλέξανδρου στην Αίγυπτο ο Όμηρος τον επισκέφτηκε σε ένα όνειρο και απήγγειλε τμήματα από την Οδύσσεια στα οποία υπήρχε αναφορά στη νήσο Φάρο. Σύμφωνα με τη διήγηση του Πλούταρχου «ένας άνδρας με αξιοσέβαστο παρουσιαστικό και πάλλευκα μαλλιά φάνηκε να στέκεται δίπλα στον βασιλιά και να απαγγέλει αυτούς τους στίχους: «Υπάρχει ένα νησί στην ταραγμένη θάλασσα, μπροστά στην Αίγυπτο. Οι άνθρωποι το αποκαλούν Φάρο». Αμέσως ο Αλέξανδρος ξύπνησε και πήγε στη Φάρο που ήταν ακόμη νησί. Όταν αντιλήφθηκε τα φυσικά πλεονεκτήματα της περιοχής είπε ότι ο Όμηρος δεν ήταν μόνο θαυμάσιος από όλες τις άλλες απόψεις, αλλά επίσης ο σοφότερος των αρχιτεκτόνων, και εκπόνησε το σχέδιο της πόλης του προσαρμόζοντάς το στη συγκεκριμένη τοποθεσία».
Η ιστορία της αποτύπωσης του σχεδίου της πόλης επί του εδάφους
Λόγω έλλειψης κιμωλίας με την οποία αποτυπώνονταν επί του εδάφους οι ακριβείς θέσεις των μελλοντικών δρόμων και των δημόσιων κτιρίων, ο Δεινοκράτης χρησιμοποίησε κριθάλευρο. Αλλά πριν τελειώσει η χάραξη του σχεδίου σμήνη πουλιών εφόρμησαν και καταβρόχθισαν το αλεύρι. Πολλοί ερμήνευσαν το γεγονός ως κακό οιωνό (και μάλιστα για έναν οικισμό που θα έφερε το όνομα του Αλέξανδρου), αλλά ο προσωπικός μάντης του στρατηγού είχε διαφορετική άποψη: το συμβάν, εξήγησε, προοιώνιζε ότι η Αλεξάνδρεια θα παρείχε μελλοντικώς τροφή ικανή να συντηρήσει όλη την ανθρωπότητα.
Ο Φάρος ως τηλεσκόπιο και όπλο καταστροφής πλοίων
Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας Σελίδα χειρογράφου από το “Βιβλίο των θαυμάτων” .
Αρκετές αρχαίες πηγές δίνουν περιγραφές του «πύργου», με διαφορετική κατά περίπτωση αξιοπιστία. Ο Στράβωνας (63 π.Χ.-23 μ.Χ.) λέει πως ο καθρέπτης του αντανακλούσε το φως δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο ποιητής Πόπλιος Παπίνιος Στάτιος (40-90 μ.Χ.) γράφει πως το φως του έμοιαζε με τη σελήνη. Ο μοναχός Επιφάνιος αναφέρει ότι το ύψος του έφτανε τα 560 μέτρα. Οι θεωρίες για την κατασκευή του κατόπτρου είναι αντικρουόμενες· κάποιοι υποστηρίζουν ότι χρησιμοποιήθηκε στιλβωμένο μέταλλο, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι κατασκευάστηκε από γυαλί του οποίου η μία όψη ήταν επαργυρωμένη. Ο Φάρος, ως ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, παρέμεινε πόλος έλξης τουριστών καθ’ όλη τη μεσαιωνική περίοδο και προσέλκυε πολλούς ταξιδιώτες που καταπλήσσονταν από το μέγεθός του. Επιστρέφοντας στα πάτρια εδάφη οι τελευταίοι επιχειρούσαν να εντυπωσιάσουν το κοινό τους με φαντασιακές αφηγήσεις πράγμα που οδήγησε στην εξύφανση διάφορων θρύλων. Για παράδειγμα, ο Άραβας περιηγητής Αμπού Χαμίντ αλ Γκαρνάτι λέει ότι σκοπός του καθρέπτη ήταν να εστιάζει τις ακτίνες του ήλιου σε εχθρικά πλοία που προσέγγιζαν το λιμάνι, με στόχο την πυρπόλησή τους. Ο Άραβας γεωγράφος και ταξιδιώτης του 10ου αιώνα Ιμπν Χαουκάλ ισχυρίστηκε ότι η κατασκευή, στο σύνολό της, ήταν αστρονομικό παρατηρητήριο. Ο Ιμπν Κχορδαδμπέχ γράφει κατά τον 9ο αιώνα ότι με το τηλεσκόπιο του Φάρου ήταν δυνατή η παρατήρηση ανθρώπων στην Κωνσταντινούπολη. Με τις παραπάνω απόψεις φαίνεται ότι συντασσόταν ο αρχαιολόγος Χάινριχ Τηρς ο οποίος προσπάθησε να αποδείξει ότι ο Φάρος χρησιμοποιούνταν ως τηλεσκόπιο.
Η ιστορία της καθιέρωσης του Σάραπη ως πολιούχου θεότητας
Σύμφωνα με τον θρύλο ο Πτολεμαίος Σωτήρας ονειρεύτηκε το κολοσσιαίο άγαλμα κάποιου θεού, ο οποίος τον πρόσταξε να τον μεταφέρει το συντομότερο στην Αλεξάνδρεια· επειδή δεν γνώριζε πού βρισκόταν το άγαλμα διηγήθηκε το όραμα στον πολυταξιδεμένο Σωσίβιο, ο οποίος του είπε ότι είχε δει έναν τέτοιον κολοσσό στη Σινώπη. Ο Πλούταρχος αναφέρει σχετικά: «Ο βασιλιάς ανέθεσε στον Σωτέλη και τον Διονύσιο να μεταφέρουν πάση θυσία το άγαλμα στην Αλεξάνδρεια και –μετά από πολύ χρόνο και με κόπο– οι τελευταίοι κατάφεραν με τη βοήθεια της Θείας Πρόνοιας να κλέψουν το άγαλμα και να του το παραδώσουν. Όταν ο Τιμόθεος (ο εξηγητής των ιεροτελεστιών) και ο Αιγύπτιος ιερέας Μανέθωνας το εξέτασαν, αποφάνθηκαν ότι απεικόνιζε τον Πλούτωνα και έπεισαν τον Πτολεμαίο ότι [στην πραγματικότητα] δεν ανήκε σε κανένα άλλο θεό, παρά στον Σάραπη. Βέβαια, στη Σινώπη αποκαλούνταν Πλούτωνας, αλλά στην Αίγυπτο έπρεπε να έχει το κατάλληλο αιγυπτιακό όνομα, το οποίο ήταν Σάραπης. Και όσα παραδίδει ο Ηράκλειτος ο φυσικός, ότι δηλαδή ο Άδης και ο Διόνυσος είναι ένα και το αυτό, οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Θα ήταν κατά συνέπεια λογικό να ταυτίσουν τον Όσιρι με τον Διόνυσο και να σχηματίσουν ένα νέο όνομα από τα ονόματα του Όσιρι και του ταύρου Άπι. Αφού λοιπόν άλλαξε η φύση και η ονομασία του Όσιρι, ο Σάραπης έγινε κοινός θεός όλου του κόσμου, μιας και ο Όσιρις λατρεύεται από τους Αιγύπτιους και ο Διόνυσος από τους Έλληνες». Στην πραγματικότητα το τεράστιο άγαλμα ήταν πιθανότατα έργο του γλύπτη Βρύαξη Β΄.
Η καταστροφή των βιβλίων της Βιβλιοθήκης από τους Άραβες
Ο μονοφυσίτης επίσκοπος και ιστορικός του 13ου αιώνα Αμπντούλ Φαράγκ παραδίδει πως ο φημισμένος Χριστιανός λόγιος Ιωάννης Φιλόπονος (490-570 μ.Χ.), έχοντας φιλικές σχέσεις με τον Άραβα στρατηγό Αμρ ελ Ας, του ζήτησε ως δώρο τα βιβλία της Βιβλιοθήκης που [υποτίθεται ότι] είχαν μείνει ως τότε άθικτα. Ο Αμρ εξέταζε το αίτημα του Φιλόπονου με συμπάθεια, αλλά θεώρησε καθήκον του να αναφέρει το ζήτημα στον Χαλίφη. Η λακωνική απάντηση του Ομάρ διδάσκεται μέχρι σήμερα στο μάθημα της λογικής: «Σχετικά με τα βιβλία που αναφέρεις, εάν μεν το περιεχόμενό τους συμφωνεί με το Βιβλίο του Θεού, είναι άχρηστα, εάν όχι είναι επιζήμια· κατά συνέπεια να τα καταστρέψεις. Κατόπιν αυτού ο Αμρ διέταξε να κατανεμηθούν τα βιβλία στα 4.000 λουτρά της πόλης και να χρησιμοποιηθούν ως καύσιμος ύλη για τη θέρμανση του νερού». Η καύση των βιβλίων διήρκεσε έξη μήνες.
Η Κόμη της Βερενίκης
Αμέσως μετά το γάμο του με τη Βερενίκη Β΄ ο Πτολεμαίος Γ΄ Ευεργέτης αναχώρησε από την Αίγυπτο για να υποστηρίξει την αδερφή του, που ονομαζόταν επίσης Βερενίκη, στον Τρίτο Συριακό πόλεμο. Ο Καλλίμαχος μάλιστα αναφέρει πως ο Ευεργέτης άφησε τη βασίλισσα στο νυφικό της κρεβάτι. Ο θρύλος λέει πως η Βερενίκη αφιέρωσε στη θεά Αφροδίτη και συγκεκριμένα στον ναό της στο Ζεφύριο τα πλούσια μαλλιά της, προκειμένου ο Πτολεμαίος να επιστρέψει ασφαλής. Τελικά ο φαραώ επέστρεψε νικηφόρος και η Βερενίκη εκπλήρωσε το τάμα της. Την άλλη μέρα όμως τα μαλλιά της είχαν εξαφανιστεί από τον ναό. Ο αυλικός Κόνων, μαθηματικός και αστρονόμος από τη Σάμο, υποστήριξε πως οι θεοί τοποθέτησαν τη χαμένη κόμη ανάμεσα στα αστέρια. Ο εν λόγω αστερισμός φέρει ακόμη και σήμερα το όνομα «Κόμη της Βερενίκης» (Coma Berenice) ή «Πλόκαμος της Βερενίκης». Ο Καλλίμαχος απαθανάτισε το γεγονός σε ποίημά του από το οποίο σώζονται μικρά αποσπάσματα και μετάφρασή του στα λατινικά από τον Κάτουλλο
Τρίτη 20.10.20 Γνωρίστε την Αλεξάνδρεια, μέρος 1ο (Βικιπαίδεια)
Αλεξάνδρεια ή Ρακώτις είναι η 2η μεγαλύτερη πόλη και το κυριότερο λιμάνι της Αιγύπτου. Ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Αλέξανδρο τον Μέγα και είναι η δεύτερη πρωτεύουσα της σύγχρονης Αιγύπτου μετά το Κάιρο. Κατά την αρχαιότητα υπήρξε το σπουδαιότερο λιμάνι και πρωτεύουσα της χώρας, ενώ στην ακμή της αποτελούσε το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο ολόκληρης της Βόρειας Αφρικής και μία από τις επιφανέστερες εστίες πολιτισμού του κόσμου, διάσημη για τη βιβλιοθήκη και τον Φάρο της, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.
Η σύγχρονη Αλεξάνδρεια έχει εξελιχτεί σε μεγάλο θαλάσσιο εμπορευματικό κόμβο και εξυπηρετεί περί το 80% των αιγυπτιακών εισαγωγών και εξαγωγών. Είναι επίσης φημισμένος τουριστικός προορισμός και σημαντικό βιομηχανικό κέντρο λόγω των αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου που ξεκινούν από το Σουέζ. Ο πληθυσμός της είναι 4.800.000 (2015).
Ελληνιστική περίοδος
Άρχισε να ακμάζει, όταν έγινε πρωτεύουσα της Αιγύπτου μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, κατά τη βασιλεία του Πτολεμαίου Α’ Σωτήρα (367–283 π.Χ). Ο τελευταίος επικράτησε το 321 π.Χ. στη σύγκρουση των επιγόνων για την κατοχή της σορού του Αλέξανδρου που θεωρούνταν σύμβολο ισχύος και εξουσίας και τη μετέφερε στην Αλεξάνδρεια από όπου τελικά χάθηκε μετά την απομάκρυνσή της από τη θέση που φυλασσόταν.
Την πόλη κοσμούσε ο Φάρος της Αλεξάνδρειας καθώς και το Μουσείο, μέρος του οποίου ήταν η διάσημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Υπό τη δυναστεία των Πτολεμαίων η Αλεξάνδρεια έφτασε να θεωρείται μέσα σε έναν αιώνα η μεγαλύτερη πόλη του τότε κόσμου. Ο όγκος των εμπορικών συναλλαγών αυξήθηκε και έγινε κέντρο πολιτισμού και γραμμάτων στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, στη συνέχεια η κακοδιοίκηση, οι δυναστικές έριδες και οι αναμείξεις της Ρώμης στις εσωτερικές της υποθέσεις την οδήγησαν σε τέτοια παρακμή ώστε το 80 π.Χ. η πόλη τέθηκε επισήμως υπό ρωμαϊκή κηδεμονία σύμφωνα με την (αμφιλεγόμενη) διαθήκη του Πτολεμαίου ΙA΄ Αλέξανδρου B΄.
Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή
Το 48 π.Χ. ο Ιούλιος Καίσαρας έθεσε προσωρινά την Αλεξάνδρεια υπό ρωμαϊκή κατοχή. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων που επακολούθησαν τμήμα της βιβλιοθήκης καταστράφηκε μαζί με 40.000 παπύρους.
Κατά τη διανομή του κράτους στους επιγόνους του Ιούλιου Καίσαρα ο Μάρκος Αντώνιος πήρε την Αίγυπτο και συγκυβέρνησε με τη βασίλισσα Κλεοπάτρα Ζ’, την τελευταία των Πτολεμαίων.
Το 31 π.Χ. ο Οκταβιανός (ο μετέπειτα Αύγουστος) νίκησε τον στόλο της Κλεοπάτρας στη ναυμαχία του Ακτίου και ύστερα από έναν χρόνο η Αλεξάνδρεια έγινε επισήμως μέρος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ήταν τότε η μεγαλύτερη από τις επαρχιακές πρωτεύουσες, με πληθυσμό 300.000 κατοίκων και πολυάριθμων σκλάβων. Το 115 μ.Χ., επί Τραϊανού, στον λεγόμενο πόλεμο του Κίτου καταστράφηκε μεγάλο μέρος της από τις μάχες με τους εξεγερμένους Εβραίους. Κατά την εποχή των αυτοκρατόρων Δεκίου και Βαλεριανού έγιναν διωγμοί εναντίον των χριστιανών, ενώ το 269 μ.Χ. η βασίλισσα της Παλμύρας Ζηνοβία κήρυξε τον πόλεμο στους Ρωμαίους και κατέλαβε την Αίγυπτο. Στις επιχειρήσεις ανακατάληψης της Αλεξάνδρειας από τον Αυρηλιανό το 297 ισοπεδώθηκε η συνοικία του Βρουχείου και η Βιβλιοθήκη. Τεράστιες ζημιές προκάλεσε και το τσουνάμι που ακολούθησε τον σεισμό της Κρήτης το 365. Μάλιστα, το γεγονός μνημονευόταν επί πολλά χρόνια ως «μέρα τρόμου».
Μετά τη διαίρεση της διοίκησης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Δυτική και Ανατολική το 381 μ.Χ., η επαρχία Αιγύπτου πέρασε στη δικαιοδοσία των Βυζαντινών ως Διοίκηση Αιγύπτου. Ο Κυβερνήτης της έφερε τον τίτλο του “Αυγουστάλιου Επάρχου” και είχε την έδρα του στην Αλεξάνδρεια. Το 619 η Αλεξάνδρεια πέρασε στα χέρια των Σασσανιδών Περσών. Χάρη στη συμφωνία του αυτοκράτορα Ηράκλειου με τον Πέρση στρατηγό Σαρβαραζά οι Βυζαντινοί την επανάκτησαν το 629 και την κράτησαν για δεκατρία ακόμη χρόνια.
Αραβική περίοδος
Είσοδος του Βοναπάρτη στην Αλεξάνδρεια, λάδι σε καμβά, περ. 1800, Βερσαλλίες
Μωχάμετ Άλη
Η Μάχη της Αλεξάνδρειας
Όταν οι Άραβες κατέλαβαν την Αλεξάνδρεια το 642 η πόλη είχε απωλέσει την παλιά της ευημερία, πράγμα που οφειλόταν κατά κύριο λόγο στη μείωση του θαλάσσιου εμπορίου. Η παρακμή της συνεχίστηκε περαιτέρω λόγω της μεταφοράς της πρωτεύουσας στο Κάιρο το 969 από τους σιίτες Φατιμίδες. Το χαλιφάτο των Φατιμιδών διατηρήθηκε μέχρι το 1171 όταν ο Σαλαντίν ίδρυσε τη δυναστεία των Αγιουβιδών και ενσωμάτωσε το κράτος των Φατιμιδών στο σουνιτικό χαλιφάτο των Αββασιδών. Το 1250 οι Μαμελούκοι ανέτρεψαν τους Αββασίδες και εγκαθίδρυσαν φεουδαρχικό σύστημα. Η παρακμή της Αλεξάνδρειας επιταχύνθηκε τον 14ο αιώνα όταν το κανάλι που τη συνέδεε με τον Νείλο αχρηστεύτηκε από φερτά υλικά. Την ίδια εποχή το γόητρό της δέχτηκε ισχυρό πλήγμα λόγω της καταστροφής του εμβληματικού Φάρου της από τον ισχυρό σεισμό του 1309. Το 1517 η Αίγυπτος κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς και εντάχθηκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία, αρχικά ως επαρχία της και από το 1867 έως το 1914 ως ανεξάρτητο χεδιβάτο. Κατά το διάστημα αυτό δεν ήταν λίγοι οι Έλληνες που ανέλαβαν σημαντικά αξιώματα. Μεταξύ αυτών σημαντικότερος ήταν ο Ραγίβ Πασάς που ανελίχθηκε στη θέση του πρωθυπουργού το 1882. Στο πλαίσιο της εκστρατείας του στην Αίγυπτο ο Ναπολέων κατέλαβε την Αλεξάνδρεια το 1798, αλλά η πόλη παρέμεινε υπό γαλλική διοίκηση μόλις μέχρι το 1801 οπότε έπεσε στα χέρια των Άγγλων.
Ο βομβαρδισμός της Αλεξάνδρειας από τους Άγγλους το 1882
Αξίζει να αναφερθεί ότι ο πληθυσμός της εκείνη την εποχή είχε συρρικνωθεί σε 4000 κατοίκους και η σπουδαιότητά της ως θαλάσσιου εμπορευματικού κόμβου είχε μειωθεί δραματικά λόγω του ανταγωνισμού που υφίστατο από την παράκτια πόλη Ροζέτα από την οποία εξάγονταν μεγάλες ποσότητες ρυζιού. Η πόλη αναγεννήθηκε σταδιακά μετά το 1819 όταν ο Μωχάμετ Άλη (Μεχμέτ Αλή πασάς, Καβάλα 1769 – Αλεξάνδρεια 1849) αποπεράτωσε ένα νέο κανάλι (γνωστό σήμερα ως «Κανάλι Μαχμουντία») που τη συνέδεε με τον Νείλο και την ανέδειξε σε μεγάλο λιμένα και ναύσταθμο. Ο ικανός αυτός ηγεμόνας έθεσε τις βάσεις για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και ενθάρρυνε την εγκατάσταση των ξένων και ιδιαίτερα των Ελλήνων. Πράγματι, ενώ το 1803 η ελληνική παροικία στην Αλεξάνδρεια αριθμούσε σαράντα οικογένειες, το 1872 ο πληθυσμός της, σύμφωνα με το πρώτο ημερολόγιο που τυπώθηκε στα ελληνικά με τίτλο “Αιγυπτιακόν Ημερολόγιον”, έφτανε τους 25.000 κατοίκους.
Το 1825, σε μια τολμηρή αλλά αποτυχημένη καταδρομική ενέργεια, ο Κανάρης επιχείρησε να πυρπολήσει τον Αιγυπτιακό στόλο που ήταν ελλιμενισμένος στην Αλεξάνδρεια, έτοιμος να μεταφέρει στρατεύματα στην Πελοπόννησο. Τον Απρίλιο του 1843 ιδρύθηκε η Ελληνική Κοινότητα της Αλεξάνδρειας. Πρώτος πρόεδρός της διετέλεσε ο Μιχαήλ Τοσίτσας. Τον διαδέχθηκαν ο Στέφανος Ζιζίνιας, ο Δημήτριος Ρίζος κ.ά. Μεταξύ των προσωπικοτήτων που ανέλαβαν αργότερα τα ινία της Ε.Κ.Α. σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν οι Θεόδωρος Ράλλης και Γεώργιος Αβέρωφ. Κατά τον 19ο αιώνα εγκαταστάθηκαν στην Αλεξάνδρεια πολλοί ξένοι, οι οποίοι το 1907 έφτασαν να αποτελούν το 25% του συνολικού πληθυσμού. Το 1882 κατά τη διάρκεια πατριωτικής εξέγερσης με ηγέτη τον συνταγματάρχη Άχμεντ Ουράμπι ή Αράμπι Πάσα (επανάσταση του Ουράμπι) εναντίον της ευρωπαϊκής επικυριαρχίας σημειώθηκαν επεισόδια εις βάρος των ξένων τα οποία πρόσφεραν το πρόσχημα στους Άγγλους για να βομβαρδίσουν την πόλη. Μετά την κατάληψη του Καΐρου οι τελευταίοι ανακήρυξαν την Αίγυπτο αγγλικό προτεκτοράτο και παρέμειναν εκεί μέχρι το 1922. Όντας η κύρια ναυτική βάση των συμμάχων στην Ανατολική Μεσόγειο κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αλεξάνδρεια βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς.
Η πολυάριθμη ελληνική παροικία της Αιγύπτου (αριθμούσε 63.000 μέλη το 1907) ενισχύθηκε περαιτέρω από το μεταναστευτικό ρεύμα της δεκαετίας του 1920, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από Έλληνες Ιταλούς και Εβραίους. Στην απογραφή του 1927 καταγράφτηκαν στην Αλεξάνδρεια 37.106 ομογενείς που κατοικούσαν γύρω από την εκκλησία και το μοναστήρι του Αγίου Σάββα. Στην ίδια περιοχή υπήρχε ομογενειακό νοσοκομείο και λειτουργούσε Ελληνικό σχολείο και ξενώνας. Το 1952 ξέσπασε εξέγερση με ηγέτη τον
Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ που επεδίωκε την εθνική και οικονομική ανεξαρτησία της χώρας. Έκτοτε η κατάσταση για τους ξένους επιδεινώθηκε λόγω της εχθρικής στάσης του εγχώριου πληθυσμού. Η κρίση κορυφώθηκε το 1956, μετά την εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ και την επακόλουθη αποτυχημένη επέμβαση βρετανικών, γαλλικών και ισραηλιτικών δυνάμεων. Ο Νάσερ απάντησε το 1957 με την κρατικοποίηση των βιομηχανιών, τη δήμευση των περιουσιών των αλλοδαπών και την υλοποίηση της ιδέας του Σοσιαλιστικού Παναραβισμού μέσω της ίδρυσης της Ενωμένης Αραβικής Δημοκρατίας (1958). Παράλληλα τέθηκαν σε ισχύ νέοι νόμοι που απέκλειαν τους εποίκους από το εξωτερικό εμπόριο, τις δημόσιες υπηρεσίες, τη γεωργία, ορισμένους τομείς της βιομηχανίας κλπ. Οι εξελίξεις αυτές ανάγκασαν χιλιάδες Έλληνες και άλλους ξένους να εγκαταλείψουν τη χώρα. Πολλά ελληνικά σχολεία, ιδρύματα, και εκκλησίες διέκοψαν τη λειτουργία τους και η
Ελληνική Διασπορά συρρικνώθηκε σε λιγότερους από 5.000 ομογενείς. Σύμφωνα με μια νέα άποψη η αποχώρηση των Ελλήνων από την Αίγυπτο δεν συνδέεται με τις κρατικοποιήσεις του Νάσερ στο βαθμό που θέλει η επικρατούσα αντίληψη. Υποτίθεται αντίθετα ότι οι Αιγυπτιώτες έγιναν σταδιακά ξένοι σε ένα περιβάλλον υπό μετασχηματισμό με αφετηρία το 1937, τη χρονιά δηλαδή που καταργήθηκαν τα αποικιακού τύπου προνόμια των διομολογήσεων. Η διαδικασία της αποχώρησης των ομογενών υπήρξε μακρόχρονη με ορόσημα αφενός το πραξικόπημα των Ελεύθερων («εκσυγχρονιστών») Αξιωματικών το 1952 και αφετέρου την άνοδο στην εξουσία του Νάσερ. Κατά το διάστημα αυτό η ελληνική παροικία της Αιγύπτου βρέθηκε σε σύγχυση και χωρίς καθαρό προσανατολισμό μπροστά στις νέες προκλήσεις. Σε αυτό συνέβαλε κατά κάποιον τρόπο και η συγκεχυμένη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους.
Η οικονομική κατάσταση στην Αλεξάνδρεια επιδεινώθηκε το 1967, όταν λόγω του Πολέμου των Έξη Ημερών με το Ισραήλ έκλεισε η
διώρυγα του Σουέζ και επλήγη το εμπόριο. Παρά τη δραματική μείωση του πληθυσμού της εκεί παροικίας, η σύγχρονη Αλεξάνδρεια εξακολουθεί να αποτελεί έδρα του ομώνυμου
Ορθόδοξου Πατριαρχείου και της Πατριαρχικής Θεολογικής Σχολής.
Δευτέρα 12.10.20 Διάρκεια ημέρας, πλανητών δηλαδή μια πλήρης περιστροφή. Συγκριτικά στοιχεία.
https://gr.pinterest.com/pin/381820874662311292/?nic_v2=1a5nwawTS
Κυριακή 11.10.20 Η τέχνη της μοναδικότητας. Ο κόσμος της μεταξοτυπίας
Ο Μανώλης Αγγελάκης μας εισάγει στον κόσμο της μεταξοτυπίας, της διαδρομής του στην τέχνη που παρέλαβε απ’ τον πατέρα του να την εξελίξει μέσα από μιοιράζεται ανοιχτά τα μυστικά της τέχνης του και μέσω της αναζήτησης, του πειραματισμού και της δημιουργικής συνεργασίας με τις εικαστικνες, μας διδάσκει πως η τυπογραφική τέχνη στο σύγχρονο βιομηχανοποιημένο κόσμο μπορεί ν’ αφήσει ανεξίτηλα στο χρόνο τα προσωπικά στία του δημιουργού της.
Σκηνοθέτης: Νίκος Δροσάκης
Δ. Φωτογραφίας: Πάνος Γκόλφης
Ηχοληψία: Γιώργος Πόταγας
Post Production: Γιώργος Αλεφάντης
Παραγωγή: SEE – Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών για λογαριασμό της ΕΡΤ Α.Ε.
https://www.ertflix.gr/ellinika-docs/es-afrion-ta-spoudea/es-ayrion-ta-spoydaia-i-techni-tis-monadikotitas/?fbclid=IwAR0gITbUTFQcZhsfNCpplvdwQtqQjg0vL5ZdiPXVMc2QjxoJiy2A_s3FrK4
Ερωτόκριτος: Το γλυκόλαλο, μελίρρυτο τραγουδιστό παραμύθι της Κρήτης Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης
Ο «Ερωτόκριτος» είναι ένα εμπνευσμένο έμμετρο ερωτικό μυθιστόρημα με 10010 στίχους.
Αφιερωμένο στη Μνήμη των γιαγιάδων και παππούδων μου: Κατίγκω Φασουλάκη- Καζαμιάκη, Κωσταντή Καζαμιάκη, Ζουμπουλιά Ντακανάλε- Σαλούστρο, Γιαγκάκη Σαλούστρο που μου μετέδωσαν την αγάπη για τον Ερωτόκριτο.
Ο Ερωτόκριτος λέει στην Αρετούσα: Ήκουσες τα μαντάτα,.. ο κύρης μ` εξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;
Στη σημερινή Κρήτη είναι ακόμα ζωντανή η παράδοση του «Ερωτόκριτου». Υπάρχουν πολλοί ακόμη, που γνωρίζουν απ` έξω, μεγάλα τμήματα ή ολόκληρο το έργο. Κάθε Έλληνας, αλλά και κάθε άνθρωπος, όταν διαβάζει το ποίημα ή ακούει τα τραγούδια του «Ερωτόκριτου» κατακλύζεται από ευχάριστα συναισθήματα για το βάθος και την ποιότητα του ελληνικού πολιτισμού.
Ο «Ερωτόκριτος» γράφτηκε από τον Κορνάρο στο διάστημα 1600- 1610. Ο Κορνάρος έζησε στα χρόνια της Κρητικής Αναγέννησης και μάλιστα πέθανε την ίδια χρονιά, το 1614, με τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο. Το 2014 συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από το θάνατό του Κορνάρου και του Θεοτοκόπουλου. Σε πολλά μέρη πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις και ομιλίες.
Σύγχρονοι του Βιντσέντζου Κορνάρου ήταν οι: Γεώργιος Χορτάτζης, Μιχαήλ Δαμασκηνός, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Τιντορέτο, Καραβάτζο, Τορκουάτο Τάσσο, Θερβάντες, Σαίξπηρ, Μοντεβέρντι, Κέπλερ, Γαλιλαίος, Τύχο Μπράχε, Τζορντάνο Μπρούνο,..
Στο τέλος του έργου μας συστήνεται ο ποιητής.
ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ είν` ο ποιητής και στη γενιά ΚΟΡΝΑΡΟΣ
Που να βρεθεί ακριμάτιστος, σα θα τον πάρη ο Χάρος.
Στη Στείαν εγεννήθηκε, στην Στείαν ενεθράφη,
Εκεί καμε και κόπιασε ετούτα που σας γράφει.
Στο Κάστρο επαντρεύτηκε σαν ορμηνεύγει η φύση,
Το τέλος έχει να γενεί όπου ο Θεός ορίση.
Για να δείτε ολόκληρο το άρθρο κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο (Link).
Τετάρτη 7.10.20 Ένα καινούργιο βιβλίο που αφορά τη Βιάννο, κυκλοφόρησε την 1η του Οκτώβρη 2020 με τίτλο:
«Απομνημονεύματα του Νίκου Κατσαράκη (1903-1986)»
από την περίοδο της γερμανικής κατοχής στη Βιάννο,
σε επιμέλεια, σχολιασμό της Άννας Μανουκάκη-Μεταξάκη.
Άλλη μια σημαντική καταγραφή γι’ αυτή την τόσο τραγική και συγχρόνως ιστορικά ενδιαφέρουσα σελίδα της ιστορίας του τόπου μας, από έναν πρωταγωνιστή των γεγονότων.
Η επιμελήτρια της έκδοσης Άννα Μανουκάκη-Μεταξάκη γράφει για τον Νίκο Κατσαράκη.
«Η τελευταία του προσφορά στην ιστορική αλήθεια και δικαιοσύνη στους λαϊκούς αγώνες και στην αγαπημένη του Βιάννο είναι τα Απομνημονεύματά του, που τα έγραψε όχι για να ερμηνεύσει τη στάση του ή να απαντήσει στους επικριτές του, αλλά και για να αποτελέσουν «ες αεί» μιαν ιστορική μαρτυρία.»
Νιώθουμε την ανάγκη να συγχαρούμε τον αγαπητό μας Γιώργο Κατσαράκη, γιο του συγγραφέα, για την απόφαση του να εκδώσει το βιβλίο αυτό και να προσφέρει τόσο στους Βιαννίτες, όσο και στους ιστορικούς και μελετητές της περιόδου αυτής μια πολύτιμη ιστορική πηγή.
Το Διοικητικό Συμβούλιο ευχαριστεί θερμά για την προσφορά του βιβλίου στο Βλαχάκειο Πνευματικό Κέντρο Βιάννου προκειμένου να το διαθέσει και από τα έσοδα να ενισχυθεί η δράση του. Η κίνηση αυτή είναι κάτι που μας συγκινεί ιδιαίτερα λόγω του συμβολισμού της αλλά και της άσχημης οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται τον τελευταίο καιρό το Πνευματικό Κέντρο. Ελπίζουμε σύντομα να ομαλοποιηθεί η ζωή μας και κάτω από κανονικές συνθήκες να κάνουμε μια κανονική παρουσίαση του βιβλίου τόσο στο Ηράκλειο όσο και στη Βιάννο. Στο τέλος αυτού του κειμένου σάς ενημερώνουμε για τους τόπους και τρόπους διάθεσης του βιβλίου.
Ο Γιώργος Κατσαράκης γράφει για το βιβλίο:
Τον Μάρτιο του 2021 κλείνουν τριάντα πέντε χρόνια από τον θάνατο του πατέρα μου. Όλα αυτά τα χρόνια με βασάνιζε η επιθυμία του να εκδοθούν τα απομνημονεύματά του – η αυτοβιογραφία που είχε συγγράψει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Οι οκτακόσιες χειρόγραφες σελίδες μέσα στις οποίες περιέγραψε το δύσβατο δρόμο που από τα φοιτητικά του χρόνια ακολούθησε επιδιώκοντας να υπηρετήσει τα ιδανικά του, δίχως να υπολογίσει τις συνέπειες για την προσωπική του ζωή.
Δέχτηκα πολλές φορές πιέσεις από τον Γιώργο Χρηστάκη και, τον Κώστα Στεφανάκη, δύο υψηλής παιδείας και ήθους Βιαννίτες, να τους παραχωρήσω αυτά τα χειρόγραφα για να τα εκδώσουν ή να χρησιμοποιήσουν στοιχεία στο υπό έκδοση τότε, δικό τους, εξαιρετικό βιβλίο για τα γεγονότα της Βιάννου.
Δύο είναι οι λόγοι που δεν ήθελα την πρώιμη έκδοση αυτού του βιβλίου. Ο πρώτος ήταν ότι ήθελα να διασφαλίσω τη διασταύρωση των όσων αναφέρονται με άλλες ιστορικές πηγές. Γιατί αυτά που περιγράφονται από τον πατέρα μου είναι προϊόν αναμνήσεων. Δεν κρατούσε σημειώσεις τον χρόνο που συνέβαιναν τα γεγονότα και η ανασκαφή της μνήμης ενέχει τον κίνδυνο της αθέλητης ανακρίβειας ή ακόμα και της υποκειμενικής ερμηνείας.
Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι δεν ήθελα να εκδοθεί το μέρος των απομνημονευμάτων που αναφέρονται στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου και των λαϊκών αγώνων που ακολούθησαν έως ότου να ηρεμήσουν τα πάθη και αποκατασταθεί η δημοκρατία. Δεν είναι πιστεύω σωστό να ξύνονται πληγές που έχουν πάψει να αιμορραγούν. Έτσι το βιβλίο που σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει περιλαμβάνει μόνο την περίοδο μέχρι το 1945. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η περίοδος 41-45, κατά την οποία ο αφηγητής συμμετείχε από την πρώτη στιγμή σε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν στην ευρύτερη περιοχή: οργάνωση Ραυτόπουλου, Μπαντουβά-Ποδιά, ΕΑΜ –ΕΛΑΣ
Θέλω και από αυτή τη θέση να ευχαριστήσω από καρδιάς την ΄Αννα Μανουκάκη – Μεταξάκη. Δεν είναι μόνο η εξαιρετική και κοπιώδης εργασία που προσέφερε για να εκπληρωθεί η πρώτη προϋπόθεση που έθετα για την έκδοση του βιβλίου – η ιστορική αλήθεια – αλλά κυρίως γιατί η γνωριμία μας έγινε η αφορμή για την έκδοση αυτού του βιβλίου. Το ύφος με το οποίο με αντιμετώπισε όταν συναντηθήκαμε τυχαία, όπου με αυστηρότητα μου είπε ότι δεν έχω το δικαίωμα να μην δώσω στη δημοσιότητα τα απομνημονεύματα του Νίκου Κατσαράκη, τον οποίο συναντά πολύ συχνά στις έρευνες που διεξάγει για την ιστορία της περιοχής, με βοήθησε να βγάλω από τις πλάτες μου το δυσβάστακτο συναισθηματικό φορτίο που μου κληροδότησε ο πατέρας μου και να προχωρήσω στην έκδοση. Σε ευχαριστώ, Άννα, και γι’ αυτή την αφύπνιση. Ευχαριστώ επίσης τον Κώστα Ψυχογιό που ανέλαβε την αισθητική επιμέλεια της έκδοσης. Είναι ο αρχιτέκτονας του βιβλίου.
Η διάθεση του βιβλίου θα γίνει από το Βλαχάκειο Πνευματικό Κέντρο της Βιάννου και από επιλεγμένα απ’ αυτό βιβλιοπωλεία του Ηρακλείου της Βιάννου και της Αθήνας. Στο ίδρυμα θα παραμείνουν τα έσοδα από την πώληση, ως μια ελάχιστη συμβολή στη λειτουργία του κέντρου, ένα μνημόσυνο στη μνήμη των Περικλή Βλαχάκη, Απόστολου Ψαρολογάκη και Νίκου Κατσαράκη, τριών αχώριστων φίλων, μέχρι το τέλος της ζωής τους.
————————————————————————————————
Το βιβλίο διατίθεται στην τιμή των 15€ και μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα παρακάτω μέρη:
- Στο Ηράκλειο από τα βιβλιοπωλεία:
Αναλόγιο
Βικελαία
Πολύγραφος και
Φωτόδενδρο
Γιώργο Κοντονασάκη (μέλος του ΔΣ, ταμίας)
Μανώλη Σπανάκη
Ασπασία Καρτσάκη
ΒΙΒΛΙΟΕΠΙΛΟΓΗ (Αναστασάκης Γεώργιος Χ.) Τρικούπη Χαριλάου 26, Αθήνα, τηλ. 2103302167
- Μπορούμε επίσης να σας το στείλουμε ταχυδρομικά αν επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στα παρακάτω τηλέφωνα:
Χρηστάκη Μαρία (πρόεδρος): 6937473957
Παπαδάκη Ζωή (γραμματέας): 6972777491
Τρίτη 6.10.20 
Δευτέρα 5.10.20 Σύλλογος Βιαννιτών Δήμου Βιάννου στην Αττική «ο Διαβάτης»
Χθες Κυριακή 4 Οκτωβρίου πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Μνημόσυνο των θυμάτων του Ολοκαυτώματος της Βιάννου και των χωριών της από τα Ναζιστικά στρατεύματα κατοχής το 1943. Η οφειλόμενη απόδοση τιμής προς τους προγόνους εκπληρώθηκε παρά τις δύσκολες υγειονομικές συνθήκες που βιώνει η χώρα και κυρίως η Αττική.
Το Δ.Σ. ευχαριστεί τους συμμετέχοντες στη λιτή τελετή στον Άγιο Κωνσταντίνο Ομόνοιας, οι οποίοι παρέστησαν με μάσκα και με όλα τα μέσα προστασίας, όπως ορίζονται από τα πρωτόκολλα. Ο γραμματέας του Συλλόγου κ. Αριστομένης Ι. Συγγελάκης υπενθύμισε σε σύντομη και συγκινητική ομιλία το χρονικό και το διακύβευμα της επετείου. Ωστόσο, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε και τα μέλη μας που δεν ήρθαν ακολουθώντας τις προτροπές μας που έδιναν προτεραιότητα στην ασφάλεια τους.
Ιδιαίτερα τιμητική ήταν η παρουσία του προέδρου του Συμβουλίου της Περιφέρειας Κρήτης κ. Μπαριτάκη Παύλου που αδιάλειπτα δίνει το παρόν στις εκδηλώσεις του «Διαβάτη» χωρίς να φείδεται ποτέ κόπων προκειμένου να ενισχύσει το βιαννίτικο στοιχείο και την ιστορική του παρουσία.
Η Ελληνική σημαία της Βιάννου που τίμησαν με τη θυσία τους οι νεκροί μας θα κυματίζει πάντα όσο υπάρχει ο Σύλλογος και τα μέλη του που δεν ξεχνάμε την ιδιαίτερη πατρίδα μας και το χρέος μας.
“Η Αλήθεια και το Ψέμα”. Ένας θρύλος του 19ου αιώνα (Faretra.info)
Σάββατο 3.10.20 Λίγη διασκέδαση…
https://mail.google.com/mail/u/1/#inbox/QgrcJHsTkxQJnjQSJnbWQPBRzHtsWQZmRNQ?projector=1
Πέμπτη 1.10.20 ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΙΑΝΝΙΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ «Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ»
Συμπληρώθηκαν φέτος 77 χρόνια από το Ολοκαύτωμα της Βιάννου. Ένα από τα πιο αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξαν τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής το μαύρο Σεπτέμβρη του 1943.
Για να τιμήσει τη μνήμη των 461 συνεπαρχιωτών μας, που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Εθνική Αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας, ο Διαβάτης θα τελέσει και φέτος, όπως κάθε χρόνο, Μνημόσυνο για τα θύματα της Γερμανικής Κατοχής στην επαρχία Βιάννου. Το Μνημόσυνο θα τελεστεί την ερχόμενη Κυριακή 4.10.2020 και ώρα 10 πμ στον Ιερό Ναό Αγίου Κωνσταντίνου Ομονοίας.
Σε συνεννόηση με τον ιερέα και τους υπευθύνους του Ιερού Ναού θα τηρηθούν αυστηρά όλα τα προβλεπόμενα μέτρα για τη μείωση της διασποράς της νόσου COVID-19. Παρακαλούμε όλους όσοι θα συμμετάσχουν να φορούν μάσκα, να τηρούν τις προβλεπόμενες αποστάσεις και τα μέτρα ατομικής υγιεινής. Παρακαλούμε επίσης όσους έχουν προβλήματα υγείας καθώς και τους ηλικιωμένους να μην παραστούν φέτος για λόγους πρόληψης και προστασίας της υγείας τους.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ
ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Ονειροντυμένες λέξεις: Οι ομορφοκαμωμένες, πρωτότιμες «κόρες» του Νίκου Καζαντζάκη Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης*
Επιλογή, καταγραφή και σχολιασμός εκατοντάδων «Καζαντζακικών» λέξεων που περιέχονται στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «O καπετάν Μιχάλης»
Ντύνοντας με λέξεις το όραμα του κόσμου.
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πάθος για τις λέξεις. Το πάθος αυτό έγινε σύντομα «ιερή μανία». Σημείωνε όλες τις λέξεις που άκουγε ή διάβαζε και του έκαναν εντύπωση ή του ήταν άγνωστες. Σημείωνε και τις λέξεις που «έκτιζε» ο ίδιος θέλοντας να δηλώσει και να τονίσει κάποια ιδιαίτερη και συγκεκριμένη σημασία.1
Οι λέξεις στο έργο του Καζαντζάκη είναι απλές, λόγιες, ποιητικές, δημοτικές, δυσνόητες, φωνολογικές, φραστικές, σημασιολογικές; Η απάντηση είναι απλή: Οι λέξεις στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη είναι «Καζαντζακικές» λέξεις. Αν ζητάμε έναν –ισμό για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί και τον χαρακτηρίζει, μπορούμε να μιλήσουμε για «Καζαντζακισμό».
Οι λέξεις στο έργο του Καζαντζάκη είναι σεβαστές, αφέντρες, καπετάνισσες, κοσμοδέσποινες, πρωτότιμες, χρυσοβουλάτες, ευγενικές και γνωρίζουν την τέχνη του αυτοσχεδιασμού.
Συναντάμε πολλές σύνθετες λέξεις που έχουν προκύψει από την ένωση λέξεων: βορράστρι (το αστέρι που δείχνει τον Βορρά), συναστεριές, θαλασσοψημένος, ροδομάγουλος, μελλόγαμπρος, φωτοχάραξε, αγγελοσκιάχτηκε…
Με πρώτο συνθετικό το μέλι ο Καζαντζάκης μας δίνει τις λέξεις: μελοφέγγαρο, μελόχρυσα (μαλλιά), μελοκάρυδο, μελισοκόφινο (βλ. τον πλήρη κατάλογο εδώ πιο κάτω).
Ο Καζαντζάκης ενώνει δύο ή περισσότερες λέξεις ώστε να δομηθεί μία νέα σύνθετη λέξη. Η λέξη που προκύπτει διαφοροποιείται από τις λέξεις που την απαρτίζουν και στη σημασία και στη μορφή. Θα βρούμε, στον Καπετάν Μιχάλη, σύνθετες λέξεις των οποίων:
– τα συνθετικά τους μπορούν να αναλυθούν σε ρήμα και αντικείμενο (αντικειμενικό σύνθετο).
– η σημασία δηλώνει κτήση ή ιδιότητα (κτητικό σύνθετο).
– όταν αναλυθούν τα συνθετικά τους μπορούν να συνδέονται με το «και» (συνδετικό σύνθετο).
– το ένα συνθετικό προσδιορίζει το άλλο (προσδιοριστικό σύνθετο).
– η σύνθετη λέξη έχει σχηματισθεί από υπάρχουσα φράση (φραστικό σύνθετο).
– η σύνθετη λέξη έχει προκύψει από χαλαρή σύνθεση (χαλαρό σύνθετο).
___________________
– Τα σημάδια αυτά (οι χαρακτήρες, τα γράμματα) είναι πράματα ζωντανά και μιλούνε (σ. 434).
-Ο καπετάν Κατσιρμάς… σαν κατάρτι καραβιού, λιοψημένος… αγριόθωρος, αδροσύντυχος, στραβογερασμένος , θεομάχος (σ. 340): πέντε «Καζαντζακικές» λέξεις σε μια πρόταση.
Η λέξη, που είναι η μικρότερη γλωσσική πληροφορία, διαθέτει από μόνη της πληρότητα και συνιστά μια πλήρη οντότητα.
_______________________
Ακολουθούν, αλφαβητικά, οι «Καζαντζακικές» λέξεις από το μυθιστόρημα Ο καπετάν Μιχάλης. Δίπλα στην κάθε λέξη σημειώνεται η σελίδα.
Ο Καπετάν Μιχάλης, Νίκος Καζαντζάκης, Εκδόσεις: Ελένης Ν. Καζαντζάκη, Αθήνα, ΙΑ΄επανεκτύπωση, 1981.
Αγγελοσκιάχτηκε (435, 527), αγιοζούμι (361), αγουροξύπνητος (49), αγριοβλεφάρισε (527), αγριόθωρος (340), αγριοκούνελα (332), αγριομούτσουνος (209), αγριοστραβομούτσουνος (485), αδερφούλακας (148), αδερφοφαγωμάρες (54), αδροσύντυχος (340), αερογράφουνταν (42), αηδονολαλούσε (55), αθοτύρια (220), αιματολάφτης (286), ακράνυχα (385), ακράταγο (156), ακριβοπόδαρος (375), ακροζυγιάστηκε [σαν αητός] (398), ακροφέγγιζαν (385), αλαφροπαλάντζας (145), αλαφροπάτημα (385), αλαφροστοίχειωτη (201), αλλαξομορφίσει (214), αλλαξοστράτιζαν (229), αμποδεμένος (352), αναβόλαζαν (326), αναγάλλιαση (297), αναγλείφεσαι (61), αναγυρίζω (273), αναζεύλιζαν (74), ανακλαδίζουνταν (361), ανακλαίει (278), ανακλαημένος (386), ανακλαμένη (187), ανακουφωτό (332), ανακράζουν (291), αναμαζωχτούν (291), αναμέρισαν (285), αναμπαλώνει (273), αναντιάσει (396), αναξερνούσαν (291), αναπολόγητος (355), αναρόησαν (385), ανασπάστηκε (238), ανασμηλιώθηκε (267), αναστέκεται (194), αναφτεράκιζε [η καρδιά] (359), ανεζεύλιζε (446), ανελεήμονα (351), ανεμογγάστρι (327), ανεμοκύκλησε (101, 248), ανεμοκαύκαλος (151), ανθοκαρπισμένο (177), ανοιγοσφάλναε (220), ανοιχτοκουταλάτος (27), αντζοπηδούν (402), αντιβλαστήμηξε (225), αντιβροντούσε (135), αντιπάτησε (248), αντιστοίβαζαν (63, 237), αντιτρόχι (461), αντιχαιρέτησε (364), αντρόβουλη (101), αξαμάρι (152), απανωκόρμι (317), απανώπροικα (148), απανωχείλι (222), απήδρομος (22), αποβασιλέψει (55), απογλαρώσει (254), απογυρισμένα (173), απλοκαμούσαν (177), αποδέλοιπα (274), αποδιαντράπηκαν (287), απόκουφες βροντές (158), απολυτάρηξε (155), απόπιωμα (530), αποσκιαδερή [γωνιά] (276), απογύρισμα (434), αποκρισάρος (416), αποφάνηκε (245), αργοτράβηξε (73), αρνοψάλιδα (220), αρσενικοθήλυκος (104,516), ασημοκαπνισμένες (196), ασημόκλωνες (220), ασημοφορτωμένο (195), ασκομαντούρα (401), ασκοφυσώντας (164, 211), ασπρογαλιάζει (62), αστραποκαμένο (177), αστροκοπούσε (98), αυλόμαντρα (344), αχαμνισμένο (279), βαριοκοπαδάρης (401), βαριοπάτητα (211), βαριόχνωτη (212, 220), βαρονούσης (164), βλογιοκομμένος (523), βορράστρι (383), βοσκομάχαιρο (235), βοσκάνθρωπος (209), βοσκοράβσι (222), βουνοπλάγια (420), βουνοχώρι (363), βραχνοκοκόριζε (421), βραχνοτραγουδώντας (130), βρεχτοκούκια (186), βροντόνερο (157), βροχοδαρμένο (162), βροχοσταλίδες (141), βρωμοπαπαδιές (133), βωλογυρίσουν (532), γαϊδορομούλαρα (63), γαλαζόφεγγαν (358-359), γαμπρονυφοντυμένο (98), γαμπροστολίστηκαν (317), γερακοκούδουνα (527), γεροδρομολάτης (507), γεροντοκλωνιάσει (213), γεροντομπασμένοι (209), γεροντόξιγκο (405), γεροντοπαχιασμένος (103), γεροντόπιασμα (233), γεροντορνίθιασες (151), γεροσακαράκας (137), γκιαουροϊμάμηδες (177), γλεντοχήρα (332), γλυκοκουβέντιαζε (305), γλυκομασουλίζοντας (204), γλυκοσαλίσει (506), γονιοκρατιέται (412), γοργοβλεφάριζε (209), γοργοκίνητος (359), γοργομάτισε (265), γοργοποδιάστηκε (155), γυαλοκοπούσαν (485), γυναικαρπάχτες (125, 361), γυναικοκουβέντες (246), γυναικοσεβντάδες (246), γυροτραφισμένη (200), δαιμονοκρουσμένο (521), δαφνοστολισμένο (195), δεξόζερβα (111), διαλαλητάδες (271), διπλογονάτισαν (164), διπλογονατιστοί (223), διπλοκάπουλη (64, 290), διπλοπρίγουλη (64), διπλόφαρδη (514), διπλόφουχτα (257), διχαλόβεργα (207), δρακόντεψες (513), δρακόχορτο (513), δροσοσταλίδες (386), δυσκολοδούλευτες (167), εγγονοπάνια (287), επανωκαύκαλο (40), ερμονήσι [η Ντία] (332), ζουρλοπαντιγέρα (443), ηλιοκαβουρντισμένος (375), ηλιοπερεχυμένα (265), ηλιόχαρο (241), θαλασσοψημένος (485), θεοκατάνυξη (318), θεομάχος (340), θεόψυχα μου (77), θηλυκαρσένικος (517), θηλυκοχρονιά (164, 220), θυροκράτες (286), κακαριστό (210), κακοστόμαχος (60), καλαντρούσα (487), καληνώριζε (93), καλογιγλωμένο [σαμάρι] (514), καλοδεχτοσύνη (280), καλομαντατάς (437), καλοπιωμένη (60), καλοπόταγο [σόι] (472), καλοσκαμνίσει (306), καλυβόσπιτο (364), κανελανθοί (497), καπετομάνι (344), καπρομούστακος (212), καρποδεμένες ελιές (79), κασογόνατος (209), καστελωμένος (440), καστρόπορτα (63, 285), καταβορρά (75), κατακουρταλούσε (363), καταμπηχτά (420), καταρώτησε (55), κατασκόρπισαν (322), καταχιόνιστο (433), κεφαλομάντιλα (341), κιτρόρακη (101), κλειδομανταλωμένο (249), κλεφτοφάναρο (506), κλωναροδέρνουνταν (363), κοντοχώρια (239), κοπελοφέρνουσα (123), κορφοκοιτάζοντας (309), κορφοκοίταξε (161), κορφουρανίς (535), κουκούβιζε (182), κουλαύτης (485), κουμπουρομάχαιρα (361), κούτσαβλος (485), κουφογονάτιασε (284-285), κουφοδρομούσε (186), κρασοβδόμαδο (145), κρασοπότι (182), κριαρώθηκε (383), κριθαροκουλούρα (364), κρουφομίλησε (535), λαγόνευε (347), λαιμομάντιλο (117), λακουνίζει (384), λαμπαδοφωτισμένο (243), λαμπροκούλουρα (195), λαμπρόσκολα (150), λαμπροφορεμένος (195), λειψανάβατος (147, 233), λιανοτράγουδα (252), λιαντρανίζει (221), λιβακωμένος (141), λιγναστράγαλα (265), λιγνομεσάτος (232), λιγωμαριάζουνταν (194), λιγωμένος (156), λιμανόπορτα (229), λιοντοκέφαλο (196), λιοφρυμένη (297), λιοψημένος (340), λοξοτηρούσε (344), λυγεροκλαδούσα (442), λυποτράπεζο (504), λωβιασμένος (193), μακροσκάμνια (111), μακροτσίνουρα (184), ματόκλαρα (252), ματολάφτης (94), μαυρολογούσαν (476), μαυρομαντιλούσες (239), μαυρομούτσουνο (266), Μεγαλόκαστρο (63), μεγαλοκόπανο (220), μεγαλόφυλος (232), μελλόγαμπρος (411), μελόχρυσα μαλλιά (136), μελισσοκόφινο (98), μελοκάρυδο (61), μελοφέγγαρο (262), μεροξημερώνουνταν (302), μεσανοιγμένα (173), μεσοκόπιζε (182), μεσοκαιρίτισσα (64), μηλομάγουλο (351), μοιρόγραφτο (243), μονητάρισαν (467), μονοβραδίς (351), μονομιλούσε (103), μονόσερτη (187), μονοχεριάρι (389), μουσουνίζοντας (285), μπαμπακόκωλος (414), μπαμπακομέταξο (13), μπαρουτόσκαγα (488), μπλαβομάτης (196), μπλεξοδουλειές (287), μπροσμούρι (220), μπροσταρόκριος (19), μυαλοδεμένος (171), μυρτοστολισμένος δρόμος (98), μωροθαμάζουνταν (436), μωροσκοτεινιάζει (291), νεραϊδογλειμμένος (233), νεροφαγίδα (290), ντεληφισέκηδες (288), νυχτοπαρωρίτες (252), νυχτοσόκακα (189), ξαναδευτερώνει (220), ξανακουκούβισε (395), ξεθράσεψε (451), ξεκαρπίσει (389), ξεκόρμισε (200), ξελίγωσε (156), ξεμοναζεμένη (42), ξενηστικωμένοι (194), ξενοχωρίτης (232), ξεπαραλυούσε (395), ξεροκαύκαλο (388), ξεροπέτεινας (163, 533), ξερουπιάσουν (220), ξετραχηλωμένος (49, 77), ξετσουκαλιάζεις (409), ξουραφοψάλιδα (364), ξώλαμπρα (220), ξωμάντρι (220), ολομεμιάς (385), ολοστερνός (395), ονειροξεδιαλύτες (177), ορθοκυματίζει (73-74), ορνιθόμυαλη (184), ουρανοθάλασσο (348), ουρανοκρέμαστος (39), παιζογέλασε (265), παπαρούνιζαν (366), παραματιού [τον είχαν] (310), παραμυθολογούσε (439), παρδάλιασαν (271), πεζολαχτούσαν (360), πενταδείλινη (194), περγέλιο (141), περδικοπάνι (119), περιχαίρουνταν (73), πεσοβράκης (518), πετραμύγδαλο (246), πετροκάρδισε (220), πετρομονοπάτι (200), πευκοδαδιά (399), πηγαδόστομα (437), πηγαινόρθε (348), πηλοτσούκαλο (364), πιπερόχηρα (80), ποδιαφωτίσει [η μέρα] ( 504), πονηροέργωτα (344), ποροφάραγγο (365), ποταμογένης (340), πουρναρόγερος (396), πραγάλιαζε (248), προμεσήμερο (299), προσηκώθηκε (335), πρωταγγονός (506), πρωτόγεροι (345), πρωτογόνατος (230), πρωτοκανακάρης (233), πρωτόλατα (271), πυκνοκαταρούσα (71), πυκνοφούντωτο (220), πυρομαχούσαν (160), ριζοσκελώσει (207), ριμαδόρος (437), ροδάμιζαν (196), ροδοζάχαρη (361), ροδοκόκκινος (274), ροδομάγουλος (409), ρουσοκοκκίνησε (539), ρωμιογύριζε (347), ρωμιοχώρια (287), σαρανταπληγιάρης (359), σαρανταπληγιασμένη Κρήτη (290), σελοχάλινα (326), σιδερομύτικο (290), σκοτεινοβλέφαρος (242), σκουτελικό (305), σκουτελοβαρίσκω σου (216), σμάριασαν (355), σμιχτοφρύδα (219), σουσουραδίζοντας (40), σοφιλιαστά (77), σπαθόβεργα (263), σπιθόλιοντας (485), σταλικοπόδιαζαν (377), σταυρομάντιλο (340), στενοσόκακα (99), στερνογιός (207), στηθοδέρνουνταν (155), στραβογερασμένος (340), στραβομασελιασμένα [στόματα] (359), στρειδόφλουδες (504), στριφτοσόκακα (98), στρουφογυριζάμενος (394), στρουφοκάρυδο (65), συμπαλίκαρα (365), συναγρικούνταν (238), συνανάθροφους (490), συναστεριές (529), συντάραχο (372), συνωροπαντρεμένη (55), συσήλιζαν [οι πέτρες] (332), σύσμιχτη [βουή] (355), σφηκομεσάτα (122), σφηνοκέφαλος (130), σφιχτοκρέατος (263), ταξιμάρικο (504), ταρναριστό [τραγούδι] ( 506), ταυροπάλευε (58), ταφογδύτης (200), τετράγκωνος (168), τριζοκοπώντας (63), τσιμποφιλιούνταν (219), τυροκέλι (220), τυφλοσόκακα (254), φαγοποτούσαν, φαγοπότισες (305, 490), φαρδιοκουταλάτος (359), φευγοπόλεμος (391), φιδοζώστηκε (182), φιλοξεφάντωσες (339), φλωροζύγιασε (136), φουρνοπολεμάει (61), φραγκοφορεμένος (527), φρουφρούρισαν (53), φτωχογλύφος (168), φτωχομούρης (130), φυλλοκάλαμο (135), φωτολαμπάδισαν [οι κορφές] (354), φωτολουσμένο (136), φωτοχάραξε (412), χαλικοστρωμένη [αυλή] (449), χαλιναρόλουρα (223), χαροκατεβάζοντας (361), χεραγκαλιά (60), χιλιαντρούσα (69), χλωροπρασίνιζαν (196), χοντραχείλα (101), χοντροκόκαλος (359), χοντρολαίμης (339), χρυσοκαπλάντισε (280), χρυσομπούρμπουλας (168), χρυσοχάμουρος (98), χωριαταριά (215), ψαλιδόκωλος (211), ψαρομέλιγγος (98), ψαροσγουρογένης (326), ψιλοκουβεντιάσουν (272), ψιλοσκαλισμένο [ τέμπλο] (377), ψιμογέλασε (212), ψυχομαράθηκε (329).
Ο Καπετάν Μιχάλης είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη και ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του συγγραφέα και έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες. Τα γεγονότα αναφέρονται στον ξεσηκωμό του 1889. Κεντρικός ήρωας είναι ο καπετάν Μιχάλης που μένει ασυμβίβαστος, επιθετικός, απρόσιτος, αγέλαστος, άγριος, ανυπόταχτος, στιφύς, μαυροντυμένος και αξύριστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη (όπως δήλωνε ο ίδιος).
«Όταν άρχισα τώρα στα γεράματα να γράφω τον Καπετάν Μιχάλη, ο κρυφός μου σκοπός ήταν τούτος: να σώσω, ντύνοντας το με λέξεις, τ’ όραμα του κόσμου όπως το πρωταντίκρισαν και το δημιούργησαν τα παιδικά μου μάτια. Κι όταν λέω τ’ όραμα του κόσμου, θέλω να πω το όραμα της Κρήτης. Δεν ξέρω τι γίνουνταν, την εποχή εκείνη, στ’ άλλα παιδιά της λευτερωμένης Ελλάδας μα τα παιδιά της Κρήτης ανάπνεαν έναν αέρα τραγικό στα ηρωικά και μαρτυρικά χρόνια του Καπετάν Μιχάλη, όταν οι Τούρκοι πατούσαν ακόμα τα χώματα μας και συνάμα άρχιζαν ν’ ακούγονται να ζυγώνουν τα αιματωμένα φτερά της Ελευτερίας. Στην κρίσιμη αυτή μεταβατική στιγμή, τη γεμάτη πυρετό κι ελπίδες, τα παιδιά της Κρήτης γίνουνταν γρήγορα άντρες· οι ανύπνωτες έγνοιες των μεγάλων γύρα τους για την πατρίδα, για τη λευτεριά, για το Θεό που προστατεύει τους Χριστιανούς, για το Θεό που σηκώνει το σπαθί του να διώξει τους Τούρκους, κατασκέπαζαν τις συνηθισμένες χαρές και στεναχώριες του παιδιού». Νίκος Καζαντζάκης, η αρχή του προλόγου του Καπετάν Μιχάλη3
* Αρχιτέκτων, Ιστορικός Αρχιτεκτονικής, Ιστορικός Τέχνης.
** Στον ποιητή και αγαπητό φίλο Γιώργο Γώτη.
Σημειώσεις
1.Να θυμηθούμε τον Αριστοτέλη που προκειμένου να εκφράσει μια έννοια έπλαθε λέξεις όπως : εντελέχεια, ενέργεια.
2. Στην Κρήτη υπάρχει και η λέξη μεράστρι που είναι ο πλανήτης Αφροδίτη (Αποσπερίτης, Αυγερινός)
3. Ο τόπος δράσης είναι κυρίως το σημερινό Ηράκλειο που ο Καζαντζάκης το αναφέρει με τ’ όνομα Μεγάλο Κάστρο. Το Ηράκλειο ακουγόταν και ως Χάνδακας, ως Χώρα, αλλά και ως Κάντια (Candia). Τα πέντε αυτά ονόματα πολλές φορές ήταν σε ταυτόχρονη χρήση από τους Ηρακλειώτες, τους χωρικούς και τους αλλοδαπούς.
Δευτέρα 28.9.20 Σουρής Ποιος είδε κράτος λιγοστό
Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;
Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.
Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Παρασκευή 25.9.20 Μάθετε τα ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ
Τετάρτη 16.9.20 (αφού πάμε στο ΔΙΑΒΑΤΗΣ 15 κάνουμε κλίκ στο…):
https://www.youtube.com/watch?v=XYWyr5wwdqA&feature=youtu.be
Κυριακή 13.9.20 Η 77η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ σε ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ
«ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!»
Τετάρτη 16.9, 8.00 μμ
«Καταστρέψατε την επαρχία Βιάννου. Εκτελέσατε πάραυτα, χωρίς διαδικασία, τους άρρενες που είναι πάνω από 16 ετών καθώς και όλους όσοι συλλαμβάνονται στην ύπαιθρο, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας».
Συμπληρώνονται φέτος 77 χρόνια από τη φοβερή αυτή διαταγή του στρατηγού Μπρούνο Όσβαλντ Μπρόγιερ, Διοικητή του «Φρουρίου Κρήτης», προς τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής, σε εκτέλεση της οποίας διαπράχθηκε το Ολοκαύτωμα της Βιάννου, ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα του Γ΄ Ράιχ σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. Από τις 14-16.9.1943 ο τακτικός στρατός της ναζιστικής Γερμανίας δολοφόνησε άνανδρα και εν ψυχρώ, με βάση ένα καλά οργανωμένο σχέδιο, 401 άμαχους πολίτες (τα θύματα στα χωριά της Βιάννου την περίοδο της Κατοχής ανέρχονται συνολικά στα 461 – όσα και τα καντήλια στο εκκλησάκι των Αγίων Πάντων, που βρίσκεται στο χώρο του Πανδημοτικού Ηρώου Βιάννου στα Αμιρά). Μεταξύ των εκτελεσθέντων αμάχων πολιτών ήταν παιδιά, έγκυες γυναίκες, κατάκοιτοι και υπερήλικες. Παράλληλα ο γερμανικός στρατός κατοχής λεηλάτησε και στη συνέχεια κατέστρεψε τα χωριά της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας.
Εβδομήντα επτά χρόνια μετά το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και τριάντα χρόνια μετά την ενοποίηση της Γερμανίας η Ο.Δ.Γ. δεν έχει αναλάβει, ακόμη, την ευθύνη της για τα φρικτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διέπραξε το Γ’ Ράιχ και αρνείται πεισματικά και υπεροπτικά να τιμήσει την υπογραφή της στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 και να αποδώσει τις απαράγραπτες και άριστα τεκμηριωμένες οφειλές της προς την Ελλάδα.
Με βάση τα παραπάνω και θέλοντας να αποδώσουμε τη δέουσα τιμή στα θύματα του Ολοκαυτώματος της Βιάννου και συνολικά στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στην Ελλάδα οργανώνουμε διαδικτυακή εκδήλωση – συζήτηση με τίτλο: «Το Ολοκαύτωμα της Βιάννου και ο ανυποχώρητος αγώνας για Δικαιοσύνη και Αποζημίωση» με τη συμμετοχή εξαιρετικά σημαντικών ομιλητών.
Η διαδικτυακή εκδήλωση – συζήτηση οργανώνεται από την Ένωση Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου σε συνεργασία με τον Σύλλογο Βιαννιτών Αττικής «Ο Διαβάτης» υπό την αιγίδα του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ) και θα μεταδοθεί ζωντανά την Τετάρτη 16.9, 8.00μμ.
Αναλυτικά, το πρόγραμμα της διαδικτυακής συζήτησης – εκδήλωσης έχει ως εξής:
Τετάρτη 16.9, 8.00 μμ
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ
«ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΝΝΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!»
Συντονιστείτε:
https://esdoge.gr/ ,
https://www.odiavatis.gr/
You Tube: esdoge.gr
Facebook: «Σύλλογος Επαρχίας Βιάννου στην Αττική “Ο Διαβάτης”
και σε συνεργαζόμενα ΜΜΕ
Έναρξη (από 3’):
Βασίλης Μπρακατσούλας, Αντιστασιακός, π. Βουλευτής, Συμπρόεδρος ΕΣΔΟΓΕ
Αριστομένης Α. Συγγελάκης, Πρόεδρος Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του ΕΣΔΟΓΕ
Σύντομοι χαιρετισμοί (από 3’):
Δημήτρης Παπαστεργίου, Δήμαρχος Τρικκαίων και Πρόεδρος ΚΕΔΕ
Σταύρος Αρναουτάκης, Περιφερειάρχης Κρήτης
Θανάσης Παπαδόπουλος, Δήμαρχος Καλαβρύτων και Πρόεδρος του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων & Χωριών περιόδου 1940-1945 «Ελληνικά Ολοκαυτώματα»
Μηνάς Σταυρακάκης, Δήμαρχος Βιάννου
Σύντομες εισηγήσεις (από 5’):
Γιώργος Στρατογιαννάκης, φιλόλογος, Πρόεδρος Συλλόγου Βιαννιτών Αττικής «Ο Διαβάτης»
Μανώλης Σπανάκης, Δημοσιογράφος, Εκδότης Εφημερίδας «Η Ηχώ της Βιάννου»
Γιώργος Μαργαρίτης, Καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μέλος ΕΣΔΟΓΕ
Gabrielle Heinecke / Martin Klingner, Εκπρόσωπος της Ομάδας ΑΚ Δίστομο (Αμβούργο)
Η ματιά των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας (από 4’)
Ελένη (Νίτσα) Σφουντούρη, επιζήσασα της Σφαγής του Διστόμου
Παπά Μανώλης Στρατάκης, επιζών του Ολοκαυτώματος της Βιάννου
Πόπη Λιαδάκη, Πρόεδρος Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δαμάστας Ηρακλείου
Μάριος Σούσσης, Πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων Θυμάτων του Ολοκαυτώματος και μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του ΕΣΔΟΓΕ.
Παρέμβαση:
Προκόπιος Παυλόπουλος, πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών και Επίτιμος Πρόεδρος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.
Σύνοψη – συμπεράσματα (από 3’):
Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α., Συγγραμματέας ΕΣΔΟΓΕ
Γιάννης Χατζηαντωνίου, Μέλος της Γραμματείας ΕΣΔΟΓΕ
Συμμετέχει ο τραγουδοποιός Μάνος Παπαδάκης.
Συντονισμός: Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, Διδάκτωρ Οδοντιατρικής ΕΚΠΑ, Συγγραμματέας ΕΣΔΟΓΕ, μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δ. Βιάννου
Η ΒΙΑΝΝΟΣ ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ
ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ & ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ!
ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:
ΕΝΩΣΗ ΘΥΜΑΤΩΝ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΥ ΒΙΑΝΝΟΥ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΒΙΑΝΝΙΤΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ «Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ»
ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Παρασκευή 21.8.20
Μ’ ΕΝΑ ΡΙΖΙΤΙΚΟ ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΟΓΑΝΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ, στίχοι ΑΝΝΑ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ
https://www.youtube.com/watch?v=VchxxjAQeJI
Πέμπτη 20.8.20 Ενδιαφέρον
Τρίτη 11.8.20 Ο θεός του θεάτρου και το θέατρο του στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης Αθηνών Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης*
Τα θεατρικά έργα της ελληνικής αρχαιότητος αναδεικνύουν την υπεροχή των Ελλήνων στον αρχαίο κόσμο, περισσότερο από κάθε άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα. Το θέατρο είναι αποκλειστικά ελληνική δημιουργία. Τα «σύνορα» του τόσο εγκεφαλικού αρχαίου ελληνικού θεάτρου είναι για τον άνθρωπο και το πνεύμα του, όρια που δεν ξεπεράστηκαν ποτέ.
Αφετηρία της θεατρικής πράξεως υπήρξε η λαϊκή θρησκεία του Διόνυσου με τους χορούς και τα τραγούδια της. Η επανάληψη, η συνεχής βελτίωση, η εξέλιξη, οι νέες ιδέες, γέννησαν την τραγωδία και τα μεγάλα έργα της κλασσικής εποχής.
Μια αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία ορίζεται ανάμεσα στην αρχική λαϊκή θρησκεία του Διόνυσου, στα βάθη των αιώνων και στην αρχιτεκτονική του θεάτρου. Η διάταξη των αρχαίων θεάτρων είναι συμβατή και συνεπής με τις ανάγκες της λειτουργίας των.
Η αρχιτεκτονική είναι η επιθυμία μιας εποχής εκφρασμένη στο χώρο.
Mies van der Rohe, 1886-1969, Γερμανός αρχιτέκτονας
Τα παλαιότερα θεατρικά δρώμενα ήταν τα τραγούδια και οι χοροί. Ένας ισοπεδωμένος χώρος, όπως ένα αλώνι, έγινε η «μήτρα» του θεάτρου. Ονομάστηκε ορχήστρα αφού εκεί γινόταν η όρχησις (χορός). Στη μέση της ορχήστρας ο βωμός του Διόνυσου, η Θυμέλη, στης οποίας την πρόθυση καθόταν και έπαιζαν οι αυλητές. Γύρω ο κόσμος όρθιος παρακολουθούσε, ώσπου δημιούργησαν ένα ομόκεντρο πρανές, το κοίλον, που θα χαρακτηρίζει για πάντα το αρχαίο θέατρο μαζί με την ορχήστρα. Στο κοίλον πλέον καθόταν οι θεατές για να παρακολουθούν τις παραστάσεις. Η ορχήστρα ήταν εφεύρημα του 6ου αι π.Χ. ενώ το κοίλον του 5ου αι π.Χ. Η ιδέα όμως των θεαμάτων, του θεάτρου και της θεατρικής πράξεως βρίσκεται στα βάθη των αιώνων παρέα με το αίσθημα της «ένθεης» μέθης.
Η δημιουργία του θεάτρου είναι μια καθαρά ελληνική ιδέα. Τα τραγούδια και οι χοροί προς τιμήν του Διόνυσου ήταν η αρχή. Η εξέλιξη έφερε το λόγο και τους υποκριτές (Θέσπις), την τραγωδία και τα αξεπέραστα ποιητικά έργα της κλασσικής εποχής. Τα αρχαία ελληνικά δραματικά θεατρικά έργα τοποθετούνται στην κορυφή των κορυφών κάθε άλλης πολιτιστικής εκδηλώσεως και αποδεικνύουν με τεκμηριωμένο τρόπο, την υπεροχή του ελληνισμού στον αρχαίο κόσμο. Αυτά τα έργα θέτουν όρια για τον άνθρωπο και το πνεύμα του, που δύσκολα θα ξεπεραστούν.
480 π.Χ. Αισχύλου, Πέρσες, 240, 244. Η βασίλισσα των Περσών Άτοσσα, μητέρα του Ξέρξη ζητά από τον Χορό πληροφορίες για τους Αθηναίους. Ρωτά αν είναι πλούσιοι. Της απαντά ο Χορός:
Χορός: Αργύρου πηγή τις αυτοίς έστι, θησαυρός χθονός. (Έχουν βρει μια πηγή ασημιού, ένα θησαυρό στα σωθικά της γης.) Εκεί στο Λαύριο.
Μετά η βασίλισσα ρωτά πάλι τον Χορό αν οι Αθηναίοι είναι δούλοι ή υπήκοοι κάποιων.
Χορός: Ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδ` υπήκοοι. (Δεν είναι δούλοι ούτε υπήκοοι κανενός.- είναι ελεύθεροι άνθρωποι)
Λίγο μετά ο Αγγελιαφόρος λέει στη βασίλισσα:
Όλος ο στρατός μας χάθηκε. Και το ημερολόγιο έλεγε 480 π.Χ.
Κάποιοι ελεύθεροι άνθρωποι τόλμησαν και πέτυχαν το ακατόρθωτο. Το 480 π.Χ. οι ελεύθεροι Αθηναίοι νίκησαν, την υπερδύναμη της εποχής, τους χρυσοφόρους Μήδους. Αυτή η χρονολογία, το 480 π. Χ. είναι η συμβατική αρχή της λεγόμενης κλασικής εποχής. Είναι όμως ταυτόχρονα το ξεκίνημα της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της μεγάλης Αρχιτεκτονικής, της γλυπτικής, της ζωγραφικής, της αγγειογραφίας, του Θεάτρου, της Φιλοσοφίας, των Επιστημών, της τεχνολογίας… η αρχή του Δυτικού Πολιτισμού.
Το θέατρο του Διονύσου στη Νότια κλιτύ της Ακροπόλεως Αθηνών.
Το αρχαίο θέατρο του Διονύσου στη νότια πλαγιά της Ακροπόλεως Αθηνών είναι ο πλέον πολύτιμος αρχαιολογικός οδηγός για την εξέλιξη της Αττικής τραγωδίας. Τον 6ο αιώνα π.Χ. η κυκλική ορχήστρα είχε διάμετρο 24,5μ. και βρισκόταν νοτιότερα. Τον 5ο αι π.Χ., φάση Νικία, η ορχήστρα μετετέθη βορειότερα. Ανάμεσα στην ορχήστρα και τον πρώτο Ναό του Διονύσου χτίστηκε μια στοά. Η 3η φάση του 330 π.Χ., περίπου η σημερινή, είναι ένα από τα έργα του ρήτορα Λυκούργου. Τα καθίσματα, εδώλια, όλα από Πειραϊκό λίθο, τον λεγόμενο ακτίτη λίθο που λατομευόταν στις πειραϊκές ακτές. Η ορχήστρα μετατοπίζεται βορειότερα και δημιουργείται αγωγός ομβρίων εξαιρετικής κατασκευής και τεχνικής επάρκειας. Υπάρχει και μεταγενέστερη φάση στα ελληνορωμαϊκά χρόνια. Το Ωδείον του Περικλέους (440 π.Χ.) αλλά και οι διαδοχικές φάσεις ανακατασκευής δημιούργησαν ασυμμετρίες στη σύνθεση του θεάτρου του Διονύσου.
Η πρώτη σειρά θέσεων, εδωλίων, προεδρίαι, του κοίλου αποτελείται από μαρμάρινους θρόνους οι οποίοι αντιγράφουν τη μορφή ξύλινων καθισμάτων. Φέρουν επιγραφές που αφορούν τους αξιωματούχους που κάθονταν. Το διάζωμα του θεάτρου του Διονύσου, συμπίπτει με τμήμα του αρχαίου περίπατου, ο οποίος περιβάλλει το βράχο της Ακροπόλεως. Πάνω από αυτό το διάζωμα το κοίλο διαμορφωνόταν με τη λάξευση του φυσικού βράχου. Χωρούσε περίπου 17.000 θεατές. Το θέατρο, οι 2 ναοί του Διονύσου, ο ιερός περίβολος, τα χορηγικά μνημεία, ο βωμός, τα γλυπτά και τα διάφορα αφιερώματα και αναθήματα στο Θεό διαμόρφωναν ένα μοναδικό σύνολο λατρείας του Διόνυσου που όμοιο του δεν υπήρχε στον αρχαίο κόσμο.
Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο.
Κάρολος Κουν, 1908-1987, Ο Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης
Εν οίνω αλήθεια(“in vino veritas”) . Αλκαίος, 7-6ος αιών π.Χ., Αρχαίος λυρικός ποιητής.
Ω! Βάκχε, Διόνυσε, Διθύραμβε που γεννήθηκες από δύο «θύρες»: Από τον μηρό του πατέρα σου Δία και την κοιλιά της μητέρας σου, της πριγκίπισσας Σεμέλης.
Ω! Διόνυσε Θεέ του αμπελιού, του κρασιού, του χορού, του Θεάτρου, της ιερής μέθης, του ιερού γάμου, του ιερού πάνθηρα και της ιερής χειρονομίας του « ανακαλύπτεσθαι» της Αριάδνης.
*Αρχιτέκτων, Ιστορικός Αρχιτεκτονικής, Ιστορικός Τέχνης.
** Αφιερώνεται στην κόρη μου Ειρήνη, αρχαιολόγο, που ασχολήθηκε στα μεταπτυχιακά της με τον Διόνυσο
Τρίτη 4.8.20 Αναφορά του Νίκου Καζαντζάκη στον Άλμπρεχτ Ντύρερ
Διερευνήσεις του Κωστή Καζαμιάκη
Πάθος και τίποτα! Αυτοί είναι οι δύο πόλοι, και γύρα τους περιστρέφεται η ισπανική ψυχή.
Ο Νίκος Καζαντζάκης( 1883- 1957) πήγε τρεις φορές στην Ισπανία: 1926, 1932-33 και 1936. Όλα όσα είδε, άκουσε, αισθάνθηκε, συζήτησε, σκέφτηκε και ακούμπησε σ` αυτές τις τρεις επισκέψεις τα έγραψε στο βιβλίο Ταξιδεύοντας. Ισπανία με ανατρεπτική, στοχαστική, ποιητική, φιλοσοφική, μυθοπλαστική, κριτική και κρητική διάθεση, άρα «Καζαντζακική ματιά». Στο παρόν κείμενο θα δούμε αυτήν την Καζαντζακική ματιά σαν αστροβολίδα[1] να «σαρώνει» ένα χαρακτικό έργο, μια χαλκογραφία του Albrecht Dürer.
Albrecht Durer, «Αυτοπροσωπογραφία» σε ηλικία 26 ετών, 1498, Mουσείο Πράδο, Μαδρίτη
Γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης:
«Ο αληθινός Ισπανός έχει ακόμα μέσα του βαθιά τη νομαδική νοσταλγία. Καταφρονάει τους χωριάτες που σκύβουν και καλλιεργούν το χώμα, όταν μπορούσε να ᾽χει σκλάβους Άραβες, σε αυτούς μπιστεύουνταν την καλλιέργεια της γης. Ο Ισπανός, τις εποχές εκείνες της δόξας του, ακολουθούσε το αληθινό του επάγγελμα –πολεμούσε, ταξίδευε, περιπλανούνταν κι αλήτευε στον νέο κόσμο– όχι για να κηρύξει τη θρησκεία του Χριστού ή για ν᾽ αρπάξει το παντοδύναμο, γοητευτικό χρυσάφι. Αυτά ήταν μονάχα αφορμές –κι αν έλειπαν, θα ᾽βρισκε άλλες– πολεμούσε κι αλήτευε, γιατί τέτοια η φύση του, λαχταρούσε τις περιπέτειες, αγωνίζουνταν να γλιτώσει από τη μέτρια ζωή και να προφτάσει να τελέψει ένα μεγάλο έργο πριν πεθάνει. Όπως στο περίφημο έργο του Ντύρερ, ο θάνατος τρέχει καβαλάρης πίσω από τον Ισπανό που τρέχει κι αυτός καβάλα, και χύνουνται μαζί, σα δύο γενναίοι συμπολεμιστές, προς το μνήμα. Μα πριν πάρει τέλος ο μακάβριος τούτος αγώνας δρόμου, ο Ισπανός κοιτάζει με απληστία γύρω του τη γης, τη θάλασσα, τη γυναίκα, δε χορταίνει να βλέπει, ν` αγγίζει και ν᾽ αποχαιρετάει.
Έτσι ξηγιέται η μεγάλη φαινομενικά, αντινομία της ισπανικής ψυχής, που τόσοι σοφοί δεν μπόρεσαν με τη λογική να τη νιώσουν: Πάθος και τίποτα! Αυτοί είναι οι δύο πόλοι, και γύρα τους περιστρέφεται η ισπανική ψυχή: το πάθος, η λαχτάρα, ο θερμός εναγκαλισμός της ζωής. Και συνάμα το συναίστημα πως όλα αυτά είναι τίποτα, είναι το Τίποτα, και πως ο θάνατος είναι ο μέγας μας κληρονόμος. Μα όσο περισσότερο έχει μια δυνατή ψυχή το συναίστημα του Τίποτα, τόσο εντονότερα ζει την κάθε πρόσκαιρη, μάταιη στιγμή. Ο θάνατος για τις δυνατές ψυχές είναι πάντα το δριμύτερο διεγερτικό. Στην καρδιά τής Καστίλιας υψώνεται πάνω σ ένα λόφο το κάστρο της Άβιλας, όλο πέτρες και αγίους.» ————Ταξιδεύοντας Ισπανία.
Albrecht Durer: Ο μέγιστος Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης της Υψηλής Αναγέννησης (High Renaissance). Στα χρόνια 1513-14 ο Nτύρερ δημιούργησε τις τρεις καλύτερες και γνωστότερες χαλκογραφίες του: Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος· Ο Άγιος Ιερώνυμος στο σπουδαστήριό του και Μελαγχολία.
«O Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος», 1513, Χαλκογραφία, (188×245χιλ), Κρατική Πινακοθήκη, Καρλσρούη
«Ο Άγιος Ιερώνυμος στο studiolo του», 1514, Χαλκογραφία (201 x 259 χιλ.), Κρατική Πινακοθήκη, Καρλσρούη
«Mελαγχολία» I, 1514, Χαλκογραφία (189 x 239 χιλ.), Κρατική Πινακοθήκη, Καρλσρούη
Πολλοί θεωρούν αυτά τα τρία κορυφαία χαρακτικά έργα του Ντύρερ ως αλληλένδετα και συμπληρωματικά μεταξύ τους. Τονίζουν τα κοινά στοιχεία των τριών έργων που αφορούν τις αινιγματικές, αλληγορικές και εικονογραφικές λεπτομέρειες. Στα τρία έργα διακρίνουμε πολλά κοινά, όπως την παρουσία κλεψύδρας (που μετρά το χρόνο της ζωής των ανθρώπων), το ανθρώπινο κρανίο (σύμβολο της ματαιότητας και του εφήμερου της ζωής αλλά και του ίδιου του ανίκητου θανάτου), την παρουσία άγριων και ήμερων ζώων, με το δικό του συμβολισμό το καθένα. Άλλοι μιλούν για την καλλιτεχνική απεικόνιση των τριών Χριστιανικών αρετών: Θεολογική αρετή, Πνευματική αρετή και Ηθική αρετή. Τα τρία εμβληματικά αυτά έργα έχουν παραπλήσιες διαστάσεις. Ο Ντύρερ μ᾽ αυτά τα έργα απογειώνει την καλλιτεχνική του έκφραση, με κορύφωση του σχεδίου και της σύνθεσης, οδηγούμενος σε μια διάσταση φιλοσοφική.
Η γνώση, η τόλμη, η φαντασία, η υψηλή σύλληψη, το ταλέντο ξεχειλίζουν στην ζωγραφική του μεγάλου καλλιτέχνη, που αξιοποιεί τις κατακτήσεις της εποχής του δημιουργώντας κλασικά έργα.
Το έργο στο οποίο αναφέρεται ο Καζαντζάκης, εικ.1, είναι γνωστό και ως Ο Καβαλάρης (Ritter). Ο Καζαντζάκης διακρίνει σ’ αυτόν τον περήφανο έφιππο, τον Ισπανό των αρχών του 20ού αι., αν και το έργο έγινε 400 χρόνια πριν. Άλλοι ερμηνεύουν το έργο ως αλληγορία για τη σωτηρία της ψυχής.
Ατάραχος, χωρίς κανένα φόβο, ο Ιππότης, στητός, πάνοπλος με κοντάρι, σπαθί και περικεφαλαία, μέσα στην πανοπλία του προχωρά στο φαράγγι του θανάτου με συνοδοιπόρους τον ίδιο το Θάνατο και το Διάβολο, αποτροπαϊκές ντυρερικές φιγούρες με φίδια στο κεφάλι. Στις αποδόσεις αυτών των πλασμάτων ο Ντύρερ δείχνει να γνωρίζει τα χιμαιρικά, μιξογενή, πολύμορφα, τερατόμορφα πλάσματα της αρχαίας ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογικής παράδοσης.
Παρά τις σιχαμερές, εκμαυλιστικές ικεσίες του Θανάτου, ο Ιππότης δεν του χαρίζει ούτε μια ματιά, ευτυχής στις σκέψεις του, θέλοντας όσο είναι ακόμη στον κόσμο των ζωντανών να
χαρεί και την τελευταία στιγμή. Δεν στρέφει καθόλου το πρόσωπο του, κοιτώντας αισιόδοξα μπροστά, στον μη-τόπο. Ανάμεσα στα δυο άλογα, χαρούμενο ακολουθεί το κυνηγόσκυλο του Ιππότη, σύμβολο πίστης. Κοντά στο πιστό σκυλί, κινούμενη αντίρροπα, μια σαύρα συμβολίζει τον θρησκευτικό ζήλο. Στο κοντάρι του Ιππότη είναι περασμένη μια ουρά αλεπούς σύμβολο προστασίας (φυλακτό), τύχης, εξυπνάδας, επιβίωσης αλλά και σύμβολο προδοσίας, απληστίας, ακολασίας και λαγνείας.
Ο Ιππότης καβάλα στο άλογο του, με το χαμόγελο του ανθρώπου που πάλεψε σκληρά, πόνεσε αλλά απόλαυσε και χάρηκε τη ζωή του, σιμώνει πια στο τέλος του κακοτράχαλου μονοπατιού της ζωής. Ψηλά δεξιά του Το κάστρο του Θεού, Το όρος του Κυρίου, όλο πέτρες και Αγίους που λέει ο Καζαντζάκης.Ο Καζαντζάκης διακρίνει, στον περήφανο Ιππότη, τα χαρακτηριστικά δύο ηρώων που θεοποίησε στα γραφτά του: Τον αγαπημένο του Οδυσσέα, καθρέφτη της Ζωής του και τον Δον Κιχώτη, καθρέφτη του Βίου του. Βλέπει τον πολυπλάνητα Οδυσσέα, τον Ιππότη της θάλασσας και της στεριάς, τον ακούραστο ταξιδιώτη, τον ανίκητο πολεμιστή, τον ακαταμάχητο εραστή, αυτόν που αντροκαλεί, αψηφά και δε φοβάται το Χάρο.
Κατέχω εγώ στον κόσμο ένα κορμί με δυο μακριές χερούκλες,
αν τον πεινάσει για ψωμί, δειπνάει, ξαναδειπνάει το χώμα,
αν τον διψάσει για γλυκό νερό, την άγρια αρμύρα πίνει,
κι αν λαχταρίσει προς το σούρουπο να δροσοκουβεντιάσει,
σα δυό γειτόνοι αυτός κι ο Χάροντας με γέλια αποσπερίζουν:
«Καλώς το γείτονα το Χάροντα, το μέγα κοπαδάρη,
του ψόφου ορέ και λασποκέφαλα τ᾽ ανθρωποπρόβατα σου!-
έλα να κάτσουμε, οι λυκάρχοντες, απόψε να τα πούμε.»
Γελούν, μιλούν για αμπέλια και σπαρτά σα δυό νοικοκυραίοι,
μιλούν για πόλεμο και για σφαγές και μακρινά ταξίδια,
μιλούν κι ως άγουροι που λάσσουνται για τις σφικτές κοπέλες-
«καλά τα στήθια της Λενιώς, καλά της Ράλας τ᾽ αντικνήμια,
καλή ᾽ναι, Χάρο, κι η καρδιά του αντρούς η ζουρλοπαντιγιέρα!».
Καθίζουν στα πεζούλια της χαράς και τρων κι οι δυό και πίνουν,
και σα σκουτάρια ξημερώματα σκουντρούν τα κρασοκαύκια,
ολόρθος, λαγαρός ο νους του αντρός τον θάνατο αναπνέει
σαν κάτασπρο ανοικτό τριαντάφυλλο που το ζεσταίνει ο γήλιος,
κι ο Χάροντας τραυλίζει, δε βαστάει, πολλά βαρύ του πέφτει
της λεύτερης καρδιάς το μίλημα και του μυαλού το γέλιο.
«Βλάμη, πολύ βαρύ ᾽ναι το κρασί, θα σηκωθώ να φύγω!»
Παραπατάει, διαβαίνει την αυλή, σκοντάφτει στο κατώφλι,
Το άγριο κρασί τον ανακέρωσε, χτυπάει στα θυροστόμια
κι ότι έφαγε ήπιε τ᾽ αναξέρασε, λερώθηκαν οι πλάκες.
Κι ο γείτονας του, εγώ, αναπαίζω τον κι άγρια του βγάνω γιούχα:
«Καλό ᾽ναι, Χάροντα μου το κρασί, καλό του νου το γέλιο,
Καλή ᾽ναι και τ᾽αντρούς η συντροφιά, μα θέλει παλικάρι!».
Nίκος Καζαντζάκης, Οδύσσεια, Σ. 1270- 1295
Ο Νίκος Καζαντζάκης με τον Άγγελο Σικελιανό (Οκτ. 1921)
Βλέπει επίσης τον Δον Κιχώτη, τον Ιππότη του ιδανικού, τον Iππότη των απελπισμένων, τον ουτοπικό, τον αιθεροβάμονα, τον φλογόμυαλο,[2] τον εραστή των μεγάλων ιδεών και τον αθεράπευτα και παθιασμένα ερωτευμένο με την άκαρδη Δουλτσινέα. Γιατί ίσως απ᾽ όλους τους αρχηγούς, αυτός, ο Δον Κιχώτης, συμβολίζει πιο πιστά τη μοίρα του ανθρώπου.[3]
Χιμά η ψυχή να μπει μες στ᾽ όνειρό της
Πλαντάει στη γης, φωνάζει ελευθερία–
Κι ασκώθη ορθός, πονώντας στον αχό της,
Ο φλογερός της αμμουδιάς φεουδάρχος,
Ο μέγας ασκητής, ο Δον Κιχώτης.
« Σώπα, ψυχή, της κράζει ο γέρος άρχος,
Κι ότι αφήκε άτελο ο θεός στη μέση
Εγώ θα το τελέψω ο πολεμάρχος.
Στης πεθυμιάς το πιο αψηλό οροθέσι
Το λάβρο εστάθη μάτι να βιγλίσει–
Βοήθα το, Θε μου, η φλόγα μην ξεπέσει!
Άσπλαχνη ερημιά σαν τη στερνή την Κρίση,
Χωρίς νερό, χωρίς πουλί κι ελπίδα,
Κι ένα κουβάρι μαύρα φίδια η χτίση!
Ν. Καζαντζάκης, Δον Κιχώτης, στ. 11- 24
Κάποιοι μελετητές του έργου του Ντύρερ σημειώνουν ότι ο ζωγράφος γνώριζε κείμενο του Έρασμου (1466-1536) που δημοσιεύθηκε το 1503-4. Πρόκειται για το Εγχειρίδιο του Χριστιανού Ιππότη (Enhiridion milites Christiani) όπου και αναφέρεται ο ψαλμός 23 του Δαυίδ: Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω δεν θέλω φοβηθεί κακόν, διότι συ είσαι μετ’ εμού, η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.
Άλογο και αναβάτης διέπονται από τους κανόνες των αναλογιών του σχεδόν σύγχρονου του Ντύρερ, Leonardo Da Vinci (1452- 1519).
Άλλες λογοτεχνικές αναφορές στο έργο του Ντύρερ «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος»
H πρώτη σημαντική ποιητική «εξήγηση» του έργου έγινε από τον Βίκτορα Ουγκώ ( 1802-1885).
Une foret pour toi c’ est un monde hideux
Le songe et le reel s’ y melent tous les deux.
[ … ]
Aux bois, ainsi que toi, je n’ ai jamais erre,
Maitre, sans qu’ en mon Coeur l’ horreur ait penetre.
Victor Hugo , «À Albert Dürer», από τη συλλογή: Les voix interieures του 1837.
H επόμενη λογοτεχνική αναφορά στο ίδιο έργο είναι του πολωνού συγγραφέα Ηenryk Sienkiewicz (1846- 1916, πολύ γνωστός για το μυθιστόρημα Quo Vadis, 1895, Βραβείο Noμπέλ Λογοτεχνίας 1905):«…and he looked around him and saw the very image of death, as a skeleton mounted upon a skeletal horse, pressing closely beside him, with his white bones rattling».) Απόσπ. από το ιστορικό μυθιστόρημα του Σιενκιέβιτς, Knights of the Cross, 1897-1900.
Η επόμενη αναφορά στη χαλκογραφία του Ντύρερ είναι του Νίκου Γκάτσου (1911-1992).
Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (1950)
(1513)
Καθώς σε βλέπω ακίνητο
Με του Ακρίτα τ᾿ άλογο και το κοντάρι του Άη-Γιωργιού να ταξιδεύεις στα χρόνια
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Σ᾿ αυτές τις σκοτεινές μορφἐς που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς κι εσύ παντοτινά μαζί τους
Ώσπου νὰ γίνεις πάλι μιά φωτιά μες στξ μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Μπορώ να βάλω κοντά σου
Μια νεραντζιά στου φεγγαριού τους χιονισμένους κάμπους
Και το μαγνάδι μιας βραδιάς να ξεδιπλώσω μπροστά σου
Με τον Αντάρη κόκκινο να τραγουδάει τα νιάτα
Με το Ποτάμι τ᾿ Ουρανού να χύνεται στον Αύγουστο
Και με τ᾿ Αστέρι του Βοριά να κλαίει και να παγώνει—
Μπορώ να βάλω λιβάδια
Νερά που κάποτε πότισαν τα κρίνα της Γερμανίας
Κι αυτά τα σίδερα που φορείς μπορώ να σου τα στολίσω
Μ᾿ ένα κλωνὶ βασιλικό κι ένα ματσάκι δυόσμο
Με του Πλαπούτα τ᾿ άρματα και του Νικηταρά τις πάλλες.
Μα εγώ που είδα τους απογόνους σου σαν πουλιά
Να σκίζουν μιαν ανοιξιάτικη αυγή τον ουρανό της πατρίδας μου
Κι είδα τα κυπαρίσσια του Μοριά να σωπαίνουν
Εκεί στον κάμπο του Αναπλιού
Μπροστά στην πρόθυμη αγκαλιά του πληγωμένου πελάγου
Όπου οι αιώνες πάλευαν με τους σταυρούς της παλληκαριάς
Θα βάλω τώρα κοντά σου
Τα πικραμένα μάτια ενός παιδιού
Και τα κλεισμένα βλέφαρα
Μέσα στη λάσπη και το αίμα της Ολλανδίας.
Αυτὸς ο μαύρος τόπος
Θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ᾿ αναποδογυρίσει τ᾿ αμάξια
Θα τα φορτώσει θημωνιές από κριθάρι και σίκαλη
Και μες στους σκοτεινούς δρυμούς με τις νεκρές αγάπες
Εκεί που πέτρωσε ο καιρός ένα παρθένο φύλλο
Στα στήθια που σιγότρεμε μια δακρυσμένη τριανταφυλλιὰ
Θα λάμπει ένα άστρο σιωπηλό σαν ανοιξιάτικη μαργαρίτα.
Μα συ θα μένεις ακίνητος
Με του Ακρίτα τ᾿ άλογο και το κοντάρι τ᾿ Άη-Γιωργιού θα ταξιδεύεις στα χρόνια
Ένας ανήσυχος κυνηγός απ᾿ τη γενιά των ηρώων
Μ᾿ αυτές τις σκοτεινές μορφές που θα σε παραστέκουν αιώνια
Ώσπου μια μέρα να σβηστείς και συ παντοτεινά μαζί τους
Ώσπου να γίνεις πάλι μια φωτιά μες στη μεγάλη Τύχη που σε γέννησε
Ώσπου και πάλι στις σπηλιές των ποταμιών ν᾿ αντηχήσουν
Βαριά σφυριά της υπομονής.
Όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
Αλλὰ για κλαδευτήρια κι αλέτρια.
Ο Αμερικανός ποιητής Randall Jarell (1914-1965) στο ποίημα του το 1955 αναφέρεται στο ίδιο έργο:
Death and devil, what are this to him?
His being accuses him-and yet his face is firm
In resolution, in absolute persistence;
The fold of smiling do to steadiness;
The face of its own fate –a man does what he must–
And the baby underneart it says. I am. […]
Ο Jorge Louis Borges ( 1899- 1986) έγραψε δύο σονέτα για το ίδιο έργο του Dürer: «Ritter, Tod und Teufel (I και IΙ).
[ Ι ]
Με το χιμαιρικό του κράνος, το κοφτό προφίλ
σαν κοφτερό σπαθί που ενεδρεύει,
ανάμεσα στα γυμνωμένα δέντρα διασχίζει
το δάσος ατάραχος, πάνω στο άλογο, ο ιππότης.
Ένα απαίσιο πλήθος, κακομούτσουνο
κι ύπουλο τον κυκλώνει: είναι ο Δαίμονας
με μάτια δουλικά, ερπετά δαιδαλώδη
κι ο ασπρουλιάρης γέροντας με την κλεψύδρα.
Όποιος σε βλέπει, σιδερόφρακτε ιππότη, ξέρει
πως μήτε η πλάνη μήτε το πάνιασμα του φόβου
σε κυριεύουν. Το σκληρό ριζικό σου
είναι οι προσταγές, η βία. Είσαι γενναίος, τεύτονα,
και σίγουρα δε θα δειλιάσεις ούτε στου Δαίμονα
την παρουσία μπροστά, ούτε στου Θανάτου.
ΙΙ
Οι δρόμοι είναι δύο. Ο ένας είναι κείνου
του σιδερόφρακτου περήφανου ιππότη που καλπάζει
ακλόνητος στην πίστη του διασχίζοντας το αβέβαιο δάσος
του κόσμου, μέσα στους χλευασμούς, τον ακίνητο
χορό του Δαίμονα και του Θανάτου,
κι από την άλλη είναι ο σύντομος ο δρόμος, ο δικός μου.
Τάχα ποια να ’ταν κείνη η ξεχασμένη νύχτα
ή το απόμακρο πρωινό που πρωτοείδαν
τα μάτια μου την εφιαλτική εποποιία,
το ακατάλυτο όνειρο του Ντύρερ,
τον ήρωα που οι ίσκιοι του τον κατακλύζουν
και με ψάχνουν, με παραφυλάνε και με βρίσκουν;
Εμένα όμως, κι όχι τον ιππότη, είναι που γυρεύει
ο ασπρουλιάρης γέροντας στεφανωμένος μ’ ερπετά
που στριφογυρίζουν. Και στάλα στάλα
η κλεψύδρα το δικό μου το χρόνο μετράει
κι όχι το αιώνιο δικό του παρόν.
Θα γίνω χώμα, θα σβηστώ μες στο σκοτάδι·
εγώ, που ξεκίνησα κατόπιν, θα έχω φτάσει
στο θνητό μου τέρμα ενώ, εσύ, που δεν υπάρχεις,
εσύ, με το αλύγιστο σπαθί μέσα στο πετρωμένο δάσος,
θα τραβάς το δρόμο σου όσο θα υφίσταται το γένος
των ανθρώπων
ατάραχος, πλασματικός κι αιώνιος.
(Χόρχε Λουίς Μπόρχες,«Το εγκώμιο της σκιάς», Ποιήματα, μετάφραση Δημήτρης Καλοκύρης, Εκδ. Πατάκης 2014)
– «γιατί, κοιτάζοντας το έργο της τέχνης, νιώθουμε πως όλα, άνθρωποι και ζα, μελλούμενα και περασμένα, ζωή και θάνατος, είναι ένα.»[4]
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
E. Panofsky, The life and art of Albrecht Dürer, Princeton University Press, 1945, 1971.
Robert J. Clements: Durer’s Knight, Death and Devil: Five Literary Readings. New York University.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κείμενα το βιβλίο του Αυστριακού Ούγκο φον Χόφμανσταλ, Ιππότης, Θάνατος, Διάβολος (επιλογή, μετάφραση, επίμετρο: Αγγελική Κορρέ). Το μόνο που συνδέει τα ποιήματα (που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, συνοδευόμενα από δύο μονόπρακτα) και το έργο του Ντύρερ είναι ο τίτλος.
Λέξη που χρησιμοποιεί ο Καζαντζάκης στο Ταξιδεύοντας, Ισπανία.
Λέξη που χρησιμοποιεί ο Καζαντζάκης στο Ταξιδεύοντας, Ισπανία.
Βλ. Ν. Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας, Ισπανία
Βλ. Ν. Καζαντζάκης, Ταξιδεύοντας, Ισπανία
Τρίτη 28.7.20 Λίγος κόσμος φέτος στα πανηγύρια της παραλίας
Κυριακή 26.7.20 Έναστρος Ουρανός: Η μεγαλύτερη «οθόνη» του κόσμου Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης
Η επιβίωση του μύθου της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου σε λαϊκή αφήγηση- παραμύθι- της Αρκαδίας.
Το παραμύθι της γιαγιάς Καλλιώς για τα αστέρια
Η γιαγιά Καλλιώ Δημοπούλου από την Τριπολιτσά της Αρκαδίας, λέει το παραμύθι της βασιλοπούλας Καλλιστώς, που έμεινε αιώνια αθάνατη, ως λαμπρός αστερισμός στο βόρειο ουρανό.
Η γιαγιά Καλλιώ γεννήθηκε το 1896 στην Τρίπολη, την ίδια χρονιά που στην ίδια πόλη, γεννήθηκε ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης. Ο πατέρας της Καλλιώς είχε εμπορικό κατάστημα στην κεντρική πλατεία του Αγίου Βασιλείου, τον έλεγαν Αργύρη Πετρονώτη και ήθελε να σπουδάσουν και τα τέσσερα παιδιά του, τρία αγόρια και η Καλλιώ. Αυτό πραγματοποιήθηκε για τα τρία αγόρια. Η Καλλιώ ήταν άριστη μαθήτρια αλλά η ομορφιά και η ευγένεια της, σαγήνευσαν όλους τους νέους της πόλης και το 1910, σε ηλικία 14 ετών, παντρεύτηκε ένα όμορφο παλικάρι τον Κωσταντή Δημόπουλο που σπούδαζε μαθηματικά.
Σ` ένα χρόνο, το ζευγάρι απέκτησε το πρώτο παιδί, την Αθηνά. Ακολούθησαν οκτώ παιδιά: Πέτρος, Κώστας, Αριστείδης, Νίκος, Μαρίκα, Σταυρομανώλης, Κοσμάς και Γιώργος. Η αγάπη της Καλλιώς και του άντρα της, για τα γράμματα οδήγησαν έξι από τα εννέα παιδιά να γίνουν επιστήμονες. Ένα από τα` αγόρια, ο Αριστείδης, σπούδασε Αστρονομία και δίδαξε στο πανεπιστήμιο. Από τον γιο αυτό η Καλλιώ έμαθε πολλά πράγματα για τ` αστέρια.
Όταν την ρωτούσαν, εγγόνια και δισέγγονα, από πού «βγαίνει» το όνομα της απαντούσε πάντα με τα ίδια λόγια: Από την Καλλιόπη, Μούσα της επικής ποίησης. Αλλά, παιδάκια μου αγαπημένα, τ` όνομα μου «βγαίνει» και από την Αρκαδιανή Καλλιστώ. Θα σας πω ένα πολύ παλιό παραμύθι γι` αυτήν την πανέμορφη πριγκίπισσα.
– Οι άνθρωποι στα πολύ παλιά χρόνια λέγανε πως όλος ο κόσμος είχε για αφέντη, κύρη και πατέρα τον απέραντο Ουρανό, που ήτανε το πιο μεγάλο αρσενικό που γίνηκε ποτέ. Αυτός ο μεγάλος αρσενικός Θεός παντρεύτηκε τη Γης, τη Μεγάλη Θεά Μητέρα, την πρώτη Μητέρα, το πρώτο θηλυκό. Οι δύο αυτοί τρισμέγιστοι Θεοί κάμανε τα πρώτα παιδιά, έξι αρσενικά, έξι θηλυκά. Αυτά, που ήτανε κι` αυτά, μεγάλοι Θεοί, γεννήσανε άλλους Θεούς όπως τον Δία και τ` αδέρφια του. Ο Δίας πάλι έσμιξε με πολλές θεές, βασίλισσες, πριγκίπισσες, αρχόντισσες και θνητές και σιγά- σιγά γέμισε ο κόσμος με θεούς, ημίθεους, ήρωες και ανθρώπους.
Ο Λυκάων, γιος του Πελασγού, ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αρκαδίας. Είχε 50 γιούς και μία κόρη που την έλεγαν Καλλιστώ. Το όνομά είναι από την αρχαία ελληνική λέξη κάλλος, που σημαίνει ομορφιά, εξωτερική αλλά κυρίως εσωτερική. Ήταν τόσο όμορφη που οι άνθρωποι, σύμφωνα με μία εκδοχή, ονόμασαν τους διαγωνισμούς ομορφιάς Καλλιστεία, από το όνομα της Καλλιστώς. Η πριγκίπισσα ξετρέλανε τον Δία και μαζί της απέκτησε ένα γιο, τον Αρκάδα που έγινε γενάρχης των Αρκάδων. Η ορεινή, άγρια αλλά και παρθένα περιοχή, που λεγόταν μέχρι τότε Πελασγία, πήρε το όνομα του Αρκάδα και ονομάστηκε Αρκαδία. Η Καλλιστώ, η μοναχοκόρη του Λυκάονα, περνούσε ξέγνοιαστα τα εφηβικά και νεανικά της χρόνια, στα καταπράσινα βαθύσκιωτα πυκνά δάση της Αρκαδίας με τις φίλες της, όλες στην υπηρεσία της θεάς Άρτεμης. Οι κοπέλες αυτές δε θα παντρευόταν ποτέ γιατί είχαν τάμα στη θεά Άρτεμη, που ήταν κι` αυτή αιώνια παρθένα.
Έτσι, συνεχίζει η γιαγιά, περνούσε τη ζωή της η Καλλιστώ παίζοντας και διασκεδάζοντας με χορούς, τραγούδια, αστεία, περιπάτους.
Στα μέρη μας, εδώ στην ορεινή Αρκαδία, στ` αρχαία χρόνια, μέσα στα πυκνά δάση, από βαλανιδιές, ζούσε ένα παράξενο πλάσμα ο θεός Παν ο τραγοπόδαρος. Ο πονηρός, ερωτιάρης, ασκημομούτσουνος, Πάνας τριγύριζε προσπαθώντας να ξελογιάσει την Καλλιστώ και τις φίλες της, με μουσικές και καμώματα, αλλά έτρεμε από το φόβο του και εξαφανιζόταν μόλις ερχόταν η όμορφη, πάνοπλη και επιβλητική θεά Άρτεμις. Ο Δίας όμως δεν φοβόταν την Άρτεμη, ήτανε δα και κόρη του, την είχε δίδυμη με τον Απόλλωνα. Σας είπα, πως ο Δίας ξετρελάθηκε με την ομορφιά της Καλλιστώς. Πρώτος των πρώτων θεός ήταν, κυβερνούσε θεούς και ανθρώπους δε δυσκολεύτηκε να κάνει την Καλλιστώ να τον ερωτευτεί. Έτσι έμεινε έγκυος, κάτι που έκανε έξαλλη την Άρτεμη, που μεταμόρφωσε την όμορφη κόρη σε αρκούδα. Ο Δίας την πήρε και την έβαλε στην καλύτερη θέση στον ουρανό.
Η Ήρα, που ζήλευε πολύ την Καλλιστώ, ζήτησε από τον Ωκεανό να μην αφήσει ποτέ την Άρκτο- Καλλιστώ να λουστεί και να πλυθεί στα νερά του. Γι` αυτό όλα τ` άστρα που σχηματίζουν την αρκούδα -Καλλιστώ φαίνονται πάντα εκεί στα βόρεια του ουρανού και δεν βασιλεύουν ποτέ στο πέλαγος, φρουροί ακοίμητοι και πάντα με την ανεκπλήρωτη λαχτάρα για ένα δροσερό μπάνιο στα ζαφειρένια και κρυστάλλινα νερά του Ωκεανού.
Σας είπα αγαπημένα μου παιδιά πως το αγόρι που γέννησε η Καλλιστώ, το γιο του Δία, τον είπαν Αρκάδα και έδωσε τ` όνομα του στον όμορφο τόπο μας την Αρκαδία.
Είμαστε περήφανοι που ο τόπος μας, έχει τόσα πολλά μνημεία της αρχαίας εποχής και μια αδιάκοπη, λαμπρή ιστορία. Η φύση της Αρκαδίας είναι ιδιαίτερη και πρέπει εσείς, η νέα γενιά, να την προστατεύσετε.
Μην ξεχνάτε ότι και ο Θεός Ερμής εδώ γεννήθηκε. Μια άλλη φορά θα σας πω περισσότερα για τον Πάνα, την Στύμφαλο, Ερύμανθο, Κερύνεια, τους Κένταυρους της Φολόης, την Αύγη, Τήλεφο, Αταλάντη, Αγκαίο και πολλά- πολλά άλλα του τόπου μας.
Τα πρόσωπα που αναφέρονται( γιαγιά Καλλιώ, Αργύρης Πετρονώτης, Κωσταντής Δημόπουλος, Αριστείδης,..) επινοήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τη μυθοπλασία. Το παραμύθι το άκουσα στο Βαλτεσινίκο μια χιονισμένη βραδιά του Φεβρουαρίου του 1977, δίπλα στο αναμμένο τζάκι, από μια εκατοχρονίτισσα.
Ο γνωστότερος μύθος της Καλλιστώς και του Αρκάδα.
Η πλέον επικρατούσα μυθολογική εκδοχή για τους αστερισμούς της Μεγάλης και Μικρής Άρκτου.
Η Καλλιστώ ήταν κόρη του Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας. Ήταν καλλονή και όπως συνέβαινε με όλες τις όμορφες νεαρές κοπέλες, την ερωτεύτηκε ο Δίας, και έκανε μαζί της έναν γιο, τον Αρκάδα. Ο Αρκάς είχε πολλά χαρίσματα και αρετές. Στο κυνήγι δεν του παράβγαινε κανείς. Η μητέρα του, η Καλλιστώ, καμάρωνε για την ομορφιά, τις χάρες και την λεβεντιά του γιού της Αρκάδα. Η ζηλιάρα Ήρα, σύζυγος του Δία, άστραψε και βρόντησε για την έπαρση της Καλλιστώς. Την μεταμόρφωσε σε αρκούδα. Η Καλλιστώ- αρκούδα- τριγύριζε στα δάση σκεπτόμενη σαν άνθρωπος. Στα πυκνά και πάνδροσα αρκαδικά δάση η Καλλιστώ, μια μέρα συνάντησε το γιο της Αρκάδα, να κυνηγάει με τους φίλους του. Με λαχτάρα και αγάπη, για το παιδί της, έτρεξε να το αγκαλιάσει και να το χαϊδέψει. Εκείνη τη στιγμή ξέχασε την αρκουδίσια μορφή της και επικράτησε το γυναικείο μητρικό ένστικτο. Ο Αρκάς όμως μόλις είδε μια αρκούδα να τρέχει προς αυτόν, τρόμαξε. Ύψωσε το δόρυ του εναντίον της έτοιμος να διαπράξει το δεινό έγκλημα της μητροκτονίας. Ο Δίας εποπτεύοντας, από τις κορυφές του Ολύμπου, τον κόσμο, αντελήφθη το κακό που ετοιμαζόταν να γίνει και αρπάζοντας την αρκούδα-Καλλιστώ την απόθεσε ψηλά στον ουρανό σαν αστερισμό. Το όνομα αυτού του μεγάλου και ωραίου αστερισμού είναι Μεγάλη Άρκτος. Την ίδια στιγμή μεταμόρφωσε τον Αρκάδα σε άλλον, επίσης αειφανή αστερισμό, την Μικρή Άρκτο, και τον τοποθέτησε κοντά στη Μητέρα του, την Μεγάλη Άρκτο.
Ο κυνηγός Αρκάς, έχει ανάμεσα στα πολλά αστέρια του, ένα, που οδηγεί τους ανθρώπους. Είναι ο Πολικός Αστέρας που μας δείχνει πάντα, όταν τον κοιτάμε, την κατεύθυνση του Βοριά. Βοράστρι το λέει ο Νίκος Καζαντζάκης και η θέαση του είναι η αιώνια θέαση των ανθρώπων προς τα βόρεια.
Η αστρονομία, περισσότερο από κάθε άλλο, διδάσκει στους ανθρώπους ταπεινοφροσύνη. Άρθουρ Κλαρκ, 1917-2008, Βρετανός συγγραφέας.
Τ’ αστέρι του βοριά.( απόσπασμα)
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος. Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Τ’ αστέρι του βοριά θα φέρει η ξαστεριά,..
Άστρα μη με μαλώνετε.(απόσπασμα)
Στίχοι, μουσική: Λευτέρης Καμπουράκης:
Άστρα μη με μαλώνετε που τραγουδώ τη νύχτα ..
..στ’ άστρα θα πω τον πόνο μου πού δεν τον μαρτυρούνε
..Ρώτησε τ` άστρα τ` ουρανού και κείνα θα σου πούνε,..
Παραδοσιακό τραγούδι: «Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού»( απόσπασμα)
Απ’ όλα τ’ άστρα τ’ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει ένα που βγαίνει το πουρνό, όταν γλυκοχαράζει. Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει, που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις. Να ’χα το σύννεφο άλογο και τ’ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ’ρχόμουν κάθε βράδυ. Αν μ’ αγαπάς κι είν’ όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
*Αρχιτέκτων, Ιστορικός Αρχιτεκτονικής, Ιστορικός Τέχνης.
**Αφιερωμένο στο γιο μου Χαράλαμπο, Ιατρό. Με το τηλεσκόπιο του «διαβάζει» συχνά τον νυχτερινό ουρανό.
Πέμπτη 23.7.20 Ο Αγ. Βασίλειος Βιάννου κάποτε (μέχρι το 1970)
Αποτελούσε μια αυτοτελή, παραγωγική και σχεδόν αυτάρκη οικονομικά κοινωνία. Έτσι κάπως ήταν τα περισσότερα χωριά της Κρήτης αλλά και της Ελλάδας.
Είχε 800 κατοίκους και διέθετε:
● Σχολείο με 90 παιδιά, με 3 δασκάλους και παιδονόμο
● 2 γιατρούς, 1 οδοντίατρο, 2 μαίες πρακτικές, 1 γιατρό πρακτικό, 1 κτηνίατρο – μουνουχιστή πρακτικό
● 2 δικηγόρους, 1 μηχανικό
● 4 πετράδες για πετρόκτιστα κτίσματα, 2 εξειδικευμένους πετράδες (πελεκάνους) για πέτρες ελαιοτριβείων και υπέρθυρα
● 3 καρεκλάδες, 2 σαμαράδες, 2 πεταλωτές, 1 μαχαιροποιό, 2 χαλκιάδες
● 3 ράφτες, σχολή μοδιστρικής και 4 μοδίστρες επαγγελματίες, 2 τσαγκάρηδες
● 4 αγιογράφους κρητικής σχολής, ο ένας και αναγεννησιακής τέχνης, 4 ψάλτες, 1 παπά
● 1 κοινοτικό τηλεφωνείο
● 3 κουρεία, 3 ξυλουργεία, 2 υπαίθριους ξυλοκόπους, 2 αλευρονερόμυλους
● 1 αργαλιοτεχνίτρα ξεκινήματος και αρκετούς αργαλειούς
● 2 αγροφύλακες
● 2 καμίνια ασβέστου, 2 νταμάρια
● 3 πατητήρια, 2 ρακοκάζανα
● 6 καφενεία, 3 παντοπωλεία, 2 χασάπικα, 1 φούρνο
● 4 επαγγελματίες μουσικούς
● Αρκετούς έμπορους λαδιού, χαρουπιών και 1 κίτρων
● 1 μεσίτη
Σάββατο 18.7.20
Αρμονία στην Ησιόδεια Θεογονία, στον Ηράκλειτο, στον Αριστοτέλη. Η αρμονία του Σύμπαντος.
Η προκαθορισμένη Αρμονία του Λάιμπνιτς( Leibniz)
H αρμονία του Παρθενώνος.
Με τον Άρη, που όταν πολεμά, τρυπά τις βαριές δερμάτινες ασπίδες , γέννησε η Κυθέρεια Αφροδίτη τους δεινούς, τρομερούς και φοβερούς, Δείμο και Φόβο που όταν πολεμούν με τον εκπορθητή των πόλεων, πατέρα τους Άρη, διαλύουν και συγκλονίζουν τις πυκνές φάλαγγες των στρατιωτών όσο κρατά ο κρύος πόλεμος. Κόρη του ίδιου ζευγαριού, του Άρεως και της Αφροδίτης, ήταν η Αρμονία που παντρεύτηκε ο μεγαλόψυχος Κάδμος. Ησίοδος, Θεογονία, 934- 937.( το αρχαίο κείμενο στη Σημ.1.)
Από τον Ησίοδο μαθαίνουμε ότι η Αρμονία ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης. Ο Άρης ήταν «παρών» σε κάθε πολεμική σύγκρουση, σε κάθε εχθρότητα, σε κάθε εκστρατεία σε κάθε εξοπλιστική πράξη. Ανδροπρεπής, ρωμαλέος, πανέμορφος. Η Αφροδίτη, θεά του Έρωτα, πάγκαλος, με αφοπλιστική θηλύτητα, δονούμενη από ερωτικό πάθος, ωραιότερη όλων των θνητών και αθανάτων γυναικών, ήταν το απόλυτο σύμβολο του σαρκικού αλλά και του ψυχικού έρωτος. Στοιχεία δομικά του χαρακτήρα της ήταν η εκδικητικότητα και η ευθιξία. Το κάλλος δεν της έφτανε για να προκαλεί ανίκητα ερωτικά αισθήματα αλλά στην υπηρεσία του λάγνου ερωτισμού της βασικό ρόλο έπαιζαν τα ενδύματα και η ζώνη που όποιος θεός ή θνητός την αντίκριζε έχανε κάθε έλεγχο, «έλειωνε» από έρωτα και πόθο.
Στη γνωστή φράση, ο έρωτας είναι πόλεμος διακρίνουμε την ανίκητη έλξη και ταύτιση των δύο θεών, του Άρη και της Αφροδίτης. Καρπός του έρωτα τους η όμορφη Αρμονία. Το ζητούμενο της Αρμονίας ,σε κάθε ερωτικό ζευγάρι, είναι μια ομαλή σχέση ισορροπίας όπου κανείς εκ των δύο, δεν υπάρχει εις βάρος του άλλου. Το πάθος που χαρακτήριζε τους δύο θεούς απέκτησε μέτρο και ευγένεια με τη γέννηση της Αρμονίας.
Η Αρμονία με τον βασιλιά της Θήβας Κάδμο απέκτησε πολλά παιδιά, ανάμεσα τους και την Σεμέλη, τόσο όμορφη, που ο Δίας έσμιξε μαζί της για να γεννηθεί ένας ακόμα θεός, ο Διόνυσος. Η Αρμονία, κόρη της Αφροδίτης και του Άρη αποδεικνύει αυτό που λέγεται από την αρχαιότητα: « τα αντίθετα έλκονται» ή μήπως συμβαίνει ακριβώς το αντιδιαμετρικό « αν δεν ταιριάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε» ; Απαντήσεις υπάρχουν πολλές, αφού ο μύθος , ο κάθε μύθος, αφήνει χώρο για τόσες εξηγήσεις όσοι είναι και οι άνθρωποι που τον διηγούνται, τον γράφουν, τον μεταφέρουν στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στην τέχνη,..
Ας θυμηθούμε και το σύνθημα των Hippies, Make love not war, όπου πάλι οι δύο θεοί της αγάπης και του πολέμου τίθενται στα άκρα των επιλογών των νέων.
Ίσως η φύση να μη θέλει τα όμοια, αλλά να επιθυμεί τα ενάντια, τα αντίθετα. Με τα αντίθετα συνθέτει η φύση τις συναινετικές, αρμονικές, φιλικές ενέργειες της. Έτσι η φύση οδηγεί το άρρεν προς το θήλυ και με την ένωση τους επιτυγχάνεται δια των εναντίων η πρώτη ομόνοια. Η φύση δεν οδηγεί το αρσενικό σε αρσενικό ούτε το θηλυκό σε θηλυκό. Ένώνει τα αντίθετα και όχι τα όμοια. Φαίνεται ότι και η τέχνη μιμείται την φύση και ακολουθεί τις επιλογές της. Στη ζωγραφική προκειμένου ο καλλιτέχνης να αποδώσει όσο πιο φυσικά αυτά που ζωγραφίζει αναμειγνύει τα λευκά με τα μαύρα , την ώχρα με τα κόκκινα,..
Η αρμονία στη μουσική επιτυγχάνεται δια της συνθέσεως αντιθέτων ήχων, οξείς ήχοι συνδυάζονται με βαρείς, οι μακροί με βραχείς.
Η γραμματική συνθέτει και αυτή τα αντίθετα: τα έχοντα φωνή φωνήεντα με άφωνα γράμματα και έτσι δημιουργείται η τέχνη του λόγου και της γραφής. Αυτό ακριβώς διδάσκει ο σκοτεινός Ηράκλειτος: Συνάψιες όλα και ούχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συνάδον διάδον, και εκ πάντων έν, και εξ ενός πάντα. Αριστοτέλης, Περί κόσμου 5, 396b,7.( το αρχαίο κείμενο στη Σημ.2.).
Ο Αριστοτέλης, αναφερόμενος βιβλιογραφικά, στον Σκοτεινό, όπως γράφει, Ηράκλειτο, υποστηρίζει ότι δια της συνθέσεως των αντιθέτων στις ανθρώπινες σχέσεις, στην τέχνη, στη μουσική, στο λόγο, στη γραφή,..επιτυγχάνεται Αρμονία. Αναφέρεται στη θεωρία του Ηράκλειτου γνωστή ως Αρμονία των αντιθέτων.
Η Αρμονία των Σφαιρών, είναι η κίνηση του Σύμπαντος η οποία παράγει μουσική και προκαθορίζεται ( Σημ.3) από τους αριθμούς. (Η άποψη αυτή αποδίδεται στον Πυθαγόρα).
Ο αστρονόμος, γνωστός και ως «Νομοθέτης του Ουρανού», Κέπλερ (Johannes Kepler), αλλά και σχεδόν όλοι οι στοχαστές από την αρχαιότητα έως σήμερα, αντιλαμβανόταν τον Κόσμο οργανωμένο σε μια τάξη σύμφωνα με τις αρμονικές μαθηματικές σχέσεις. Αυτό θεωρείται από πολλούς πυθαγόρειο αξίωμα.
Η αρμονία και η τάξη του ουράνιου θόλου προκαλεί τον θαυμασμό από τότε που ο άνθρωπος έστρεψε το βλέμμα του στη μεγαλύτερη οθόνη του Σύμπαντος κόσμου, στον έναστρο ουρανό.
Η Προκαθορισμένη Αρμονία του Λάιμπνιτς.
Η αρμονία του ανθρώπου πηγάζει από την εσωτερική του αρμονία και από την αρμονική του σχέση με το σύνολο. Η πραγματικότητα των φαινομένων των αντιληπτικών όντων έγκειται στην αρμονία του κάθε αντιληπτικού όντος με τον εαυτό του και με τα άλλα αντιληπτικά όντα. Ένα από τα στοιχεία της Προκαθορισμένης Αρμονίας του Λάιμπνιτς είναι η σωτηρία εκείνων των φαινομένων που είναι ριζωμένα με επάρκεια ώστε να αξίζει να σωθούν.
Σχετικά με την αρμονία: Μιλάμε για αρμονική ταλάντωση, αρμονική κίνηση, αρμονική συνάρτηση, αρμονική διαίρεση ευθείας, συμμετρία, αναλογικότητα, ευρυθμία, συμμετρική διάταξη πραγμάτων, φαινομένων, ήχων, μια εύτακτη αναλογία.
Αρμονία, ρυθμός, μελωδία είναι τα 3 βασικά δομικά στοιχεία της μουσικής. Η συνήχηση των μουσικών φθόγγων λέγεται Αρμονία.
Harmony(αγγλικά), harmonie( γαλλικά) Ηarmonie ( γερμανικά),..Το Η, h, είναι η δασεία που εδώ μας θυμίζει την αρμονική και κομψή της ύπαρξη ως ιερό απομεινάρι που μας έρχεται σαν πολύτιμο δώρο από τις ξένες γλώσσες.
Δυσαρμονία είναι το αντίθετο της Αρμονίας. Η αρχαία ελληνική θρησκεία- μυθολογία, εμπεριέχει την δυσαρμονία, την έλλειψη τάξεως και συμμετρίας στον κόσμο. Πλήθος τέρατα, μειξογενή πλάσματα, γίγαντες, κύκλωπες,.. βρίσκονται στον αντίποδα της συμπαντικής αρμονίας, βρίσκονται στη σφαίρα της δυσαρμονίας σε σχέση με την εξέλιξη του ανθρώπου.
Η Αρμονία στον Παρθενώνα.
Ο Παρθενών είναι το κορυφαίο επίτευγμα της αρχαίας αρχιτεκτονικής, ένα από τα κορυφαία, λαμπρότερα και τελειότερα κατορθώματα του ανθρώπινου πνεύματος. Οι αναλογικές σχέσεις στο μνημείο συνθέτουν ένα σύνολο αρμονικό και ισορροπημένο. Αν θα ζητούσαμε ένα ορισμό της Αρμονίας θα μας τον έδινε η αρχιτεκτονική του Παρθενώνος: Αρμονία είναι η εύρυθμη διάταξη των μελών του Παρθενώνος προς το σύνολο.
Το μνημείο δονείται από ένα παλμό ζωής, μία έκφραση ενός ζωντανού οργανισμού, ένα ζωτικόν φαίνεσθαι. Η σκόπιμη ελάφρυνση της ύλης, οι οπτικές εκλεπτύνσεις του Παρθενώνος συνθέτουν πλήθος μελετημένων μη κανονικών αρχιτεκτονικών μορφών και χαράξεων, ένα σύνολο λειτουργικών ακανονιστιών οι οποίες «κτίζουν» ένα έργο με ζωντανή πνευματικότητα και πολύ προχωρημένες καλλιτεχνικές προθέσεις.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να κάνουμε στους αρμούς ώσεως του Παρθενώνα. Το σύνολο των αρχιτεκτονικών μελών και ανάγλυφων του μνημείου συνδέονται μεταξύ τους με τις τελειότερες και τεχνολογικά πολύ εξελιγμένες αρμόσεις που θα ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθούν ακόμα και στη σημερινή εποχή. (Σημ. 4).
Η λέξη αρμονία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις αρμό, αρμόζω ( συνάπτω, συνδέω). Αν οι αρμοί του μνημείου δεν είχαν τόσο τέλεια συναρμογή μεταξύ τους δεν θα είχαμε αυτό το λαμπρό μνημείο σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού. O Παρθενών στηρίζει όλη του τη μεγαλοπρέπεια και αρμονία πάνω στους αφανείς αρμούς του. Η Ηρακλείτεια σοφία: Δια της συνθέσεως των αντιθέτων επιτυγχάνεται αρμονικό αποτέλεσμα. Οι τέλειες αφανείς αρμόσεις επιτρέπουν , μέσω των οπτικών εκλεπτύνσεων, να έχει το μνημείο τις απαραίτητες ακανονιστίες που του χαρίζουν το ζωτικόν φαίνεσθαι.
Πρέπει να μην ξεχάσουμε το ευγενές υλικό δομής του μνημείου, το πολύτιμο πεντελικό μάρμαρο που με τις γεωλογικές αρετές του έδωσε την δυνατότητα στους εμπνευσμένους Φειδία, Ικτίνο και Καλλικράτη να δημιουργήσουν, να συναρμόσουν με τέλειο τρόπο το μνημείο. Ο Παρθενών, σίγουρα, απετέλεσε αντικείμενο υψηλών σκέψεων για τους μεταγενέστερους Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Εξ` άλλου η αριστοτελική εντελέχεια των μαρμάρινων όγκων του πεντελικού μαρμάρου οδηγεί στον ίδιο τον Παρθενώνα. Η λανθάνουσα κίνηση που συμβάλλει στη ζωντανή πνευματική αρχιτεκτονική του μνημείου έχει σαν φιλοσοφικό υπόβαθρο την σύνθεση των αντιθέτων του Ηράκλειτου που γεννήθηκε περίπου 100 χρόνια πριν αρχίσει να κτίζεται ο Παρθενών.
..καθένας στην αρμονία σα σε ραβδί αγριλίδας ζυγιασμένος.
Άγγελος Σικελιανός, «Το διάβα του ελαιώνα», απόσπασμα
———–
Σημ. 1. αὐτὰρ Ἄρηι ῥινοτόρῳ Κυθέρεια Φόβον καὶ Δεῖμον ἔτικτε,
δεινούς, οἵ τ᾽ ἀνδρῶν πυκινὰς κλονέουσι φάλαγγας
ἐν πολέμῳ κρυόεντι σὺν Ἄρηι πτολιπόρθῳ,
Ἁρμονίην θ᾽, ἣν Κάδμος ὑπέρθυμος θέτ᾽ ἄκοιτιν.
Σημ.2. Ἴσως δὲ τῶν ἐναντίων ἡ φύσις γλίχεται
καὶ ἐκ τούτων ἀποτελεῖ τὸ σύμφωνον, οὐκ ἐκ τῶν ὁμοίων,
ὥσπερ ἀμέλει τὸ ἄρρεν συνήγαγε πρὸς τὸ θῆλυ καὶ οὐχ
ἑκάτερον πρὸς τὸ ὁμόφυλον, καὶ τὴν πρώτην ὁμόνοιαν διὰ
τῶν ἐναντίων σηνῆψεν, οὐ διὰ τῶν ὁμοίων. Ἔοικε δὲ καὶ ἡ
τέχνη τὴν φύσιν μιμουμένη τοῦτο ποιεῖν. Ζωγραφία μὲν γὰρ
λευκῶν τε καὶ μελάνων, ὠχρῶν τε καὶ ἐρυθρῶν, χρωμάτων
ἐγκερασαμένη φύσεις τὰς εἰκόνας τοῖς προηγουμένοις ἀπε-
τέλεσε συμφώνους, μουσικὴ δὲ ὀξεῖς ἅμα καὶ βαρεῖς, μα-
κρούς τε καὶ βραχεῖς, φθόγγους μίξασα ἐν διαφόροις φω-
ναῖς μίαν ἀπετέλεσεν ἁρμονίαν, γραμματικὴ δὲ ἐκ φω-
νηέντων καὶ ἀφώνων γραμμάτων κρᾶσιν ποιησαμένη τὴν
ὅλην τέχνην ἀπ’ αὐτῶν συνεστήσατο. Ταὐτὸ δὲ τοῦτο ἦν καὶ
τὸ παρὰ τῷ σκοτεινῷ λεγόμενον Ἡρακλείτῳ· «Συνάψιες
ὅλα καὶ οὐχ ὅλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συνᾷ-
δον διᾷδον· ἐκ πάντων ἓν καὶ ἐξ ἑνὸς πάντα.»
Σημ. 3. Βλ.εδώ για την Προκαθορισμένη Αρμονία του Λάιμπνιτς.
Σημ. 4.Το θέμα αυτό αποτέλεσε πεδίο μελέτης και διδακτορικής διατριβής του αρχιτέκτονα, μελετητή του Παρθενώνος, καθηγητή Αρχιτεκτονικής του Ε.Μ.Π. και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών Μανόλη Κορρέ.
54. αρμονίη αφανής φανερής κρείττων: Η αφανής αρμονία είναι καλύτερη της φανερής. ( Το απόσπασμα αυτό του Ηράκλειτου διεσώθη από τον Ιππόλυτο, Έλεγχος ΙΧ 9.).
** Αφιερώνεται στην αρχαιολόγο Ιωάννα- Μαρίνα Γαλάνη- Καζαμιάκη.
Τετάρτη 15.7.20
Στα Τραγούδια Λέμε ΝΑΙ | Αφιέρωμα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση
Η εκπομπή Στα Τραγούδια Λέμε ΝΑΙ, επισκέπτεται το σύμπαν του Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ένα πραγματικό, παράλληλο σύμπαν γεμάτο ιστορίες γραμμένες με νότες!
Ξεναγός μας, η κόρη του, Άννα Μπιθικώτση, η οποία με το γλυκό, χαρισματικό της τρόπο μας μεταφέρει τρυφερές εικόνες από τις οικογενειακές τους στιγμές, ενώ, απαγγέλει το συγκινητικό ποίημα που έχει γράψει για τον πατέρα της, υπο τους ήχους της Νύχτας Μαγικιάς!
Ο Κώστας Μακεδόνας ερμηνεύει αγαπημένα τραγούδια με τη χαρακτηριστική φωνή του και μας χαρίζει υπέροχες στιγμές από την τεράστια καριέρα του αγαπημένου βάρδου.
Η μεγάλη ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη, μας μιλά για το … μέγεθος Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον ιδιαίτερο τρόπο που ο ίδιος μετέφερε την ποίηση στο πλατύ κοινό.
Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από το αφιέρωμα η Πίτσα Παπαδοπούλου. Μας θύμισε αγαπημένες επιτυχίες και μας περιέγραψε στιγμές από την προσωπική τους σχέση και συνεργασία.
Για το Γρηγόρη Μπιθικώτση μίλησε ο μοναδικός και πάντα υπέροχος, Μανώλης Μητσιάς.
Πολλοί, ακόμη, φίλοι έσπευσαν να ντύσουν μουσικά το αφιέρωμα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ερμηνεύει Μπιθικώτση και μας μιλά για την αλήθεια του, ενώ τη σκυτάλη παίρνει η Ελένη Δήμου, η οποία με το δικό της τρόπο «αφηγείται» μερικές από τις «μουσικές ιστορίες» του .
Μαζί μας και οι υπέροχοι καλλιτέχνες, Ηλίας Κλωναρίδης, Θεοδοσία Στίγκα, Μιχάλης Δημητριάδης και Σωτήρης Δογάνης, οι οποίοι ερμήνευσαν πολλές επιτυχίες του Γρηγόρη Μπιθικώτση.
Στην παρέα και οι ηθοποιοί Αλίνα Κωτσοβούλου, Κώστας Ανταλόπουλος, Φιλίτσα Καλογεράκου, Κωνσταντίνος Μενούνος και Ναταλί Τσάβεζ, έβαλαν τη δική τους πινελιά στη βραδιά.
Σκηνοθεσία: Κοσμάς Φιλιούσης
Αρχισυνταξία: Τζένη Ιωαννίδου
Υπεύθυνος καλεσμένων: Χρήστος Καρυώτης
Διεύθυνση ορχήστρας: Νίκος Στρατηγός
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Φιλιούση Παρουσίαση: Ναταλία Δραγούμη, Μιχάλης Μαρίνος
Στα Τραγούδια Λέμε ΝΑΙ | Αφιέρωμα στο Γρηγόρη Μπιθικώτση
Δευτέρα 13.7.20 Άρθρο του Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκη.
Η Αγία Σοφία υπάρχει πάνω και έξω από τις ανθρώπινες αποφάσεις, τα ανθρώπινα μέτρα, τα ανθρώπινα έργα.
Η Αγία Σοφία είναι ιδέα και σύμβολο. Δεν μπορούν να τη βλάψουν ούτε στο ελάχιστο οι άνθρωποι. Η Αγία Σοφία υπερβαίνει κάθε κατάταξη, ταξινόμηση, περιγραφή, ανάλυση. Όσα και να ειπωθούν είναι λίγα και υποδεέστερα της πραγματικότητας. Bιβλία, άρθρα, αναλύσεις, ταινίες, φωτογραφίες, αναπαραστάσεις, δεν δίνουν την εμπειρία του υπερκόσμιου φωτός και του ατέρμονος υπερβατικού χώρου.
Η Αγία Σοφία ως φιλοσοφικό ον, ανήκει στην υπερβατικότητα του Θεού, στην ιδιότητα του Θεού να βρίσκεται έξω και πέρα από τον κόσμο. Ανήκει στην κορυφαία θεϊκή υπέρβαση της ασύγκριτης τελειότητας. Ως έργο τέχνης ανήκει στην ποίηση μιλώντας απευθείας στις ψυχές των ανθρώπων.
Σκηνοθεσία και χορογραφία του φωτός.
Ο φωτισμός και η αρχιτεκτονική σύνθεση ήταν το πρώτο μέλημα του αυτοκράτορα και των αρχιτεκτόνων.
Πριν περάσουμε στον κυρίως ναό διασχίζουμε δύο νάρθηκες. Ήδη η μυσταγωγία είναι παρούσα. Η έκσταση που βιώνεται συγκρίνεται μ` εκείνη που προκαλεί ένα εξαιρετικό μουσικό έργο. Η εμπειρία είναι μοναδική. Εδώ ο φωτισμός είναι σκόπιμα χαμηλός ενώ ο συνδυασμός αρχιτεκτονικής – φωτισμού συνθέτει εξαιρετικές αντιθέσεις.
Περιμετρικά στη βάση του τρούλου, υπάρχουν 40 παράθυρα ώστε να περνά λαμπρό φως στο εσωτερικό. Η εντύπωση είναι ασύλληπτη. Νομίζεις ότι ο τρούλος έχει νικήσει την βαρύτητα και ανάερος κρέμεται από τον ουρανό. Από τα 40 παράθυρα « αεί διαγελά η ημέρα»( Προκόπιος , Περί κτισμάτων, 1,1,41- 46). Εκτός από τα 40 τρουλαία παράθυρα υπάρχουν ακόμα 60. Τα 100 παράθυρα με το φως τους, συνθέτουν ένα πάμφωτο εσωτερικό. Η Αγία Σοφία «συναντά» τα όρια της δύναμης του φωτός. Το φως που έρχεται από τον «ουράνιο» τρούλο υποστηρίζει και υπογραμμίζει, εμπρός από το Ιερό, μια μεταφυσική άγια παρουσία η οποία συγκλονίζει τους πιστούς. Ο τρούλος συμβολίζει τον ουρανό, είναι ο ίδιος ο ουρανός, όπου κατοικεί ο Θεός. Ο χειρισμός του φυσικού φωτός τονίζει την εντύπωση εξαΰλωσης του χώρου και συμβάλλει στην ψυχική ανάταση των παρισταμένων.
…μοιρηθέντα δοχήια φωτός ανοίγει/λεπταλέαις υάλοις κακαλυμμένα, των δια μέσσης/ φαιδρόν απαστράπτουσα ροδόσφυρος έρχεται ηώς. Παύλου Σιλεντάριου, Έκφρασις του ναού της Αγίας Σοφίας, 407- 410.
Η Αγία Σοφία θα μπορούσε να προσθέσει στην αυτοβιογραφία της τον στίχο:
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός», Γ.Σεφέρης, Πάνω σε μια χειμωνιάτικη ακτίνα. Δ`
Στην Ελλάδα το φως δεν μεταφέρει απλώς εικόνες και πρόσωπα, δεν είναι μόνον ο αγγελιαφόρος του Σύμπαντος. Υψώνεται στο επίπεδο του δημιουργού, και με έναν τρόπο μαγικό πλάθει και αναδεικνύει. Γιώργος Γραμματικάκης, Η αυτοβιογραφία του φωτός, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, 2005, σ.19.
Η Αγία Σοφία συναντά τα όρια καταπονήσεως των υλικών, συναντά τα όρια διαμόρφωσης του χώρου ως απέραντου.
1. Στην κατασκευή της Αγίας Σοφίας βρίσκουμε όρια πραγματικά, φιλοσοφικά, υπερβατικά. Στο μνημείο επετεύχθη η μεγαλύτερη δυνατή έκταση του χώρου, ο ανώτατος βαθμός φυσικού φωτισμού. Οι αρχιτέκτονες φτάνοντας στα όρια καταπονήσεως των υλικών κερδίζουν χώρο, φως, αρμονία και πνευματικότητα. Παρατέντωσε με κι ας σπάσω λέει το πέτρινο τόξο στον καλό μάστορα.
Η Αγία Σοφία είναι μεταφορική εικόνα και ακριβώς γι` αυτό έχει τη δύναμη να στέκεται πέραν των ανθρώπινων αποφάσεων, των ανθρώπινων μέτρων και έργων.
Είναι το σπουδαιότερο μνημείο της εποχής της, το ύψιστο και αντιπροσωπευτικότερο μνημείο της τέχνης του Βυζαντίου, είναι ένας από τους αξεπέραστους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς όλου του κόσμου και όλων των εποχών.
2. Η βεβαιότητα του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού καθώς και η ικανότητα των Αρχιτεκτόνων (Ἀνθέμιος δὲ Τραλλιανὸς, ἐπὶ σοφίᾳ τῇ καλουμένῃ μηχανικῇ λογιώτατος,…καὶ μηχανοποιὸς σὺν αὐτῷ ἕτερος, Ἰσίδωρος ὄνομα, Μιλήσιος γένος, ἔμφρων..Προκόπιος, Περί κτισμάτων, 1,1,24 ) συνθέτουν μια οριακή περίπτωση πεποίθησης αφού όλες οι πεποιθήσεις ήταν διατεταγμένες σύμφωνα με τη δύναμη της υποκειμενικής πίστης.
Η Αγία Σοφία κράτησε τον τίτλο και το γόητρο της ωραιότερης και μεγαλύτερης εκκλησίας στον κόσμο επί αιώνες. Για τους βυζαντινούς ήταν η Μεγάλη Εκκλησία που αγκάλιαζε και στήριζε τον κάθε πιστό, το κράτος, το αυτοκρατορικό μεγαλείο. Η Αρμονία της είναι εφάμιλλη της υψηλής πνευματικότητος της.
Ο κεντρικός χώρος είναι ελεύθερος. Τα στοιχεία που τον συνθέτουν έχουν απολέσει την υλική τους υπόσταση. Τα πλευρικά κλίτη ορίζονται από κιονοστοιχίες που προσφέρουν ανάταση ψυχής και αίσθηση μεγαλείου. Εδώ τα δεύτερα και τρίτα επίπεδα, φωτισμένα σε ηπιότερους τόνους, υποβάλλουν εντυπώσεις ατέλειωτου χώρου.
Η Αγία Σοφία δεν απογοητεύει ποτέ, έγραψε ο Παναγιώτης Μιχελής στο βιβλίο του : Η Αγία Σοφία.
Το 1453, η Αγία Σοφία έγινε τζαμί. Στα χρόνια της δουλείας προστέθηκαν εξωτερικά μιναρέδες, αντηρίδες και άλλες κατασκευές. Εσωτερικά τοποθετήθηκαν δίσκοι με ρήσεις του Κορανίου. Τίποτα δεν μείωσε την ακτινοβολία και το υπερκόσμιο κάλλος του συνόλου. Για ολόκληρο το διάστημα της Τουρκοκρατίας η Αγία Σοφία ήταν το σύμβολο του Ελληνισμού.
Στη θέση που βρίσκεται σήμερα ο ναός υπήρχε παλιότερη Αγία Σοφία που κάηκε στη στάση του Νίκα.
Οι εργασίες ανέγερσης άρχισαν το 532, μετά την στάση του Νίκα. Τα εγκαίνια έγιναν στις 27 Δεκεμβρίου 537. Οι διαστάσεις είναι 71x 77 μ. Η διάμετρος του τρούλου 32 μ. και το ύψος του φτάνει τα 62 μ. Οι αρχιτέκτονες: Ανθέμιος από τις Τράλλεις και Ισίδωρος από την Μίλητο.
3. Ο Ανθέμιος και Ισίδωρος με υψηλή αρχιτεκτονική κατάρτιση και εμπειρία, όπως γνωρίζουμε από μαρτυρίες της εποχής. Τους αποκαλούσαν μηχανοποιούς.
Τεχνίτες, καλλιτέχνες και υλικά κατέφθασαν από όλη την βυζαντινή επικράτεια. Τα χρήματα για το έργο θεωρήθηκαν υπερβολικά. Πραγματοποιήθηκαν όμως πλείστα αρχιτεκτονικά επιτεύγματα.
Νενίκηκα σε Σολωμών κραύγασε ο Ιουστινιανός, όταν είδε το έργο τελειωμένο. Όσο καιρό κτιζόταν ο Ναός επέβλεπε και παρακολουθούσε με πάθος την πρόοδο των εργασιών.
4. Νενίκηκα σε Σολομών, είπε, θέλοντας να τονίσει ότι η Αγία Σοφία ήταν πολύ ανώτερη σε κάλλος από το ναό του Σολομώντος που ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.
Κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα η τέχνη αλλά κυρίως η αρχιτεκτονική είχαν μεγάλη και συνεχή εξέλιξη που συμπορευόταν με τον πολιτισμό και την προσπάθεια ισχυροποίησης του κράτους. Η διοίκηση ήταν Ρωμαϊκή αλλά επικρατούσε το ελληνικό πνεύμα, η ελληνική τέχνη, η ελληνική γλώσσα.
Η προσωπικότητα που δεσπόζει, είναι ο Ιουστινιανός που κυβέρνησε περισσότερο από το ένα τρίτο του αιώνος. Έγινε αυτοκράτωρ το 527 έχοντας όνειρα, ιδέες, σχέδια, φιλοδοξίες και πολλές ικανότητες. Η αποκατάσταση του μεγαλείου της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το Imperium Romanum, ήταν ο πρώτος στόχος. Ασφάλισε τα σύνορα, αντιμετώπισε με επιτυχία τους Πέρσες, κατέκτησε τη Βόρεια Αφρική, επιβλήθηκε σε Ιταλία, Ισπανία και είχε τον πλήρη έλεγχο στη Μεσόγειο.
Πέντε χρόνια μετά την στέψη του ο Ιουστινιανός αντιμετώπισε τη στάση του Νίκα. Στην επανάσταση αυτή η Κωνσταντινούπολη καταστράφηκε. Η φωτιά, διαχρονική πληγή της Πόλης, αφάνισε σπουδαία μνημεία.
Πολλοί, ειδικοί, ισχυρίζονται ότι ο Ιουστινιανός υπήρξε ο μεγαλύτερος προστάτης των τεχνών στην παγκόσμια ιστορία. Ο αυτοκράτωρ λάτρευε την αρχιτεκτονική, ήθελε να κτίσει σπουδαία και επιβλητικά έργα δίνοντας παράλληλα εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους. Η πολιτική αυτή έφερε εξαιρετικά και άμεσα αποτελέσματα. Ο ιστορικός εκείνης της εποχής Προκόπιος στο βιβλίο « Περί κτισμάτων» απαριθμεί εκατοντάδες αυτοκρατορικά , εκκλησιαστικά, οχυρωματικά κτίσματα στην Κωνσταντινούπολη και στις επαρχίες.
..ὁ μὲν οὖν βασιλεὺς ἀφροντιστήσας χρημάτων ἁπάντων ἐς τὴν οἰκοδομὴν σπουδῇ ἵετο, καὶ τοὺς τεχνίτας ἐκ πάσης γῆς ἤγειρεν ἅπαντας. Προκόπιος, Περί κτισμάτων 1.1. 24.
Η κωδικοποίηση του Ρωμαϊκού Δικαίου το 533, απέφερε Νόμο απαραίτητο για το αχανές, πολυάνθρωπο, πολύγλωσσο, πολυφυλετικό, πολυπολιτισμικό κράτος.
Δύο πανεπιστήμια λειτουργούσαν αυτήν την περίοδο στην αυτοκρατορία, ένα στην Κωνσταντινούπολη και ένα στη Βηρυτό.
5. Την ίδια εποχή με αυτοκρατορικό διάταγμα καταργούνται οι φιλοσοφικές και ρητορικές σχολές των Αθηνών. Αν ο Ιουστινιανός υπήρξε ο μεγαλύτερος προστάτης των τεχνών στην παγκόσμια ιστορία τι θα ήταν αν δεν έκλεινε τις θαυμαστές σχολές των Αθηνών;
Το Βυζάντιο εξελληνίζεται παρά την εμμονή του αυτοκράτορα στο Imperium Romanum. Οι βυζαντινοί αποδοκιμάζουν τον ρωμαϊκό τρόπο ζωής και στρέφονται στην πνευματικότητα του ελληνικού βίου. Στην Αυλή κυριαρχεί η ελληνική γλώσσα. Οι Προκόπιος και ο Παύλος Σιλεντάριος, ομιλούν και γράφουν ελληνικά.
6…διατμηγείσα δε νώτοις / πένταχα μοιρηθέντα δοχήια φωτός ανοίγει/λεπταλέαις υάλοις κακαλυμμένα, των δια μέσσης/ φαιδρόν απαστράπτουσα ροδόσφυρος έρχεται ηώς. Παύλου Σιλεντάριου, Έκφρασις του ναού της Αγίας Σοφίας, 407- 410.
Η γυναίκα του αυτοκράτορα Θεοδώρα έμεινε στην ιστορία για την προσωπικότητα και την επιρροή της, στη διακυβέρνηση.
Οι νέοι επαναστατικοί τρόποι στέγασης των εκκλησιών απαντούν σε θέματα πνευματικά, θρησκευτικά, δομικά, στατικά, λειτουργικά, καλλιτεχνικά, συμβολικά, υπερβατικά,.. Πολλοί αρχιτεκτονικοί νεωτερισμοί καθιερώνονται.
Ο τρούλος δεσπόζει. Επιβάλλεται για χίλια και πλέον χρόνια. Είναι ένα αρχιτεκτονικό εφεύρημα με συμβολική, κατασκευαστική και λειτουργική αξία. Ο τρούλος πρέπει να «υπερίπταται», να είναι πολύ ψηλά και πολύ μεγάλος: Ένας «ουρανός» στεγάζει την Αγία Σοφία. Ότι και να υπάρξει κάτω από ένα τέτοιο τρούλο αποκτά μεγαλύτερη αξία.
Ο τρούλος στην Αγία Σοφία έχει γιγαντιαίες διαστάσεις για να στεγάσει και να καλύψει ένα γήινο χώρο μεγάλης έκτασης και αρμονίας. Γη και ουρανός. Η γεωμετρία παρούσα: ένα ορθογώνιο στη Γη ένα ημισφαίριο ψηλά.
7. Το δίπολο Ουρανός- Γη κυριαρχεί και στην ελληνική μυθολογία αφού κατά την επικρατέστερη μυθολογική άποψη ο Ουρανός και η Γαία υπήρξαν τα πρώτα όντα.
* Αρχιτέκτων, Ιστορικός Αρχιτεκτονικής, Ιστορικός Τέχνης.
Δευτέρα 6.7.20 Άρθρο του Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκη.
Εντελέχεια: Μια λέξη που «γέννησε» ο Αριστοτέλης
Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και το εννοιολογικό της περιεχόμενο. Werner Heisenberg, 1901-1976, Γερμανός φυσικός (απόσπασμα από την ομιλία του κατά τη βράβευσή του από το ΕΜΠ το 1966).
Τη λέξη εντελέχεια την έπλασε ο Αριστοτέλης, όπως και πολλές άλλες λέξεις, για να κατανοήσει, να αναλύσει, να ερμηνεύσει, και να διδάξει παλιότερες λέξεις, εκφράσεις, απόψεις ή νέες επιστημονικές και φιλοσοφικές έννοιες δικές του. Η εντελέχεια είναι ένας, καθαρά, αριστοτελικός όρος που δηλώνει τη μετάβαση της ύλης από την αδρανή στην ενεργό κατάσταση, με την λήψη μορφής (είδος, αρχ.) αλλά και την αιτία αυτής της μετάβασης.
Τη λέξη εντελέχεια την χρησιμοποιεί πολλές φορές στα έργα του ο Αριστοτέλης, ως «εργαλείο», για να εκφραστεί πληρέστερα, καθαρότερα, σαφέστερα, επιστημονικότερα και με φιλοσοφικό τρόπο.
Advertisement
Η λέξη εντελέχεια, αποτελεί απόδειξη ότι η ελληνική γλώσσα έχει πλήρη και ουσιαστική αντιστοιχία ανάμεσα στην ίδια την λέξη και στην έννοια της (στο εννοιολογικό της περιεχόμενο). Αυτός ο όρος δημιουργήθηκε από τον Αριστοτέλη από τις δύο λέξεις εντελές + έχειν άρα εντελεχής είναι ο έχων το «τέλος», τον σκοπό εντός του, συνεπώς ο πλήρης, ο ολοκληρωμένος.
Παραδείγματα για την κατανόηση της εντελέχειας
-Η ψυχή για τον Αριστοτέλη είναι η εντελέχεια του σώματος.
Αναγκαίον άρα την ψυχήν ουσίαν είναι ως είδος σώματος φυσικού δυνάμει ζωήν έχοντος, η δ` ουσία εντελέχεια, τοιούτου άρα σώματος εντελέχεια.
Η πορεία από το σώμα στην ψυχή είναι εντελέχεια.
Αριστοτέλους, Περί ψυχής, Β, 412α, 20-22.
– Ο τελικός σκοπός του σπόρου που έγινε φυτό, είναι και εκφράζεται με την λέξη εντελέχεια διότι η τέλεια- τελική μορφή του φυτού προέκυψε από το σπόρο. Έτσι περάσαμε από την φαινομενικά αδρανή κατάσταση της ύλης( από τον σπόρο) σε μια ζωντανή- ενεργό φάση που είναι το φυτό που προήλθε από το σπόρο. Η πορεία από τον σπόρο στο φυτό είναι εντελέχεια.
– Ο όγκος μαρμάρου που από το λατομείο μεταφέρεται στο εργαστήριο του γλύπτη και ο γλύπτης μετατρέπει τον μαρμάρινο όγκο σ` ένα περίτεχνο ιωνικό κιονόκρανο ή σ` ένα γλυπτό, με ζωτικόν φαίνεσθαι και κάλλος, εκφράζεται πάλι με την λέξη εντελέχεια. Η πορεία από τον μαρμάρινο ογκόλιθο στο άγαλμα είναι εντελέχεια.
– Ο κορμός ενός δέντρου που ο τεχνίτης, το μετατρέπει σε ξυλόγλυπτο ή έπιπλο είναι πάλι εντελέχεια. Το ωραίο έπιπλο ή ξυλόγλυπτο είναι η εντελέχεια του ξύλινου κορμού.
Η μετεξέλιξη από την αρχική κατάσταση στην εν ενεργεία κατάσταση εκφράζεται από την λέξη εντελέχεια.
-Οι δύο λέξεις της φράσεως εντελές έχειν, της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, βοήθησαν τον Αριστοτέλη να συλλάβει και να συνθέσει εκ συναρπαγής τη λέξη εντελέχεια. Αυτή η πράξη του Αριστοτέλη είναι μία εντελεχής πράξη. Η λέξη εντελέχεια πλάστηκε από τον εντελεχή Αριστοτέλη με εντελέχεια.
Στη λέξη εντελέχεια υπάρχει μια μαθηματική, μια γεωμετρική ακρίβεια. Πρόκειται για μια υπέρκομψη μαθηματική εξίσωση, ή για ένα γεωμετρικό τόπο.
-Η εξίσωση εντελές έχειν= εντελέχεια είναι μια εντελεχής εξίσωση.
-Η γεωμετρική πρόταση: Δύο παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται ποτέ όσο και να προεκταθούν είναι μια εντελέχεια, μία εντελεχής γεωμετρική πρόταση.
-Η εξίσωση του Αϊνστάιν E=mc2 είναι μια εξίσωση εντελεχής( χαρακτηρίζεται από τελειότητα και αυτάρκεια)
-Η γεωμετρική πρόταση: Ο Γεωμετρικός Τόπος των άπειρων σημείων που απέχουν ίδια απόσταση R, από ένα σημείο Κ, είναι ο κύκλος με κέντρο το Κ και ακτίνα R. Η γεωμετρική αυτή πρόταση που είναι πρόταση ενός γεωμετρικού τόπου χαρακτηρίζεται από τελειότητα και αυτάρκεια, είναι μια εντελεχής πρόταση. Ο Γεωμετρικός Τόπος- κύκλος είναι η εντελέχεια των άπειρων σημείων που ανήκουν σ` αυτόν και απέχουν όλα, ίδια απόσταση R από το σημείο Κ που είναι το κέντρο του κύκλου.
Το τέλος, μέσα στη λέξη εντελέχεια, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, προσδίδει σε κάθε ον τη μορφή(αρχ. είδος), την πληρότητά του. Έτσι το τέλος είναι το τέλειον. Άρα, όταν μια μορφή έμψυχης ή άψυχης ύλης φθάσει στο τέλος της( την τελειότητα της), την πληρότητά της, τότε πραγματώνει τη φύση της, δεν έχει καμιά έλλειψη, γίνεται βέλτιστη, αποκτά αυτάρκεια.
…η δ’ αὐτάρκεια καὶ τέλος καὶ βέλτιστον. Εκ τούτων ούν φανερόν ,ότι των φύσει η πόλις εστί, και ότι ο άνθρωπος φύσει πολιτικόν ζώον, (Αριστοτέλης, Πολιτικά” 1253a).
Άλλο εντελέχεια, άλλο ενδελέχεια
Πρόκειται για δύο διαφορετικές λέξεις που, πολλές φορές, μπερδεύουν τους ανθρώπους, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αφού είναι σχεδόν ομόηχες. Διαφέρουν όμως και στην ετυμολογία και στη σημασία. Ενδελεχής είναι ο μακρύς, σχοινοτενής, εκτενής, διηνεκής, ακατάπαυστος, συνεχής, επιμελημένος, λεπτομερής, προσεκτικός.
* Αρχιτέκτων. Ιστορικός Αρχιτεκτονικής. Ιστορικός Τέχνης.
** Στον φίλο, αληθινό καλλιτέχνη και σκεπτόμενο άνθρωπο, Γιάννη Βέτσο που μελετώντας τον αριστοτελικό Λόγο ατενίσαμε, πολλά χρόνια μετά και από πολύ μακριά, την εντελέχεια.
Πέμπτη 25.6.20 Άρθρο του Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκη.
Το τρισυπόστατο μεταφυσικό έργο του Μάνου Χατζιδάκι «ο καπετάν Μιχάλης»
Αφιερωμένο στη Μνήμη του εξαδέλφου μου Κώστα Ι. Καζαμιάκη που λάτρευε τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι.
Τρεις κορυφαίοι δημιουργοί συναντώνται στο μουσικό έργο « Ο καπετάν Μιχάλης». Είναι οι: Νίκος Καζαντζάκης, Μάνος Χατζιδάκις, Φλέρη Νταντωνάκη. Τρισυπόστατο έργο, αφού η κάθε μία από τις τρεις προσωπικότητες που συνέβαλαν σ` αυτό το έργο συνιστούν μια ύψιστη υπόσταση, μια ανεξάρτητη, πραγματική οντότητα. Αυτές οι τρεις μυθικές υποστάσεις, οι τρεις κορυφαίες ποιότητες, οι τρεις δυναμικές συνιστώσες συντίθενται σε μία συνισταμένη στο μουσικό έργο « ο καπετάν Μιχάλης». Αξίζει να επαναλάβουμε τις τρεις αυτές συνιστώσες: Ο λόγος του Νίκου Καζαντζάκη, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, η κρυστάλλινη, διαυγής, πολύχρωμη φωνή της Φλέρης Νταντωνάκη. Τυχεροί οι Κρητικοί, κυρίως οι Ηρακλειώτες, τρισόλβιοι, με τέτοιο θησαυρό, με τέτοιο ύμνο για την πόλη τους.
Μάνου Χατζιδάκι: «Ο καπετάν Μιχάλης», 1966, έργ. 22.
Επιλογή από το κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη.
1. ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΥΝΑΙ Η ΚΡΗΤΗ. 2.50
2. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΝΗΣΙ. 3.37
3. ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΑΜΠΕΛΙΩΤΙΣΣΑ. 2.40
4. Η ΚΡΑΣΟΓΙΩΡΓΑΙΝΑ. 3.57
5. ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ. 1.32
6. ΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ( Βαριά απόψε η νύχτα). 2.19
7. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ. 2.55
Τραγουδά η Φλέρη Νταντωνάκη. Στο πιάνο ο συνθέτης. (Από το οπισθόφυλλο του δίσκου.)
Από το μυθιστόρημα « ο καπετάν Μιχάλης» του Νίκου Καζαντζάκη επελέγησαν, από τον Γεράσιμο Σταύρου με τη συνεργασία του Μάνου Χατζιδάκι, 7 εδάφια. Απ` αυτά προέκυψαν τα 7 τραγούδια του δίσκου που φέρει το ίδιο όνομα με το μυθιστόρημα.
Παρακάτω αναγράφονται τα αυθεντικά εδάφια του μυθιστορήματος και αμέσως μετά οι στίχοι που τραγούδησε η Φλέρη Νταντωνάκη.
1 Το κείμενο στο μυθιστόρημα: Παντέρμη Κρήτη! Μουρμούρισε ο καπετάν Μιχάλης κι έδωκε σπιρουνιά στη φοράδα του, πόσες γενιές φωνάζεις, κακομοίρα, ποιος σ` ακούει! Φοβέρα θέλει κι ο Θεός για να κάμει το θάμα του, φοβέρα θέλουν κι οι δυνατοί της γης, πιάσε, μωρή, πάλι το τουφέκι,..
Αναστέναξε( ο καπετάν Μιχάλης) αργοτράβηξε από την θάλασσα στον κάμπο κι από τον κάμπο στα βουνά, θολωμένα τα μάτια του, έπαιξε τα ρουθούνια του, μοσκομύριζαν οι κρητικές πέτρες θυμάρι και φασκομηλιά.
-Όμορφη που `ναι η Κρήτη, μουρμούρισε, όμορφη! Έ, και να `μουνα αετός να την καμάρωνα όλη απ` την κορφή του αέρα!
Νίκος Καζαντζάκης, ο καπετάν Μιχάλης, σ.73.
1.Το τραγούδι: Όμορφη πούναι η Κρήτη.
Όμορφη που `ναι η Κρήτη, όμορφη!
Έ, και να `μουνα αετός
να την καμάρωνα όλη, απ’ την κορφή του αγέρα!
Παντέρμη Κρήτη, πόσες γενιές φωνάζεις,
ποιος σ’ ακούει..
Φοβέρα θέλει κι ο Θεός
για να κάνει το θάμα του.
Πιάσε το τουφέκι, πιάσε πάλι το τουφέκι.
2.Δεν ήταν νησί, ήταν ένα θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα. Ήταν η Γοργόνα η αδερφή του Μεγαλέξαντρου, που θρηνούσε και καταχτυπούσε την ουρά της και φουρτούνιαζε το πέλαγο…σ.101.
« Άμα λευτερωθεί η Κρήτη, στοχάζουνταν κάποτε, θα λευτερωθεί και μένα η καρδιά μου, άμα λευτερωθεί η Κρήτη, θα γελάσω.» σ.100.
2. Δεν ήταν νησί:
Δεν ήταν νησί
ήταν θεριό που κείτουνταν στη θάλασσα.
Ήταν η Γοργόνα η αδερφή του Μέγαλέξανδρου
που θρηνούσε και φουρτούνιαζε το πέλαγο…
Άμα λευτερωθεί η Κρήτη
θα λευτερωθεί κι εμένα η καρδιά μου
Άμα λευτερωθεί η Κρήτη
θα γελάσω!
3.-Κυρά Αμπελιώτισσα μου, που προστατεύεις τις ταβέρνες και τους ταβερνιάρηδες, σου αφήνω γεια, πάω, κατεβαίνω στο υπόγειο του καπετάν Μιχάλη, καταλαβαίνεις του λόγου σου τι πάει να πει αυτό, βοήθεια! Εγώ, καλά το ξέρεις, παράδες έδωκα και μπακαλιάρο και ρακή για να σε κάμουν, βοήθα με το λοιπόν… και φώτισε, Παρθένα μου, το ανήμερο αυτό θεριό, τον καπετάν Μιχάλη, να μας σκολάσει γρήγορα. Πολύ `ναι οχτώ μερόνυχτα, Παναγιά μου, πολύ `ναι, αμάν! σ.102.
3. Κυρά μου Αμπελιώτισσα.
Κυρά μου Αμπελιώτισσα,
κυρά μου αφέντρα του κρασιού και της χαράς
σ’ αφήνω γεια, σ’ αφήνω γεια,
τσιμπούσι έχει ο καπετάν Μιχάλης!
Βοήθα με να βαστάξω, βοήθα με!
Παρθένα μου φώτισε, τ’ ανήμερο θεριό
να ξεθυμάνει γρήγορα,
να πάω στο σπιτάκι μου!
4… Nειρεύονταν (η Kρασογιώργαινα) πως ήταν, λέει, αρραβωνιασμένη, και σεργιάνιζε σ` ένα κλειστό περιβόλι, και κρατούσε τον αρραβωνιαστικό της από το χέρι, κι αυτός την κρατούσε, λέει, χεραγκαλιά από τη μέση. Και δεν ήταν ο Κρασογιώργης ο χοντρομπαλάς, παρά ένα λυγερό διωματάρικο παλικάρι, με στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του, με μακριά κορακάτα μαλλιά, με ασημοπίστολα στη ζώνη, κι η αναπνιά του μύριζε κανέλα. Ίδιος απαράλλαχτος,…ο Αθανάσιος Διάκος,..σ.60-61
4.Η Κρασογιώργαινα:
Nειρεύονταν η Kρασογιώργαινα, «Πως ήτανε»λέει, με τον καλό της
σ’ ένα κλειστό περβόλι και χαμογελούσε…
Δεν ήταν ο Kρασογιώργης ο χοντρομπαλάς
παρά ένα λυγερό παλληκάρι…
Στριμμένο αγκάθα το μουστάκι του,
μαλλιά μακριά, κορακάτα,
στη ζωνη ασημοπίστολα
κι η αναπνιά του μύριζε κανέλλα…
Ίδιος, απαράλλακτος ο Aθανάσιος Διάκος!
5. Μεγαλοβδόμαδο. Δυο μονάχα σε όλο το Μεγάλο Κάστρο ξεστράτισαν απόψε και δεν είχαν το νου τους στο Θεό. Ο ένας( καπετάν Πολυξίγκης) την άγια τούτη νύχτα, κρατάει στην αγκαλιά του μια Κερκέζα( Εμινέ, η χανούμη του Νουρήμπεη), κι ο άλλος( καπετάν Μιχάλης) ανακαθισμένος στο στρώμα του, μέσα στο σκοτάδι, καπνίζει το ένα τσιγάρο απάνω στο άλλο και χυμάει σα δαγκανιάρικος σκύλος ο νους στα στενοσόκακα και στέκεται και γαβγίζει μπροστά από μια πράσινη πόρτα. σ.194-195.
Ο καπετάν Πολυξίγκης είναι το δεύτερο σημαντικό , μετά τον καπετάν Μιχάλη, πρόσωπο στο μυθιστόρημα. Η περιφρόνηση του για τον θάνατο, η απαγωγή της Εμινέ Χανούμ και ο μέγας έρωτας του για αυτήν την όμορφη και άγρια Κερκέζα καθώς και τα γλέντια που έκανε μέσα στον τάφο του- τον είχε κτίσει ευρύχωρο για να χωρούν 5-6 γλεντιστάδες( ο ένας γλεντιστής ήταν ο περίφημος λυράρης Βεντούζος)- συνθέτουν έναν άξιο πρωταγωνιστή δίπλα αλλά και απέναντι από τον αδάμαστο καπετάν Μιχάλη. Τρίτος σε παλικαροσύνη και αντρειά είναι ο Τουρκοκρητικός Νουρήμπεης που έχει «αγοράσει» σε σκλαβοπάζαρο την αισθησιακή και πανέμορφη Εμινέ Χανούμ. Το λογοτεχνικό αλλά και στοχαστικό εύρημα του Καζαντζάκη που αφορά τους τρεις τρανούς άντρες του Μεγάλου Κάστρου είναι το εξής: Η Εμινέ Χανούμ διεγείρει την ερωτική διάθεση και των τριών. Ο μοιραίος ανεκπλήρωτος έρωτας του καπετάν Μιχάλη για την Εμινέ Χανούμ, η απαγωγή της από τον καπετάν Πολυξίγκη και ο βαρύς τραυματισμός του «ιδιοκτήτη» της Νουρήμπεη συνθέτουν ένα παράλληλο κόσμο με εκείνον των ξεσηκωμών των επαναστάσεων, των πολέμων και των σφαγών των χριστιανών..
5. Μεγαλοβδόμαδο.
Μεγαλοβδόμαδο, ζύγωσε η Ανάσταση.
Μα δυο μονάχα, δυο άντρες στο Μεγάλο Κάστρο,
ξεστράτισαν απόψε
και δεν έχουν το νου τους στο Θεό.
Ο ένας την άγια τούτη νύχτα
κρατάει στην αγκαλιά του μια Κερκέζα
κι ο άλλος ο άλλος αχ βουλιάζει μέσα στα μάτια της
και στέκει ο νους του σε μια πράσινη πόρτα.
6.Βαριά απόψε στο Μεγάλο κάστρο, γεμάτη ανοιξιάτικη κουφόβραση η νύχτα. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα έπεσε το τσουχτερό βοριαδάκι, και σηκώθηκε ένας άνεμος ζεστός, ογρός, φουσκοδεντρίτης.
Ξεκινούσε από την Αραπιά, διαπερνούσε το Λιβυκό πέλαγο, σβάρνιζε τον κάμπο της Μεσαράς, από το Τυμπάκι και τους Καλούς Λιμιώνες ως την Αγιά- Βαρβάρα, άφηνε πίσω του τα ξακουστά αρχανιώτικα αμπέλια, καβαλίκευε τα καστρινά μουράγια, έμπαινε από τις χαραμάδες της πόρτας και από τις ποδιές των παραθυριών κι έπεφτε απάνω στις γυναίκες σαν άντρας κι απάνω στους άντρες σα γυναίκα, και δεν τους άφηνε να κοιμηθούν. Αργοπάτητα, μαριόλικα, σε μια νύχτα, ο Απρίλης πάτησε την Κρήτη. σ. 52.
6.Ερωτικός άνεμος.( Βαριά απόψε η νύχτα).
Βαριά απόψε η νύχτα στο Μεγάλο Κάστρο.
Σηκώθηκε ένας άνεμος ζεστός, ογρός, φουσκοδεντρίτης.
Ξεκινούσε απ’ την Αραπιά, σβάρνιζε τον κάμπο της Μεσσαράς,
καβαλίκευε τα καστρινά μουράγια…
κι έπεφτε πάνω στις γυναίκες σαν άντρας
και πάνω στους άντρες σαν γυναίκα.
Κι ο καπετάν Μιχάλης περίμενε άγρυπνος να ξημερώσει…
7. Ξημέρωσε ο Θεός, φωτολαμπάδισαν οι κορφές, απλώθηκε το φως στα βουνοδισκάρια. Χύθηκε στις πλαγιές, πλημμύρισε τους κάμπους, κι έλαμψε πάνω στη λουλακιά θάλασσα. Έλαμψε το τυρρανισμένο κορμί της Κρήτης.
Αν καταδέχουνταν ο Θεός να σκύψει και να τη δει, όσο κι αν ήταν Θεός θα την πονούσε. Θα `βλεπε σπίτια να καίγουνται, γυναίκες να συρομαδιούνται, παιδιά αρφανεμένα να γυρίζουν τα βουνά γυμνά και πεινασμένα, κι άντρες άγριους κι απροσκύνητους να πιάνουν τα διάσελα και τις βουνοκορφές, να σηκώνουν μια πήχη πανί, με κεντημένο απάνω του το σταυρό, να κινούν για πόλεμο. Χωρίς ψωμί, χωρίς φυσέκια, ξυπόλητοι. Μ` ένα μονάχα παλιοτούφεκο. Πόσες γενεές σηκώνουν τα χέρια στο Θεό και φωνάζουν; Πότε έσκυψε ο Θεός να τους ακούσει; Κουφάθηκε ο ουρανός, αλλαξοπίστησε ο Θεός, απλώνουν το λοιπόν κι αυτοί τα χέρια τους στο τουφέκι. σ.354, Η αρχή του Χ κεφαλαίου.
7.Που είναι ο Θεός;
Ξημέρωσε ο Θεός
απλώθηκε το φως στον Ψηλορείτη
κι έλαμψε το πληγωμένο κορμί της Κρήτης
κι η θάλασσα…
Τα σπίτια καίγονται
θρηνούνε οι γυναίκες
γυρίζουν τα παιδιά ορφανεμένα
κι οι άντρες απροσκύνητοι
πιάνουν τα διάσελα
χωρίς ψωμί, χωρίς φυσέκια…
Πού είναι ο Θεός
την Κρήτη μας να δει
να την πονέσει!
Έτσι που η Φλέρη Νταντωνάκη τραγουδάει τον «καπετάν Μιχάλη» δεν νομίζω πως μπορεί άλλη να το ξαναπή… Με το μεγάλο ταλέντο της καθιερώνει την αληθινή μορφή της μουσικής μου. Μάνος Χατζιδάκις, Σημείωμα στο οπισθόφυλλο του LP «ο καπετάν Μιχάλης» και « ο κύκλος του C.N.S.», ΝΟΤΟΣ 3902.
Ο Καπετάν Μιχάλης είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του συγγραφέα και έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες. Τα γεγονότα αναφέρονται στον ξεσηκωμό της Κρήτης το 1889. Κεντρικός ήρωας είναι ο καπετάν Μιχάλης που μένει ασυμβίβαστος, επιθετικός, απρόσιτος, αγέλαστος, άγριος, ανυπόταχτος, στιφύς, μαυροντυμένος και αξύριστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη, όπως δήλωνε ο ίδιος. Ο τόπος της δράσης του μυθιστορήματος είναι μερικά χωριά και κοντινές περιοχές του Ηρακλείου αλλά και το ίδιο το Ηράκλειο που ο Καζαντζάκης το αναφέρει με τ` όνομα Μεγάλο Κάστρο. Ακουγόταν όμως και ως Χάνδακας, ως Χώρα, αλλά και ως Κάντια( Candia). Τα 5 αυτά ονόματα( Ηράκλειο, Μεγάλο Κάστρο, Χάνδαξ, Κάντια, Χώρα) πολλές φορές ήταν σε ταυτόχρονη χρήση από τους Ηρακλειώτες, τους χωρικούς και τους αλλοδαπούς.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ηράκλειο. Το 1969, στα 18 μου, μετακομίσαμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Η πόλη μου το Ηράκλειο αλλά και ολόκληρη η Κρήτη αποδομήθηκαν και μεταμορφώθηκαν σε απούσες ποιότητες και σε τόπους ονείρων. Εδραιώθηκε μέσα μου μια κατάσταση που λειτουργούσε ως πόνος. Για τον πόνο ψάχνεις ανακούφιση και μία τέτοια ήταν η μουσική που σε ταξιδεύει, σε ηρεμεί. Ο συνδυασμός του Καζαντζακικού λόγου, της μουσικής του Χατζιδάκι και της κρυστάλλινης φωνής της Νταντωνάκη ύφαιναν ένα σύνολο αποκαλυπτικό- εκφραστικό που με γέμιζε. Την κορυφαία θέση στις μουσικές των πρώτων χρόνων της «προσφυγιάς» είχε «ο καπετάν Μιχάλης». Μα για μένα γράφτηκε, αναρωτιόμουν, καθώς άκουγα και ξανάκουγα τα 7 τραγούδια του δίσκου. Μιλούσε για το Ηράκλειο την αγαπημένη πόλη που γεννήθηκα, μιλούσε για την Κρήτη, για τον ήρωα καπετάν Μιχάλη, για τον αγώνα των κρητικών να διώξουν την Τουρκιά. Μιλούσε στην καρδιά μου αυτός ο δίσκος. Με πήγαινε αμέσως στην αγαπημένη γενέθλια πόλη. Άκουγα τη φωνή της Κρήτης, τις καμπάνες του προστάτη του Ηρακλείου του Άϊ Μηνά, τα αστραπόβροντα στα μπεντένια, την ανατριχιαστική κραυγή των έξαλλων και διψασμένων για αίμα νιζάμηδων και γενιτσάρων: Σφαγή, σφαγή, στους Γκιαούρηδες. Όλα τα υπόλοιπα μου τα θύμιζε το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη « ο καπετάν Μιχάλης» που μιλούσε για τα απροσκύνητα βουνά, τις θάλασσες, τα κάστρα, τα χωριά, τους λυράρηδες, τους τραγουδιστές, τους χορευτές, για τους παππούδες και τις γιαγιάδες, για τις θαλασσινές και τις βουνίσιες μυρωδιές για τ` αρώματα των λουλουδιών, για τις αυλές τις όμορφες και τα νοικοκυρεμένα σπίτια,.. μιλούσε για όλα όσα άφησα στο όνειρο. Αν είσαι Ηρακλειώτης έχεις τον Όμηρο σου, και αυτός είναι ο Καζαντζάκης. Δεν τελειώνεις ποτέ με τον «καπετάν Μιχάλη», αντλείς πάντα από την αστείρευτη αυτή πηγή όπως ένας χριστιανός αντλεί από τη Βίβλο. Βλέπεις την Κρήτη με τα μάτια του καπετάν Μιχάλη, τη βλέπεις , όχι σα νησί, παρά σαν γοργόνα , σαν θεριό που κείτεται στη θάλασσα και νιώθεις σιγουριά που σε προστατεύει ένα τέτοιο ανίκητο, γαληνό πλάσμα. Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκης.
Τρίτη 23.6.20 Πως μαζεύουν την υγρασία στη Σαντορίνη. Οι κουλουριασμένες ρίζες, είναι γεμάτες πέτρες μέσα που μετατρέπουν την νυκτερινή υγρασία σε σταγόνες. Έτσι επιβιώνουν τα υπέροχα αμπέλια, αλλά και οι ντοματιές. Θα μπορούσε να εφαρμοσθεί και στις υγρές περιοχές της περιοχής μας.
Δευτέρα 15.6.20 Το 1821 στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, «ο καπετάν Μιχάλης» από τον Κ.Ν.Μ.Καζαμιάκη, Αρχιτέκτονα, Ιστορικό Αρχιτεκτονικής, Ιστορικό Τέχνης.
Ο Καπετάν Μιχάλης είναι το κορυφαίο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του συγγραφέα και έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες. Τα γεγονότα αναφέρονται στον ξεσηκωμό του 1889. Κεντρικός ήρωας είναι ο καπετάν Μιχάλης που μένει ασυμβίβαστος, επιθετικός, απρόσιτος, αγέλαστος, άγριος, ανυπόταχτος, στιφύς, μαυροντυμένος και αξύριστος μέχρι να ελευθερωθεί η Κρήτη, όπως δήλωνε ο ίδιος. Ο τόπος της δράσης του μυθιστορήματος είναι μερικά χωριά και κοντινές περιοχές του Ηρακλείου αλλά και το ίδιο το Ηράκλειο που ο Καζαντζάκης το αναφέρει με τ` όνομα Μεγάλο Κάστρο. Ακουγόταν όμως και ως Χάνδακας, ως Χώρα, αλλά και ως Κάντια (Candia). Τα 5 αυτά ονόματα (Ηράκλειο, Μεγάλο Κάστρο, Χάνδαξ, Κάντια, Χώρα) πολλές φορές ήταν σε ταυτόχρονη χρήση από τους Ηρακλειώτες, τους χωρικούς και τους αλλοδαπούς.
Το θεϊκό νταηλίκι. Στο μυθιστόρημα αναφέρονται οι ήρωες: Μακρυγιάννης, Καραϊσκάκης, Κανάρης, Κολοκοτρώνης, Μιαούλης, Οδυσσέας Ανδρούτσος. Υπάρχει και μια συγκινητική αναφορά στη Φιλική Εταιρεία. Από τους κρητικούς ήρωες αναφέρονται πολλοί, κυρίως οι: Δασκαλογιάννης, Κριάρης, Κόρακας και ο ηπειρώτης Χατζημιχάλης Νταλιάνης που έπεσε μαχόμενος στο Φραγκοκάστελο των Σφακίων. Οι Σφακιανοί συνέδεσαν το οπτικό φαινόμενο των Δροσουλιτών στα τέλη κάθε Μαΐου, με την τραγική κατάληξη αυτής της μάχης.
Κρητικές Επαναστάσεις (οι πιο σημαντικές) κατά την Τουρκοκρατία: 1770 επανάσταση του Δασκαλογιάννη, 1821-1830, 1841, 1866- 1869, 1878, 1889, 1897-1898, 1905 και η επανάσταση του Θερίσου όπου πρωταγωνίστησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος το 1905.
Ο διαπρεπής αρχαιολόγος, επιγραφικός, συγγραφέας, τ. διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου και του Επιγραφικού Μουσείου Αθηνών, άνθρωπος των γραμμάτων, σοφός δάσκαλος, Χαράλαμπος Κριτζάς, μου έστειλε την ιδιαίτερα πολύτιμη και διαφωτιστική μελέτη του «Στα χίλια οχτακόσα ογδοήντα εννέα…». Τον ευχαριστώ πολύ για όλα.
Κάθε αναφορά στα γεγονότα ή σε αγωνιστές του 1821, στις 541 σελίδες του μυθιστορήματος «Ο καπετάν Μιχάλης», μεταφέρεται, επί λέξει, στα 10 αποσπάσματα που ακολουθούν.
1. Ο άνθρωπος… εξακολουθεί με πίστη και με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα,.. το αδύνατο γίνεται δυνατό.
Το ελληνικό γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, αν επέζησε ύστερα από τόσους εχθρούς- εξωτερικούς κι εσωτερικούς, προπάντων εσωτερικούς- ύστερα από τόσους αιώνες κακομοιριά, σκλαβιά και πείνα, το χρωστάει όχι στη λογική- θυμηθείτε τους τρεις εμποράκους που ίδρυσαν τη Φιλική εταιρεία, θυμηθείτε το 21- Το χρωστάει στο θάμα. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Ευλογημένη η σπίθα αυτή που αψηφάει τις φρόνιμες συμβουλές της λογικής, κι όταν φτάσει το Γένος στα χείλια του Γκρεμού, βάζει φωτιά σε ολόκληρη την ψυχή και φέρνει το θάμα. Στα θάματα χρωστάει η Ελλάδα τη ζωή της.
Πατρίδα, πατρίδα, αναστενάζει ο Μακρυγιάννης, ήσουνα άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν! Μόνος ο Θεός… σε κυβερνεί και σε διατηρεί ακόμη! Αλήθεια μόνο ο Θεός, μόνο η σπίθα, τη στιγμή που κιντυνεύει σε μια μεριά της Ελλάδα να σβήσει, πετιέται σε μιαν άλλη και γίνεται πυρκαγιά. Νίκος Καζαντζάκης, “ο καπετάν Μιχάλης”.
2.Από πολύ νωρίς… είχαμε ψυχανεμιστεί πως στον κόσμο τούτον δυο μεγάλες δυνάμεις παλεύουν: Ο Χριστιανός κι ο Τούρκος, το Καλό και το Κακό, Η Ελευθερία κι η Τυραννία, και πως η ζωή δεν είναι παιχνίδι, είναι αγώνας.
3.Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος- αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ήταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος- σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται… η ελευθερία είναι το πιο ακριβαγόραστο αγαθό, δε δίνεται δωρεάν μήτε από τον άνθρωπο μήτε από τον Θεό. Πηγαίνει από χώρα σε χώρα, όπου τη φωνάζουν, από καρδιά σε καρδιά, ανύπνωτη, ανυπόταχτη, χωρίς συμβιβασμό.
4.Η τύχη μας έχει τους Έλληνες, λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, πάντοτε ολίγους… παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Αυτή τη μαγιά τήνε λέω σπίθα. Είναι η σπίθα που καίει αθάνατη μέσα στα σωθικά της Ελλάδας.
5.Ο Άγιος Καραΐσκος.
Βαριά σιωπή πλάκωσε το σπίτι. Ο καπετάν Μιχάλης σηκώθηκε, έβαλε πάλι το μεϊτάνι*1, έδεσε δυο γύρους το μαύρο μαντήλι στο κεφάλι του, τράβηξε κατά την πόρτα. Ζυγάρισε (ζύγιασε) τη γνώμη του, κοντοστάθηκε, έριξε γρήγορη ματιά γύρα του, οι αγωνιστές του `21 φέγγριζαν ολόγυρα στους τοίχους, με τα` άρματα, τα φισεκλίκια, τις κουμπούρες. Τα μουστάκια τους ήταν στριμμένα σα σκοινιά, τα μαλλιά τους έπεφταν στους ώμους…
Κάμποσην ώρα ο καπετάν Μιχάλης αποξεχάστηκε, τους κοίταζε και τους χαιρετούσε έναν ένα*2. Δεν κάτεχε καλά τα ιστορικά τους, που πολέμησαν, τι ανδραγαθίες έκαμαν, από πού κρατούσε η σκούφια τους, – Ρουμελιώτες, Μοραΐτες, Νησιώτες, Κρητικοί. Μα μήτε και νοιάζουνταν, ένα μονάχα κάτεχε: πως όλοι τούτοι πολέμησαν τον Τούρκο, κι αυτό του έφτανε. Όλα τ` άλλα είναι για τους δασκάλους.
Σ` έναν αγωνιστή μπροστά έκαιγε ένα καντηλάκι, σα να ήταν ιερό κόνισμα. Κι όποιος έμπαινε και τον ρωτούσε το γιατί: – Είναι ο Άγιος Καραΐσκος, αποκρίνουνταν ξερά κι έκοβε την κουβέντα. Ετούτος (ο Καραϊσκάκης) ήταν καπετάνιος του παππού του, του Ντελή-Μιχάλη. Μια νύχτα που `ταν ταμπουρωμένοι οι Έλληνες στο Φάληρο, κοντά στην Αθήνα, κι είχαν στήσει αν
Giorgos Diakakis
Κάστρο του Γλα στη Θήβα Η οχυρωμένη αυτή θέση είχε την δυνατότητα να ελέγχει τη βορειοανατολική πλευρά της Κωπαΐδας, αλλά και τα αποστραγγιστικά έργα που είχαν πραγματοποιήσει στην περιοχή οι Μινύες και ήταν ζωτικής σημασίας για την ευημερία τους.
Παρασκευή 27.10.23, τοπωνύμια της Αθήνας αλλά και ολίγον Κονδυλάκης…
Ο τολμηρός ιερέας που λειτούργησε στην Αγ. Σοφία το 1919!
Ακολούθως το μόνο που χρειαζόταν ήταν η απόσταση της Συήνης από την Αλεξάνδρεια. Ο Ερατοσθένης μέτρησε αυτήν την απόσταση, χρησιμοποιώντας ένα είδος οδομέτρου με γρανάζια και την βρήκε ίση με 5040 στάδια. Επομένως η περιφέρεια της Γης είναι 5040.50 = 252.000 στάδια. Αυτή είναι η μεσημβρινή περιφέρεια, αλλά δεχόμενοι τη Γη σαν μια σφαίρα, θα ισούται και με την Ισημερινή περιφέρεια. Πόσο όμως είναι το ένα στάδιο; Το στάδιο ήταν ίσο με 159 μέτρα (άλλοι λένε 157 μέτρα), κατά την Ελληνιστική εποχή στην Αίγυπτο (το στάδιο διέφερε από περιοχή σε περιοχή, αλλά και από εποχή σε εποχή). Άρα η περιφέρεια της Γης σε μέτρα είναι 40.068.000 μέτρα. Η πραγματική Ισημερινή ακτίνα της Γης είναι 12.756 Κm, με αποτέλεσμα η περιφέρεια να ισούται περίπου με 40.074.156 μέτρα. Το σφάλμα που έκανε ο Ερατοσθένης είναι απειροελάχιστο (φτάνει το 0,02 %). Βέβαια στην πραγματικότητα ο Ερατοσθένης υπολόγισε την μεσημβρινή περιφέρεια, η οποία σήμερα υπολογίζεται σε 39.942.209 μέτρα. Έτσι το σφάλμα ανέρχεται περίπου στο 0,3 %. Εκπληκτικά μικρό για εκείνη την εποχή, όπου δεν υπήρχαν οι υπολογιστές και τα Laser.
Η επιστήμη στην Αρχαία Ελλάδα
Κυριακή 14.2.21 
Δέστε το βίντεο
_-_TIMEA.jpg)
.jpg)
